Βίος εναγώνιος άθλησις ευσεβείας

Ο μεγαλύτερος άγνωστος είναι ο εαυτός μας. Το «ένδον σκάπτε» της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας οι ασκητές πατέρες το έκαμαν σύνθημα ζωής. Έψαχναν, έσκαβαν μέσα τους. Πίστευαν ότι η λύση δεν είναι κάποιος άλλος, αλλά εμείς οι ίδιοι. Μία τέτοια επίπονη εργασία βέβαια εγκυμονεί πολλούς κινδύνους. Κούραση, αγωνία, ταλαιπωρία, άγχος, είναι καταστάσεις που σίγουρα θα γευθεί και θα αντιμετωπίσει ο αγωνιζόμενος πνευματικά άνθρωπος. Το σημείο που οφείλουμε να προσέξουμε ιδιαίτερα είναι η απογοήτευση, η απελπισία. Ο Πανάγαθος Θεός από αγάπη δεν επιτρέπει, τουλάχιστον στην αρχή της πνευματικής πορείας και του αγώνα, να συναισθανθούμε την αμαρτωλότητά μας, για να μην καμφθούμε και τα παρατήσουμε.

Η Εκκλησία πάντα μας καλεί «οι βουλόμενοι αθλήσαι εισέλθετε». Ο πνευματικός αγώνας είναι σκληρός, αδυσώπητος, ενίοτε δε και επικίνδυνος. Μη λησμονούμε το ευαγγελικό «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Χωρίς τον Θεό δεν κάνουμε τίποτε. Εάν δεν απελπιστούμε από τον εαυτό μας δεν θα φτάσουμε να πιστέψουμε ποτέ στην δύναμη του Θεού…