Η γουλιά και το ποτήρι

[...] Ο κύριος Βάγιος λοιπόν το πήρε απόφαση από κάποια στιγμή και μετά ότι αυτό που είχε δεν ήταν μαγαζί. Ήταν μια αλάνα για τις μανούβρες αυτών που είχαν κάνει λάθος
στη στροφή. Και έτσι επέστρεψε σε εκείνη τη φάση που δεν ανασηκωνόταν από την καρέκλα του. Παρακολουθούσε τα αυτοκίνητα να έρχονται και να φεύγουν, όπως κάτι γριές σε αυτά τα σπίτια που περνάει από μέσα από το χωριό η Εθνική Οδός, που κάθονται όλο το απόγευμα σε μια καρέκλα μες στον δρόμο και μετράνε
αποβλακωμένες αυτοκίνητα να περνάνε το ένα μετά το άλλο. Με τον καιρό αποθρασύνονται κιόλας, η καρέκλα προχωράει ακάθεκτη και μουλωχτή προς τη μέση του δρόμου, με μια μακαριότητα που τη συναντάς μόνο σε κάτι σκυλιά που κάνουν σιέστα πάνω στη διαχωριστική λωρίδα. Κάπως έτσι είχε εξελιχθεί η κατάσταση, γιατί η γριά με την καρέκλα στο χωριό είναι ένας ατάραχος και βλοσυρός μάρτυρας της διάλυσης της ησυχίας της.
Έτσι και ο κυρ-Βάγιος, αποφάσισε πιά σε αυτή τη φάση της ζωής του ότι δεν ήταν προορισμένος να πουλήσει καρέκλες, ήταν ένας άνθρωπος που η ζωή τον πέταξε σε λάθος οικόπεδο. Και έτσι έφτιαξε ένα πολύ ωραίο επαρχιακό πάρκινγκ, στο οποίο τα αυτοκίνητα δεν πάρκαραν, αλλά έκαναν αυτή τη μανούβρα της λάθος στροφής.