Η μαγεία της μη διεκδίκησης

«Η ΠΟΡΤΑ - ΤΑΡΑΝΤΟΣ»:
Έχω κι εγώ τις αρθρώσεις μου· μερικούς σπονδύλους-
μεντεσέδες που πάνω τους γλιστράω σαν χορεύτρια.
Έχω τους δικούς μου τρόπους να τραυλίζω όταν
οξειδώνονται τα μέταλλα. Να κοιτώ φιλύποπτα σαν μένω
μισάνοιχτη.
Κρατάω μακριά τη βουή, αυτό τον άσκοπο χείμαρρο των
γεγονότων που αφρίζει στο κατώφλι. Έχω το δικό μου
πεισματάρη συρτή. Τη δική μου κλειδαριά στη σκέψη
που είναι ειρκτή ισοβίως, αν δεν ήταν ο μεγάλος μου
έρωτας τ' αντικλείδια. Κάποτε η βροχή σκεβρώνει
τα μαδέρια. Το κάτω χείλος πέφτει προς τα πίσω
σαν ημίπληκτο. Άλλοτε πρήζομαι· ένας ανοικονόμητος νεκρός
που δε χωράει πια στην κάσα. Τη χτυπάνε με σμίλες.
Πλανιάρουν τις προεξοχές. Γίνεται μικροπανικός,
κάτι σαν φάρσα με έκφρενους πενθούντες.
Όμως πίσω στη ράχη, και σε ύψος ανθρωποειδές,
έχει φυτρώσει ένα μάτι: χθόνιο, κατασκοπευτικό.
(Δαρβίνειο τέρας της εξέλιξης να το πείτε.)
Το δέρμα μου βερνίκι κι υδροχρώματα δεν ανασαίνει.
(Κάτω του σφίγγω καπνούς, κάρβουνο, φωτιές.)
Ανοιγοκλείνω μέσα κι έξω. Προσδιορίζω το μέσα και το έξω.
Μια είσοδος στη συμβατικότητα. Μια έξοδος στην επίσης
συμβατικότητα.
Όμως καμιά φορά θυμάμαι το δέντρο που υπήρξα.
Κι αντί ν' ανοίξω το σπίτι, ανοίγω το δάσος.
Σπρώχνω το πλήθος σ' άγριες πυρκαγιές.
Παίρνω μαζί μου το σπίτι έλκηθρο στα βουνά
με τους ανέμους.