Σύμβολο

«Σύμβολο έμπνευσης»: Ήταν απόγευμα, γύρω στις επτά. Καλοκαίρι σε νησί του Αιγαίου. Ο ήλιος ετοιμαζόταν να γείρει κουρασμένος από την πολύ ζέστη του Αυγούστου. Η φύση γύρω, η θάλασσα, η χώρα, το νησί όλο ντύνονταν ήδη στα πορτοκαλί της δύσης. Το ίδιο και το ξωκλήσι. Μόνο του, ψηλά στην πλαγιά. Δεχόταν τις πρώτες δροσερές ριπές του απογευματινού αέρα. «Ολοένα σφύριζε κι ολοένα σκοτείνιαζε...» (Οδ. Ελύτης). Και εκείνο το σφύριγμα θυμάμαι ήταν που με έκανε να κοιτάξω ψηλά, στον τρούλο. Στολίδι στο κέντρο του ο σταυρός, στεκόταν όρθιος ανάμεσα στο γαλάζιο του ουρανού και στο λευκό της εκκλησίας. Αυτός και ο ήλιος. Κυρίαρχοι κι οι δύο. Όχι για πάντα. Ο ήλιος θα έφευγε, Εκείνος ασάλευτος. «Κράτησα» τη στιγμή. Όπως κι άλλες, με το σταυρό «νικητή» των πάντων. Με το σταυρό σύμβολο της ζωής, της καλοσύνης, της χριστιανοσύνης.
Στοιχείο έμπνευσης για όσα επακολούθησαν. Αφορμές υπήρξαν. Ο σταυρός στεκόταν πάντα μπροστά μου. Ήταν σαν να περίμενε στωικά. Σε χωριά και πόλεις, κάμπους ή βουνά, όλες τις εποχές του χρόνου, κάθε στιγμή. Η γενναιοδωρία της θρησκείας και η ελευθερία της τέχνης διασταυρώθηκαν αμέτρητες φορές. Το λεύκωμα με τον τίτλο «Σύμβολο» έρχεται να αποτυπώσει τις στιγμές αυτές. Να αναδείξει το πώς ένα τόσο απλό στη μορφή του, αλλά βαρύ σε αξίες και ιστορία, σύμβολο μπορεί να γίνεται πάντα πηγή αισθητικής έμπνευσης. Πέρασαν οκτώ χρόνια από κείνο το απόγευμα στο ξωκλήσι των Κυκλάδων. Οι φωτογραφίες που συγκέντρωσα πολλές. [...]