Η τελευταία Κυριακή

Οι άνθρωποι της ιστορίας, γεννήματα αυτής της ιστορίας για τις ανάγκες της ανάπτυξής της, είναι πλάσματα εμπνευσμένα από το τοπίο που ενέπνευσε και την ίδια ιστορία. Το τοπίο, τοπίο της μνήμης - αληθινό, αλλαγμένο από την εγκατάλειψη. Δύο γυναίκες δεν εγκαταλείπουν, επιμένουν να βιώνουν την μοναξιά τους μέσα στον απόηχο της άλλοτε σφίζουσας εκεί ανθρώπινης παρουσίας.

Στην ιστορία της οικογενειακής σύναξης, αυτής της Κυριακής, ένας-ένας παίρνουν θέση, θέση δηλωτική της άποψής τους πάνω στην, ασήμαντης έκτασης, γη τους, που, σαν και μετά από αιώνες κάτοχοί της, θέλουν να την καθορίσουν στα όρια της δικής του ο καθένας ιδεολογίας, της δική του φιλοσοφίας. [...]

Η Μαρούσα, θεία Μαρούσα, που έζησε πολύ και έζησε πολλά, μένει απορημένη για ό,τι συμβαίνει, διαπιστώνοντας ίσως πως κι η σοφία, που και μόνο για να την αποκτήσεις αξίζει να ζήσεις, δεν προστατεύει πάντα από λάθη. Η Κύρα γίνεται κυρία αυτής της γης με το γάμο. Την δουλεύει, αν και άπειρη, με πείσμα. Είναι η καρδιά της γης της. Για τα παιδιά είναι η πατρική κληρονομιά. Οραματίζονται διαφορετικό ο καθένας τους το μέλλον αυτής της μικρής αλλά ερεθιστικά σημαντικής γης. Η Λίνα, η μικρότερη, θα φτάσει στα όρια της έκρηξης, όταν οι δύο μεγαλύτεροι αδελφοί, ο Κυριάκος κι ο Ρήγας, θα παλαίψουν τη θέση τους εξουθενωτικά, μέχρι συναισθηματικής εξόντωσής τους. Ο λόγος τους άγριος πυρρίχιος χορός. Η Κύρα θ΄ αναρωτιέται ποιος θα είναι ο "νικητής" όταν αυτή...