Το φιλί της ζωής

Όταν η χήρα μητέρα της δεκατετράχρονης Ιφιγένειας ξαναπαντρεύεται, η κόρη της, πληγωμένη, επαναστατημένη αλλά και αγανακτισμένη από τη συμπεριφορά του πατριού της, που την κακοποιεί, φεύγει μακριά από το σπίτι και φτάνει στην Αθήνα.
Στη μεγαλούπολη η Ιφιγένεια, που είναι μαθήτρια του γυμνασίου, περιφέρεται άστεγη, πεινασμένη, φοβισμένη, με μόνη συντροφιά και παρηγοριά το σκύλο της. Μαζί οργώνουν τους δρόμους της Αθήνας, μαζί κοιμούνται στα παγκάκια και τρώνε τ' αποφάγια στα φαστφουντάδικα.
Μέχρι που η τύχη τους χαμογελά στο πρόσωπο μιας νεαρής κοπέλας, της ευγενικής και συγκροτημένης Δανάης, η οποία τους προσφέρει φιλοξενία, αλλά και φυτεύει στην ψυχή της ταλαιπωρημένης Ιφιγένειας ελπίδες για μια καλύτερη ζωή και καινούργιους ωραίους στόχους. Ένα απρόσμενο και τραγικό γεγονός θα οδηγήσει την Ιφιγένεια στο δρόμο της επιστροφής. Θα μάθει να κατανοεί, να συγχωρεί και να προετοιμάζει τον εαυτό της για τις χαρές που την περιμένουν.





ΚΡΙΤΙΚΗ



Η δόκιμη και πολυδιαβασμένη συγγραφέας, των νέων κυρίως, Λίτσα Ψαραύτη κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες το «Φιλί της ζωής», μυθιστόρημα που απευθύνεται στα μεγάλα παιδιά (άνω των 12 ετών) αλλά που μπορεί θαυμάσια να διαβαστεί και από τους ενηλίκους και για την απόλαυση των ωραίων σελίδων αλλά και για μια καλύτερη γνωριμία και κατανόηση του ψυχισμού των εφήβων, οι οποίοι τις περισσότερες φορές αυτοεξορίζονται σε κόσμους αδιέξοδους, μοναχικούς και θλιμμένους.

Μια έφηβη είναι και η Ιφιγένεια, η πρωταγωνίστρια της ιστορίας, κοπέλα δεκαπεντάχρονη, με την ψυχή μια ανοιχτή πληγή. Συνέβη να μείνει ορφανή από πατέρα και η -νεότατη- μητέρα της να γοητευθεί από έναν συμπολίτη τους και να τον παντρευτεί. Φυσικό. Κι ας ήταν άξεστος και νεόπλουτος, βάρβαρος και εγωιστής. Φυσικότατο. Κι ας έπαιρνε πλάι στη μάνα της τη θέση του λατρεμένου πατέρα. Το αφύσικο, το αποτρόπαιο ήταν ότι πριν ακόμη γίνει ο γάμος, αυτός προσπαθεί να δημιουργήσει ερωτικές σχέσεις με την Ιφιγένεια. Μέχρι και βία χρησιμοποιεί. Η μητέρα, βεβαίως, βαθιά νυχτωμένη. Της αρκούν οι περιποιήσεις του, η οικονομική άνεση, το σφρίγος του. Καμιά φορά συνηθίζουμε να εθελοτυφλούμε ενστικτωδώς. Η κοπέλα όμως όχι. Φοβισμένη, επαναστατημένη, καταπληγωμένη, μ' ένα κουβάρι κατάμαυρο αντί για καρδιά, το σκάει ολομόναχη, δραπετεύοντας από μια κατάσταση που μόνο ταπείνωση και άλγος τής προκαλεί. Ενα σακίδιο, ελάχιστα χρήματα και ο σκύλος της. Και οι χιλιάδες αγωνίες της που μεγεθύνονται στη μοναξιά.

Στην Αθήνα τώρα ξένη, κατάξενη, παραπονεμένη, ενδεής, άστεγη. Κοιμάται σε παγκάκια, σε πλατείες, σε κήπους, τρέφεται με αποφάγια από τα διάφορα ταχυφαγεία, χώνεται σε εκδηλώσεις στο τέλος των οποίων στρώνεται μπουφές, κάπως χορταίνει, μα κάποια νύχτα της κλέβουν το πορτοφόλι που περιείχε ασήμαντο βέβαια ποσό αλλά και την ταυτότητά της. Παράξενο στ' αλήθεια ότι τόσες ταλαιπωρίες, τόσο παίδεμα στην πολυάνθρωπη πόλη, με συντροφιά τους αστέγους, την πείνα, την υγρασία της νύχτας, το φόβο του άγνωστου, δεν κατάφεραν να την κάμψουν την Ιφιγένεια. Να την αποθαρρύνουν. Πίστευε ότι την περιμένουν κι άλλα, έξω από τούτα τα πικρά στη ζωή. Και πως θα σμίξει κάποτε με ό,τι πολύ είχε αγαπήσει και είχε απαρνηθεί. Τη μητέρα και τη γιαγιά της, τις φίλες και το γενέθλιο τόπο. Οπως και πράγματι...

Η Λίτσα Ψαραύτη στο «Φιλί της ζωής» επισκέπεται με τρυφερότητα, στοργή και μεγάλη προσοχή τον κόσμο της Ιφιγένειας. Της κάθε Ιφιγένειας που ταπεινώνεται και αναστατώνεται και εκρήγνυται προχωρώντας σε λάθος ενέργειες, απομακρυνόμενη από πρόσωπα αγαπημένα, στα οποία μπορούσε -και όφειλε- να ανοίξει την καρδιά της, να τον διώξουν μαζί τον εφιάλτη. Η συγγραφέας επίσης δίνει ενδιαφέροντα όσο και τραγικά στιγμιότυπα από τη ζωή των αστέγων, με το νου τον γεμάτο απομεινάρια μιας άλλης «χώρας», όπου βλέμματα αγάπης, αγκαλιές, γλυκόλογα και όνειρα, νεανικές ελπίδες και αξιοπρέπεια, ζεστασιά και ομορφιά μαζεύουν, ξεθωριάζουν, αλλά δεν εξαφανίζονται τελείως. Τέλος, οι διάλογοι είναι γοργοί και ζωηροί, οι χαρακτήρες ρεαλιστικά σκιαγραφημένοι, εύπλαστη η γλώσσα και θερμή, και η ζωή στην πλούσια επαρχιακή πόλη απεικονίζεται πιστά. Η Ιφιγένειά της είναι δυνατή και αξιαγάπητη. Το ίδιο και η φίλη της Δανάη, η σωτηρία της μ' άλλα λόγια. Εξαιρετικός ο χαρακτήρας τής γιαγιάς. Πολύ παραστατική η φωτογραφία του εξώφυλλου. Ενα ενδιαφέρον καινούριο μυθιστόρημα περιμένει τους νέους μας.



ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 03/06/2005