Σώμα κινδύνου

ΜΑΝΑ

Έφυγες κι έγειρε
Επικίνδυνα το σπίτι

Να 'ταν κοντά σου η Ήπειρος
Να σε κλάψει

Κι η Νεμέρτσκα να σου
Κλείσει τα μάτια

Ας είναι ελαφρύ το ποίημα
Που σε σκεπάζει.

Από τη σελίδα 44

Ο εκτός της ποιητικής αγοράς λοξοκοιτάζει τα καμώματά της και τα περιγελά. Η αφιέρωση με την οποία ανοίγει το βιβλίο αποτελεί ομολογία πίστης στον κύκλο του περιοδικού «Σημειώσεις», που εδώ και χρόνια έχει χτίσει τον οίκο του, μοιράζοντας στους φίλους του παρελθόν, παρόν και μέλλον. Ξεκαθαρισμένοι και όμως αξεκαθάριστοι λογαριασμοί από την ατμόσφαιρα της μετεμφυλιακής παραζάλης παλιννοστούν: εκ των υστέρων, γεγονότα και συμβάντα φωτίζουν με το σκληρό, μεταλλικό φως τους τα εύκολα των κοινωνικών συμβάσεων και τα ακόμη ευκολότερα της κατανάλωσης, του μιμητισμού και της επίδειξης. Κάποτε η συλλογική συνείδηση φώναζε «Θέλω τον κόσμο ν' αλλάξω!», σήμερα αποσυρμένη μουρμουρίζει «Εμείς να περνάμε καλά!». Να επιστρέψει προς την πηγή των πρώτων υδάτων, της πρώτης ροής των συναισθημάτων, αναλογίζεται. Να ξαναβρεί την πρώτη άνοιξη της ελπίδας, την πρώτη γοητεία του οράματος, το πρώτο της λύπης φθινόπωρο, αφού θα έχει ξεκαλοκαιριάσει στα φωτεινότατα πεδία της αγωνιστικής δράσης. Ομως ο χειμώνας εξακολουθεί να μη διαπραγματεύεται τη διάρκειά του, καθώς έχει κατακαθήσει σ' έναν τόπο χτυπημένο, παραδομένο, δυστυχισμένο. Τον τόπο της νύχτας της επαρχίας και της παλιομοδίτικης ποίησης, επικίνδυνα γερασμένης. Και ο ποιητής, ένας ξεμοναχιασμένος από τα χαροποιά δεσμά της παλιοπαρέας, σκιά κυρτή του σώματός του, σβήνει με την άκρη του ματιού στο τέλος ενός δρόμου κακοφωτισμένου, μελανόπτερος και αταξίδευτος στην αντήχηση του «Ποτέ πια».



ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 30/12/2004