Γιαυτό κλαίω κι εγώ...

"Μαζευτήκαμε σχεδόν όλοι. Ο παπαΣίμων στο κρεββάτι των ασθενών, στο νοσοκομείο, και του διαβάζαμε την Ακολουθία εις ψυχορραγούντα. Κύριε, Ιησού Χριστέ, ανάπαυσον τον δούλον σου Σίμωνα ιερομόναχον, σε κάθε τροπάριο, και αυτός έκαμνε τον σταυρό του. Τελείωσαν τα τροπάρια, διάβασε ο παπαΘανάσης και την ευχή και έφυγε. Δεν καταλάβαμε το πως.
Βγήκα στο μπαλκόνι, ανάμεσα θάλασσα και ουρανό, και έκλαψα έκλαψα. Μάρτυρας. Ιερομάρτυρας. Μεγαλομάρτυρας. Σπασμένο ποδάρι, κήλες και κηλεπίδεσμοι, τρύπα στην κοιλιά από παλιά εγχείρηση συρήγγιο. Κι άλλα κι άλλα. Που λέγονται και δε λέγονται. Έκλαψα έκλαψα. Κι ύστερα τον σηκώσαμε. Κάτι μούδωσαν να τον θυμάμαι. Μάρτυρας...

Ο αββάς Ισαάκ και ο αββάς Αβραάμ ήσαν ομού οικούντες. Και εισελθών ο αββάς Αβραάμ, εύρε τον αββάν Ισαάκ κλαίοντα και λέγει αυτώ· Τι κλαίεις; Και είπεν ο γέρων· Και διατί μη κλαύσωμεν; Εκοιμήθησαν οι πατέρες ημών... Νυν ουν απωρφανίσθημεν. Τούτο καγώ κλαίω...

γιαυτό κλαίω κι εγώ..."

Τριάντα όνειρα, του ύπνου ή του ξύπνιου. Τριάντα φωτογραφίες, φωτογραφίες-ζωή στον ιερό Άθωνα...