Ψαλτήριον τερπνόν

Η αγία Εκκλησία μας, ως διάδοχος της συναγωγής των Ιουδαίων, ορθώς περιέβαλε με κύρος το Ψαλτήριον ως "αρχή και μέση και τέλος" των προσευχών μας κατά τον άγιον Ιωάννην Χρυσόστομον. Αλλά και εις την μοναχικήν πολιτείαν, πάλιν, ιδιαιτέραν θέσιν κατέχει "ο Δαυΐδ".
Ο άγιος Νικόδημος λέγει, ότι "και χειρόγραφον ψαλτήριον ευρίσκεται παλαιόν τονισμένον όλον με φωνάς μουσικάς ... με το να εψάλλετο όλον εν ταις της εκκλησίας ιεραίς ακολουθίαις, και αυτό ήτον όλην σχεδόν η προσευχή και ακολουθία της εκκλησίας προ του να πονηθούν παρά των ιερών μελωδών οι κανόνες και τα τροπάρια...". Και ο Χρυσορρήμων Ιωάννης λέγει: "το Ψαλτήριον ήξευραν όλοι οι παλαιοί Χριστιανοί από στήθους και έψαλλον αυτό με το μέλος του, ελκόμενοι από την της μελωδίας γλυκύτητα". Ασφαλώς δε την ψαλμωδίαν οικειότερον αισθάνονται εκ των καρπών οι εκ των εν τω κόσμω πιστοί, οίτινες χρησιμοποιούν το Ψαλτήριον ως προσευχήν δι' αναγνώσεως.