Τα ποιήματα

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΛΕΙΣΤΕ ΕΡΜΗΤΙΚΑ τις θύρες. Τελειώσαν
όλα. Να φύγουν κι οι στερνοί, να μείνω μοναχή μου.
Όλα δικά μου ήταν εδώ μέσα κι όλα μου λείψαν
κι έμεινε τόσο απίστευτα μοναχική η ψυχή μου.

Να φύγουν όλοι! Ακάλεστοι κι ας ήρθανε με δώρα.
Τίποτε δεν εταίριασε στην εξαίσια γυμνότη
που με τριγύριζε λαμπρή. Μεγαλειώδεις πλάνες,
που εμπρός τους με ταπείνωσαν, ικέτη και δεσμώτη.

Τώρα προφητικά σημαίνει η μυστική καμπάνα
του "Δείπνου". Ο Μέγας Φίλος μου μηνά τη θέλησή του
να 'ρθεί. Κι αν πάντοτε έλειπεν, όμως μες στην καρδιά μου,
άξια της πίστης μου, έφεγγε τρισάξια η θύμησή του.

Για τη μεγάλη αναμονήν ετοιμασία θ' αρχίσω.
Ζωντάνεψε στις φλέβες μου η ευγενική γενιά μου.
Τα χέρια μου της προσευχής, έτοιμα να συντρίψουν.
Φραγγέλιο η ασυμβίβαστη, περήφανη απονιά μου.

Κι έτσι θα νιώσω, με σεμνά χαμηλωμένα μάτια,
να πέφτει από το βάθρο του κι ένας θεός ωραίος,
που εύκολα με ψαλμούς λατρείας βασίλεψε, και μένει
ακόμα λαμπροστέφανος κι ανύποπτα μοιραίος.

Έρχεται! Ακούω που χτυπά πιο βιαστικά η καμπάνα.
Είμαι έτοιμη. Μονάχη της το τέλος αντικρίζει
πιο γρήγορα στον πόθο της η τραγική ψυχή μου,
αμφίβολη αν την πίστεψεν Αυτός που την γνωρίζει.

Από την Ηχώ στο χάος (1929)

Περιεχόμενα:

Μικρό χρονολόγιο
Οι Τρίλιες που Σβήνουν.
Hxώ στο Χάος.
Aνέκδοτα Ποιήματα.
Mεταφράσεις.