Το πνεύμα των γονιών μου εξακολουθεί να ανυψώνεται μέσα στη βροχή

Και το παρόν (όπως και το προηγούμενό του το «Αύριο θα μας λένε αλλιώς») βιβλίο του Προν βρίσκω ότι είναι πνιγηρό, πεσιμιστικό, μαύρο. Γραφή μίζερη, σκοτεινή, σκληρή, νοσηρή, γεμάτη κόκαλα. Ίσως αυτός είναι ο ψυχισμός του συγγραφέα (σημειώστε ότι ο αφηγητής συνεχώς χαπακώνεται, τυχαίο;). Γιατί γράφει αυτός ο κύριος; Να υποθέσω ότι θέλει απλά και μόνον να εκφράσει την αντιπάθειά του σε αρχετυπικές ανθρώπινες καταστάσεις (πχ τεκνοποίηση, αισθήματα πατρότητας, οικογένεια, κλπ. -άλλωστε, πχ, ο αφηγητής στη σελίδα 70 δηλώνει ρητά: «δεν μου αρέσουν τα παιδιά», και ας μην παραθέσω άλλα αποσπάσματα από το πρώτο βιβλίο). Μήπως μίσος για το ανθρώπινο είδος; Δεν ξέρω… Ξέρω όμως ότι υπάρχει πολύς ναρκισσισμός και σνομπισμός ποτισμένος με χολή. Το μόνο συναίσθημα που μου προκάλεσε η ανάγνωση και των δυο αυτών κειμένων, είναι η απέχθεια. Ας θυμίσω εδώ το εμετικό «παιχνιδάκι» του αφηγητή με τα διαμελισμένα βατράχια στη σελίδα 87, το όνειρό του με τη γυναίκα που βγάζει από την τσάντα της τη μήτρα της -με το έμβρυο μέσα- και τη δείχνει, στη σελίδα 237, ή το άλλο το φρικτό με τα πειράματα με τον πίθηκο και τον γάτο (τυχαία κι αυτά;), κλπ, κλπ. Τώρα, όσον αφορά την ανάπτυξη του θέματος του βιβλίου ( πρόσφατο πολιτικό παρελθόν της Αργεντινής και ο αντίκτυπός του στη νεότερη γενιά μέσα από μια περίπου οικογενειακή μικροϊστορία) τη βρήκα εντελώς τζούφια, φτωχή και αδέξια. Ένα τιμητικό αστεράκι για τον εκδοτικό οίκο που εκδίδει Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες.