Κρύβομαι, κυνηγώ, κουτσαίνω

Κρύβομαι… Γύρω μας υπάρχουν αθέατες πλευρές πραγμάτων που είναι δύσκολο να τις αντιληφθούμε. Από συνειδητή ή υποσυνείδητη
ανάγκη, από ένστικτο ή από φόβο ο άνθρωπος έχει συνηθίσει να καλύπτει στο σκοτάδι συναισθήματα ή βιώματα, αλλά και να
κρύβεται ο ίδιος από τους άλλους θέλοντας να αποφύγει δυσάρεστες
καταστάσεις. Άλλοτε πάλι, αγωνίζεται να ξεφύγει από σκοτάδια επιβεβλημένα που τον εμποδίζουν να φθάσει στην αυτογνωσία και αυτοβελτίωση.
Κυνηγώ… Κυνηγάμε επιθυμίες, στόχους, όνειρα που προσπαθούμε να κατακτήσουμε, αλλά στην πλειονότητά τους αποδεικνύονται ανέφικτα. Καμιά φορά όμως και οι ίδιοι ζούμε καταδιωκόμενοι
από εξωτερικούς ή εσωτερικούς παράγοντες και εφιαλτικές
καταστάσεις π.χ. από τις βασανιστικές αναμνήσεις, τις εμμονές, την αδικία, την ενοχή, το φόβο της τιμωρίας. Κουτσαίνω… Σε αυτή την ποιητική ενότητα απεικονίζονται σε μεταφορικό
επίπεδο προβλήματα της ατομικής και συλλογικής ζωής που
καθιστούν «χωλή» την καθημερινότητα του ανθρώπου όπως η μοναξιά, η κατάθλιψη, η αρρώστια, η προσφυγιά, το ζήτημα των αστέγων.

Το κρυφτό, κυνηγητό, κουτσό που κάποτε παίζαμε ως παιδιά
μεγαλώνοντας η ζωή μάς τα επιφυλάσσει σε κάθε μας βήμα…

Βάζοντας εκείνη τους όρους του παιχνιδιού…