Η πολιτική βία στην ελληνική κοινωνία

Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο ο σ. με τέσσερα δοκίμιά του προσπαθεί να υποστηρίξει τη θέση ότι η πολιτική βία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της νεοελληνικής κουλτούρας και πανταχού παρούσα σε κάθε κοινωνική διάσταση ή κοινωνική αντιπαράθεση. Θεωρεί ότι τόσο η Αριστερά όσο και η Δεξιά αποδέχονται την πολιτική βία, γιατί η πρώτη την αναγνωρίζει ως απότοκο του αδούλωτου αντιστασιακού ελληνικού φρονήματος και η δεύτερη ως απότοκο της πολεμικής αρετής των Ελλήνων. Ο τρόπος που γράφτηκε η ιστορία συντελεί τα μέγιστα, πάντα κατά την αντίληψη του σ., στη διάδοση της πολιτικής βίας που διαχέεται σαν την κακιά αρρώστια σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής της χώρας. Μπορεί να αποδέχεται ως ένα σημείο τις πράξεις βίας κατά των ανελεύθερων καθεστώτων, όπως της Χούντας, αλλά δεν παραγνωρίζει το γεγονός ότι αυτές δημιουργούν μια συνέχεια και ένα κακό προηγούμενο, ιδιαίτερα όταν δεν αναγνωρίζεται καμιά διαφορά ανάμεσα σε Χούντα και Δημοκρατία.
Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου παρατίθενται άρθρα του σ. που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα "το Βήμα" κατά την περασμένη δεκαετία και σχετίζονται με το κεντρικό θέμα της πολιτικής βίας στην ελληνική κοινωνία καταδεικνύοντας και αναδεικνύοντας γεγονότα και περιστατικά βίας τόσο στο ελληνικό όσο και στο διεθνές περιβάλλον.
Το συμπέρασμα και η απελπισμένη προτροπή του σ. περικλείεται και δηλώνεται ευθαρσώς στην ατάκα του "Φτάνει πια! Όχι άλλοι αγώνες!".
Νομίζω ότι ο σ. σωστά επικεντρώνει στην νεοελληνική κουλτούρα σε ό,τι αφορά την καλλιέργεια και τη διαιώνιση της πολιτικής βίας. Όσο και να αποδεχόμαστε ότι φαινόμενα κοινωνικής ανισότητας και αδικίας αποτελούν υπόβαθρο για την καλλιέργεια της πολιτικής βίας δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε πως το μέγεθος της πολιτικής βίας στην ελληνική πραγματικότητα είναι απίστευτο και δεν εμφανίζεται σε καμιά άλλη χώρα της σύγχρονης Ευρώπης ( και αυτό σε περίοδο πολύ πριν τα Μνημόνια και τις Τρόικες) παρά στην Ελλάδα με τις κάθε λογής τρομοκρατικές οργανώσεις, τις αιματηρές επετείους του Πολυτεχνείου, τις Κερατέες, τις Σκουριές και τους Δεκέμβριδες του 2008 κλπ. Αυτό είναι που κάνει το σ. να εστιάσει στην νεοελληνική κουλτούρα.
Από το αναγνωρίσουμε όμως το δίκιο αυτό του σ. ως το σημείο να συμφωνήσουμε ότι σπουδαίες προσωπικότητες της ελληνικής ιστορίας, όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Μακρυγιάννης κ.α κακώς εκθειάζονται στην ιστορία μας για το αντιστασιακό τους φρόνημα, ο δρόμος είναι μακρύς και ο σ. πιστεύω ότι είναι υπερβολικός και άδικος στις κρίσεις του. Στο κάτω κάτω αυτή είναι η ιστορία μας ( μια διαρκής πάλη με γειτονικούς λαούς και έθνη αλλά και με το δικό μας έθνος) στην προσπάθειά μας να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Τέλος, διαφωνώ, με την επιλογή ορισμένων άρθρων του σ. που περιλαμβάνει στο βιβλίο του. Ολόκληρη η σειρά που έχει να κάνει με την καταστροφή της 9/11 στο WTC στη Ν. Υόρκη και την Αλ Κάιντα δεν νομίζω ότι είχε και έχει πολύ μεγάλη σχέση με το εσωτερικό μέτωπο της πολιτικής βίας αφού δεν θυμάμαι να προκάλεσε κάποιο μείζων εσωτερικό πολιτικό φαινόμενο βίας.
Αρκετά ενδιαφέρουσες επίσης οι σελίδες που ξεφεύγουν κάπως από τη στείρα παράθεση ιδεών και θέσεων και στρέφονται προς τον έσω εαυτό και την ενδοσκόπηση. Βλέπετε ούτε ο σ. έχει καθαρά χέρια σε ό,τι έχει να κάνει με τη χρήση πολιτικής βίας αφού και ο ίδιος βόμβες τοποθετούσε επί Χούντας. Ίσως γι΄αυτό και μόνο το λόγο ο λόγος του να έχει μεγαλύτερη βαρύτητα...