Ο γιατρός Διονύσης Πυλαρινός

Πρόκειται για προσέγγιση της παρουσίας του γιατρού Διονύση Πυλαρινού στην Ζάκυνθο στο διάστημα 1927-2007 με τη ματιά του γιού του Μπάμπη Πυλαρινού, των φίλων και των συνεργατών του.
Ανθρώπων που δραστηριοποιήθηκε μαζί τους στους χώρους που κυρίως κινήθηκε:
• Ιατρικό λειτούργημα,
• Δημαρχιακό και βουλευτικό αξίωμα,
• Προεδρία Μουσείου Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων.
Μαρτυρίες για το πώς προχώρησαν πολλά πράγματα στο νησί αλλά και πώς ματαιώθηκαν πολλά επίσης.
Μαρτυρίες για τον τρόπο που γιατρός αντιδρούσε στις καταστάσεις που αντιμετώπισε.
Ο Πυλαρινός έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής ως υποστηρικτικός, συμπαραστάτης και προστατευτικός για ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού του περιβάλλοντος, όπου έκρινε ότι υπήρχε ανάγκη. Κι αυτό έμεινε στη μνήμη του της Ζακυνθινής κοινωνίας.
Στο βιβλίο περιλαμβάνονται και τρεις ομιλίες του γιατρού για τον Λούκα Καρρέρ, την δράση της Φιλικής Εταιρίας και την Ιστορία και τη δραστηριότητα του Μουσείου Σολωμού.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ:

-1927-1959 Η πατρική οικογένεια, κατοχή, σπουδές και γάμος
-1960-1974 Ένωση κέντρου και χούντα
-Ιατρικό λειτούργημα
-Ρούλα Βλασσοπούλου και η ιστορία της τηλεόρασης
1986-1993 Δημοτικές και βουλευτικές εκλογές
-Συζήτηση με τον Νίκο Δεμέτη
-Εκλέγεται Δήμαρχος. Συζήτηση με τον Σπύρο Μπράτη και τη Μαρία Γιατρά
-Μια απρόσμενη συνάντηση σε ένα ελαιοτριβείο
-Άρθρο του Διονύση Βίτσου στην «Ημέρα τση Ζάκυθος»
-Συζήτηση με τον πολεοδόμο Σάντη Αυγουστίνο
-Επίλογος για την περίοδο της πολιτικής δραστηριότητας

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΗ ΠΥΛΑΡΙΝΟΥ:
Το κείμενο αυτό είναι μια βιογραφία του Ζακυθινού γιατρού Διονύση Πυλαρινού. Δεν ξέρω, είναι αλήθεια, και πολλές βιογραφίες γραμμένες από τους γόνους των βιογραφούμενων. Κι αυτό φαίνεται απόλυτα λογικό αφού η συναισθηματική εμπλοκή ενός παιδιού με τον πατέρα ή τη μητέρα του το κάνει, αν όχι ακατάλληλο, τουλάχιστον ιδιότυπο βιογράφο του.
Το παρακάτω κείμενο είναι ό,τι είναι ο πατέρας μου για μένα, μέσα από τα δικά μου μάτια μαζί δε και το λίγο φως που μου άναψαν όσοι τον έζησαν και πορεύτηκαν μαζί του στο σκοτεινό τώρα πια, αφού δεν ζει, δωμάτιο της ζωής του.
Ο εκδότης μου επιμένει πως και αυτή η γωνία θεώρησης του Διονυσίου Πυλαρινού έχει αξία ως μαρτυρία, αν και ιδιότυπη όπως προείπαμε.
Να διευκρινίσω επίσης, ότι στις αναφορές μου σε αυτόν, εκτός από το όνομα του, θα χρησιμοποιώ, είτε τη σχέση μου μαζί του, «πατέρας», είτε το πιο συνηθισμένο τρόπο που οι Ζακυνθινοί τον προσφωνούσαν: «ο γιατρός» ή «ο γιατρός ο Πλαρινός».

