Οι περιπέτειες της τεμπελοχελώνας

Τα παλιά χρόνια όλα τα ζώα ζούσαν αγαπημένα. Μόνο η χελώνα ήταν τεμπέλα και πονηρή κι έκανε του κόσμου της ζαβολιές. Γι' αυτό έβρισκε πάντα τον μπελά της και τα παθήματά της δεν είχαν τελειωμό. Έτσι εξηγείται γιατί το καβούκι της είναι γεμάτο μπαλώματα, πώς ο βασιλιάς το Λιοντάρι της κόντυνε τα πόδια και για ποιό λόγο το Φίδι ψάχνει να τη βρει και να την τιμωρήσει.
Δύο όμορφα παραμύθια με πολλά μηνύματα για τα μικρά παιδιά.





Τον κήπο του σπιτιού τους επισκέφθηκε μια χελώνα και πια τα αδελφακια, ο Κωστής και η Φιλιώ, μετά το απαραίτητο καβγαδάκι για το ποιος την είδε πρώτος, άρα και ποιος θα την έχει στην κατοχή του, καταλάγιασαν και είναι γεμάτα περιέργεια και ερωτήματα. Γιατί το καύκαλό της (το σπιτάκι της κατά τη Φιλιώ) είναι έτσι, πώς και είναι έτσι τοσοδούλικο το κεφαλάκι της κ.ά. Σε όλα αυτά και σε πολλά άλλα απάντησαν με το που έπεσε η νύχτα και τα παιδιά πλάγιασαν, εν μέρει ο παππούς και, κυρίως, η οικιακή βοηθός, που την υπεραγαπούσαν όλοι· Ιμέλντα το όνομά της και είχε έρθει από τη μακρινή χώρα της, τις Φιλιππίνες, κουβαλώντας ανάμεσα στις αποσκευές της και τα παραμύθια της πατρίδας της. Οι ιστορίες της Ιμέλντα έχουν να πουν για ένα πλάσμα τεμπέλικο που με τα παιδιά της καλοπερνούσαν εις βάρος των άλλων ζώων. Βεβαίως κάποτε πήρε το μάθημά της... Οσο για τον παππού, τον ευγενικό κύριο Ανακρέοντα, είχε να διηγηθεί έναν από τους μύθους μας που αναφέρονται στη χελώνα. Πως ήταν μια κόρη, λέει, πανέμορφη και θεόφτωχη, η Χελώνη, απείθαρχη όμως. Της άρεσαν οι περίπατοι στη φύση και παραμελούσε τις υποχρεώσεις της...

Ζωηρή η αφήγηση της συγγραφέα, πολλές οι εικόνες, κι άλλες τόσες οι περιπέτειες που τέρπουν, αλλά και μιλούν, όχι βεβαίως πομπωδώς, για συντροφικότητα και για ευθύνη.



ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 20/12/2002