Η μορφή του γιατρού στο νεοελληνικό θέατρο

Αυτό το βιβλιαράκι του είχα σχεδιάσει πολύ καιρό, αλλά ο χρόνος δε με άφηνε να το πραγματοποιήσω· βιαστικός ξεναγός με έπαιρνε κάθε τόσο από το χέρι και με οδηγούσε με βηματισμό γοργό σε άλλα αξιοθέατα της νεοελληνικής δραματουργίας και του θεάτρου, όλο πιο μεγάλα και πιο σημαντικά, ώστε το συμπαθητικό αυτό μικροθέμα έμεινε σαν souvenir στα ράφια της μνήμης και όλο μικρότερο φαινόταν μέσα στη σκόνη των τόσων απραγματοποίητων και στην ακαταστασία των ανεκτέλεστων σχεδίων που τα μαζεύει στο τέλος ο παλιατζής της λησμονιάς. Αλλά έδειξε θαυμαστή αντοχή και επιμονή στους στροβίλους των εργασιών και στους κύκλους των καιρών και μεγάλωσε και ωρίμασε μαζί μου, όλο πιο μεστό από νοήματα και συγκίνηση. Αυτή η κρυφή συμπάθεια για το κάπως περιθωριακό αυτό θέμα, που τροφοδοτούσε κρυφά το τρυφερό βλαστάρι, εξηγείται, όπως τόσα άλλα πράγματα, αυτοβιογραφικά: οικογενειακώς περιστοιχίζομαι, σε παρελθόν, παρόν και μέλλον, αποκλειστικά από γιατρούς, εγώ, ο μόνος άμοιρος της τέχνης του Ακσληπιού.[...]

Από τον πρόλογο