Δασοτόπι εύφλεκτων ουλών

ΕΙΧΑ ΜΙΑ ΜΑΝΑ
Είχα μια μάνα πανέξυπνη.
Σπίρτο αναμμένο.
Ευαίσθητη, ανυποχώρητη
κι αποφασισμένη να με δείρει
άμα της πατούσα τον κάλο.
Άμα την ενοχλούσα κάνοντας
διάφορες ζαβολιές.
Όπως τότε, που βούτηξα
μέσα σε έναν μισογεμάτο
κουβά σφουγγαρίσματος
το καυχησιάρικο μαντολίνο μου.
Δώρο πολύτιμο της νονάς Ρένας.
Είχα μια μάνα μελαγχολική
σαν ανυποψίαστη κωδωνοκρουσία
που συνεχώς με σκυμμένο το κεφάλι
υπέμενε καρτερικά
τον αντισεισμικό παλμό
αγίνωτων χαμόγελων
αυριανών βροχών.
Είχα μια μάνα τρυφερή
σαν φρέσκο μαγιάτικο αμπελόφυλλο.
Σπίρτο μοναχό.
Δε χάριζε κάστανα σε κανέναν.
Κι όμως στη διάρκεια μιας βεγγέρας
έγινε κατακόκκινη σαν παπαρούνα
όταν εκμυστηρεύτηκε στη γειτόνισσα
πώς δεν είχε βγάλει το δημοτικό.
Είχα μια μάνα πασπαλισμένη
με ζάχαρη που μεταμορφωνόταν
σε καρβουνάκι θυμιάματος.
Τότε ήταν που τα όνειρά της
έκαναν πέτσα πάνω-πάνω
και μού τα προσέφερε σε πήλινο.
Είχα μια μάνα σαν πρωινό αεράκι.
Τότε ήταν που φουρκιζόταν πολύ
άμα της πατούσα τον κάλο.
Δεν μπόρεσε να βγάλει το δημοτικό.
Εντούτοις χάρη στη γραμματιζούμενη
καρδιά της έμαθα να συλλαβίζω το
στεναγμό του κόσμου και να στοιχηματίζω
στο σπόρο αγέννητων αιώνων.