Χρειάστηκε να περάσουν δέκα χρόνια για να γραφτεί αυτό το κείμενο. Ο θάνατος ενός ανθρώπου, για το περιβάλλον του, δημιουργεί ένα πένθος το οποίο έχει μια πορεία ωρίμανσης η διάρκεια της οποίας εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Στη δική μου περίπτωση τα δέκα χρόνια νομίζω είναι εύλογος χρόνος και σε συμβολικό επίπεδο οριακός, δημιουργεί μια απόσταση από την απώλεια και μου δίνει τη δυνατότητα να σκαλίσω με μεγαλύτερη άνεση, ό,τι νομίζω ότι πρέπει να ερευνηθεί.
Ίσως αυτή η ωρίμανση να οφείλεται και στην δική μου πραγματικότητα που αλλάζει, προχωράω στη μέση ηλικία, τα παιδιά μου ενηλικιώνονται και φεύγουν από το σπίτι κι αυτά μαζί με άλλα γεγονότα φαίνεται πως με σπρώχνουν να τακτοποιήσω κάποιες εκκρεμότητες που βιολογικά δεν μπορούν να πάρουν άλλη παράταση μια και «ο κόσμος» του «Γιατρού του Πλαρινού», ο κόσμος των παιδιών της Κατοχής όπως συχνά λέγεται η γενιά του, όπως είναι λογικό δεν θα είναι στο Φιόρο του Λεβάντε για πάντα.
Ακόμα όμως, παρά αυτά τα δέκα χρόνια από το θάνατο του Διονύση Πυλαρινού, οι συναισθηματικές φορτίσεις, η συγκίνηση, τα δάκρυα ήταν και είναι πολλά ακόμα από τους ανθρώπους που τον μνημονεύουν.

Μια εύλογη απορία θα ήταν η εξής: Γιατί να γραφτεί κάτι τέτοιο για το συγκεκριμένο πρόσωπο; Η συχνότατη αναφορά στο πρόσωπο του όλη αυτή τη δεκαετία που πέρασε, από ανθρώπους στους δρόμους και στα σπίτια της Ζακύνθου, κι όχι μόνο, ήταν και είναι για όσους τον αγαπήσαμε ήδη ένα πολύ συγκινητικό μνημόσυνο. Συγκινητικό ίσως υπερβολικό αλλά πολύ τιμητικό είναι επίσης και αυτό που είχα ακούσει από γυναίκες μεγάλης ηλικίες στη Ζάκυνθο: «Ο Άγιος Διονύσιος μας πρώτα και ο γιατρός μετά».
Όμως όλα αυτά τα μνημόσυνα συγχρόνως φανερώνουν και την ανάγκη για μια πιο συστηματική καταγραφή μιας βιογραφίας του. Για να καταγραφεί η μνήμη όλων αυτών που τον έζησαν και τον μνημονεύουν, πριν αυτό γίνει φυσιολογικά αδύνατο.

Πέρα όμως από τη μνήμη του ίδιου του γιατρού, θα καταγραφούν έτσι και κάποια γεγονότα που κομίζουν ένα συγκεκριμένο ήθος, κάποιων ανθρώπων και μιας εποχής, πράγμα που είναι νομίζω πολύ σημαντική προίκα για τους επόμενους, που θα ζήσουν να δουν, φαντάζομαι και ελπίζω, αυτόν τον τόπο, το γλυκό Τζάντε, να αναλαμβάνει και να ακμάζει ξανά. Κι αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να γίνει τώρα. Γιατί το ήθος της γενιάς του, σαν ταυτότητα ενός τρόπου ζωής και όχι ως μεμονωμένες πράξεις προκάτ χαρακτηρισμένες με τη σφραγίδα «ηθικό» ή «ανήθικο» δεν υπάρχει πια, η κοινωνία της Ζακύνθου έχει δομικά αν όχι ριζικά αλλάξει. Αυτό το συνειδητοποίησα εντονότερα γράφοντας αυτές τις αράδες για τον πατέρα μου. Όπως συνειδητοποίησα πως ήταν λάθος μου να θεωρώ τις αλλαγές ως συνέχεια η μια της άλλης. Υπάρχει μεν μια ενιαία συνεχής αλλαγή, αλλά και απότομες αλλαγές που προκάλεσαν και προκαλούν συγκεκριμένα γεγονότα. Οι σεισμοί του 1953 η μεταπολίτευση, η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, η τουριστική έκρηξη επέφεραν και επιφέρουν άμεσες, κι απότομες αλλαγές, που η κοινωνία καταπίνει αμάσητες και δεν προλαβαίνει να τις χωνέψει.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ ΔΙΟΝΥΣΗ ΒΙΤΣΟΥ:
Δε θα ήθελα να κρύψω κι έναν άλλο στόχο αυτού του βιβλίου. Σε μια εποχή που το φακελλάκι δεν φαίνεται πια να μας ενοχλεί ως στοιχείο του «λειτουργήματος» του γιατρού, που η ίντριγκα, η κατάχρηση και η υποκρισία δεν φαίνεται να μας ενοχλεί στην αποστολή τού πολιτικού, που δεν μπορούμε να κάνουμε πια διάκριση ανάμεσα στην ιδιοτέλεια και στη φιλοδοξία προσφοράς στο κοινό καλό και στον τόπο, χρειάζεται να επισημαίνεται και να θυμίζεται πως δεν πάνε πολλά χρόνια που τα πράγματα ήταν αλλιώς.
Και που τη θέση της ανηθικότητας κατείχε ο ανθρωπισμός, παρότι η κοινωνία και η πολιτική ουδέποτε υπήρξαν αγγελικά πλασμένες.