Δρυς Δρυάδος

Ο Στέργιος Πολύζος στην τρίτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Δρυς Δρυάδος» συνθέτει ποιητικές εικόνες γαλήνιες, όσο και θορυβώδεις, αέρινες, όσο και γήινες, εικόνες που διαφεντεύουν ανθρώπους, θεούς και δαίμονες. Τα μηνύματά του καρποφορούν την ελπίδα, την αγωνία, την προσμονή του σύγκαιρου ανθρώπου για τη διαφύλαξη της ακεραιότητας του Ονείρου, κόντρα στην ασχήμια και τη μικρότητα που μας περιτριγυρίζει. Γιατί όπως γράφει ο ποιητής «τα όνειρα δεν συγχωρούν τα ψεγάδια». Διαβάζοντας κανείς τους στίχους του Πολύζου θα ταξιδέψει μαζί του σαν ένας άλλος «λέξεων ερημίτης» σε ένα μοναχικό οδοιπορικό στους οριζόνες των λυρικών του τοπίων, θα ξεχαστεί και θα ξαποστάσει κάτω από τη σκιά μιας δρυός ή του αιώνιου βράχου, θα συνομιλήσει με τα μικροσκοπικά κυκλάμινα όταν οι μέρες θα τον στήσουν στο… απόσπασμα, μα κυρίως, όπως ο ίδιος θα γράψει στο ποιήμα του «Αιώνιος Έφηβος», θα στρέψει την ψυχή του στο φως, σαν έρθει η ώρα της κρίσης: «Σαν οι μέρες βαραίνουν/ και οι νύχτες δεν ξημερώνουν/αποδιώχνοντας τα περιττά/γέρνει η ψυχή στα βασικά:/στο νερό, στο ψωμί, στο κρασί,/στον αέρα, στο φως/στην ελευθερία/να πετά και/να περιγελά τη ζήση από ψηλά/σαν αιώνιος έφηβος.»