Υψίσυχνος λήθαργος

Υπάρχει άραγε κανείς που να καθορίζει τα όρια μιας φρικαλέας πράξης, όταν κι ο ίδιος στη συγκεκριμένη περίπτωση πιθανόν να έπραττε το ίδιο;
Τότε, δεν υπήρχε χρόνος παρά μόνο για καθαρό αγώνα επιβίωσης. Τότε, οι φτωχές οικογένειες έστελναν τα κορίτσια τους σε πλούσιες οικογένειες στις πόλεις σαν ψυχοκόρες. Η πικρή αλήθεια όμως ήταν άλλη. Λίγες περνούσαν υποφερτά κι ελάχιστες καλά. Οι περισσότερες ζούσαν σαν δουλικά με καμιά προοπτική καλυτέρευσης.
Εκμεταλλεύτηκαν την Βαρβάρα, την έκαναν κουρέλι και την πέταξαν, μόλις δεκάξι χρονών. Κρύβει τα παθήματά της, ορθώνεται και συναντά τον έρωτα. Όμως η χαρά της κράτησε μια στιγμή και μετά την κατάπιε η θάλασσα.
Τον ίδιο δρόμο παίρνει κι η αδελφή της Βασιλική, για να αποκοπεί από κάθε απλή χαρά νέας κοπέλας.
Ζητά εκδίκηση, θέλει να σκοτώσει με τα ίδια της τα χέρια όλους όσους θεωρεί υπαίτιους της καταστροφής της ζωής της. Το κρίμα στην ψυχή της, αναλαμβάνει να σηκώσει η Μαρτού, η μάνα των δυο κοριτσιών, όταν επιτέλους ξυπνά από τον υψίσυχνο λήθαργό της.