Σπάρτακος η κομμούνα του Βερολίνου 1919

Εδώ και χρόνια αρχίσαμε την έρευνα και τη μετάφραση του υλικού που αποτελεί αυτό το μικρό βιβλίο. Για την επαναστατική νεολαία εκείνης της εποχής, τα παραγνωρισμένα ή ήδη ξεχασμένα γεγονότα και ιδέες που αναφέρονταν στη γερμανική Κομμούνα του 1918-1919, επισκιάζονται στη Γαλλία και σ' όλον τον κόσμο, από το γόητρο της σοβιετικής Ρωσίας. Στην ίδια τη Γερμανία, ο σπαρτακισμός, ο λουξεμπουργκισμός, ο κομουνισμός των εργατικών συμβουλίων το ίδιο αφορισμένα απ' όλα τα κεντρικά γραφεία - δεν βρήκαν καταφύγιο, παρά μέσα στις υπόγειες εφημερίδες μικρών αιρέσεων, κατάλοιπα ενός ενδόξου παρελθόντος που βάδιζε ολοταχώς προς την απολίθωση. Τόσο ο μπολσεβικισμός όσο και η σοσιαλδημοκρατία, φαίνονταν να θέλουν να σβήσουν τα πραγματικά ίχνη αυτής της παράδοσης, για να μην κρατήσουν από δαύτη πατά τη σχεδόν θρησκευτική συνέπειά της. Έτσι η Rote Fahne του Βερολίνου, κεντρικό όργανο του γερμανικού ΚΚ, υπενθύμιζε σε κύρια άρθρα τα ονόματα των ιδρυτών του, του Κάρλ Λήμπνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ, και ήταν σαν να καλούσε εκδικήτριες σκιές πάνω στην τάφρο που ανοίχτηκε ανάμεσα στη Δεύτερη και την Τρίτη Διεθνή. Μια τάφρος γίνεται σύνορο μονάχα όταν ποτιστεί με αίμα. Από την πλευρά της, η Humanite, που πέρασε από τα χέρια του Jaures στα χέρια του Renaudel και μετά από των Renaudel στον Cachin, έμοιαζε να 'χει ξεχάσει το μάθημα που έδωσαν οι σπαρτακιστές σ' αυτούς τους δύο σοσιαλιστές της Ιεράς Συμμαχίας, και πόσο τα "θύματα" ήταν εξ ίσου απομακρυσμένα και από τον αστικό μιλιταρισμό κι από το σοβιετικό νέο-μιλιταρισμό.[...]
(απόσπασμα από το κείμενο του βιβλίου)