0
Your Καλαθι
Κοινωνική προστασία και κοινωνική διοίκηση
Έκπτωση
15%
15%
Περιγραφή
Η Κοινωνική Προστασία απασχολεί όλο και περισσότερο το κοινωνικό σύνολο, τόσο το ευρύτερο παγκόσμιο και ευρωπαϊκό, όσο και τό τοπικό. Κυβερνήσεις, πολιτικά κόμματα, οργανώσεις εργαζομένων και εργοδοτών, πολίτες υγιείς και ασθενείς, εργαζόμενοι και άνεργοι, άνδρες και γυναίκες, νέοι και ηλικιωμένοι, ιδιαίτερες πολιτιστικ΄ς και οικονομικές κατηγορίες, πολίτες με διαφορετικό θρήσκευμα, μετανάστες, όλοι όσοι συνθέτουν μιαν οργανωμένη κοινωνία και ταυτόχρονα σταθερά ανοιχτή σε νέες προοπτικές, ενδιαφέρονται για τα προβλήματα της κοινωνικής προστασίας.
Το σύνολο των προβλημάτων που δημιουργούνται, είτε σε άτομα, είτε σε ομάδες και έχουν ανάγκη θεσμικής φροντίδας από το κοινωνικό σύνολο, είναι ένα ευρύτατο πεδίο θεμάτων και ενεργειών που απασχολούν τη δημόσια ζωή και την επιστήμη. Είτε αυτό το πεδίο θεμάτων το ονομάσουμε κοινωνική προστασία, είτε κοινωνική φροντίδα, είτε τις ενέργειες τις ονομάσουμε μέτρα κοινωνικής πολιτικής, κοινωνικής πρόνοιας, κοινωνικής διοίκησης, έμμεσα εννοούμε τις ανάγκες και τα προβλήματα των ατόμων και των ομάδων και τις συστηματικές ενέργειες που γίνονται από το κοινωνικό σύνολο για την αντιμετώπισή τους. Με αυτό το πεδίο θεμάτων ασχολείται αυτό το βιβλίο.
Η κοινωνική πρόνοια, η κοινωνική πολιτική, η κοινωνική ασφάλιση, η κοινωνική ασφάλεια, η κοινωνική διοίκηση, παρουσιάζονται όχι μόνο ως περιοχές γνωστικών αντικειμένων, αλλά και ως διαχρονικές εξελίξεις πρόσφατες και απώτερες, έτσι που να επιτρέπουν μια ευρεία εποπτεία του γνωστικού αντικειμένου της κοινωνικής προστασίας.
Το βιβλίο αυτό επιδιώκει να προσφέρει, στον μη ειδικό αναγνώστη, γνώσεις και προβληματισμούς πάνω σε μια πλειάδα θεμάτων που μας απασχολούν καθημερινά. Στον σπουδαστή που κινείται στο χώρο των κοινωνικών προβλημάτων προσφέρει θεμελιωμένες αναφορές, εξοικείωση, και μια όσο γίνεται,σ το πλαίσιο αυτής της συγγραφής, εμπεριστατωμένη προσέγγιση στους τρόπους αντιμετώπισής τους. Στον μελετητή που ειδικεύεται στα θέματα της κοινωνικής προστασίας το βιβλίου του είναι χρήσιμο γιατί με τις θεματικές ενότητες που περιλαμβάνει καλύπτει εποπτικά όλο σχεδόν το φάσμα της κοινωνικής προστασίας και δίνει αφορμή για γόνιμες σκέψεις που αφορούν την αντιμετώπιση των σύγχρονων κοινωνικών προβλημάτων.Ακόμα στο βιβλίο αυτό περιλαμβάνονται αυτούσια διεθνή κείμενα που είναι τα βασικά κείμενα που επεξεργάσθηκε και έθεσε σε εφαρμογή η ευρωπαϊκή και η διεθνής κοινότητα για τα κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα των ατόμων καθώς και για την κοινωνική προστασία γενικώτερα. Συγκεντρώθηκαν εδώ ώστε να αποτελούν χρήσιμο βοήθημα για όποιον θελήσει να ανατρέξει στις πηγές και να αναφερθεί σε αυτά.
ΚΡΙΤΙΚΗ
Ο συγγραφέας του βιβλίου Κοινωνική Προστασία και Κοινωνική Διοίκηση είναι ομότιμος καθηγητής κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του Πειραιώς, με διοικητική πείρα. Διευθύνει εδώ και αρκετά χρόνια το Ελληνικό Ινστιτούτο Ασφαλιστικών Σπουδών. Στο βιβλίο του ασχολείται με πολλά θέματα κοινωνιολογικής θεωρίας και κοινωνικής πολιτικής, κυρίως όμως με το δεύτερο. Το βλέμμα του είναι στραμμένο στο μέλλον, συγκεντρώνει την προσοχή του πάνω στο πρόβλημα που θα απασχολήσει την παγκόσμια κοινωνία όλο και περισσότερο στις επόμενες δεκαετίες, ενώ ήδη αποτελεί φλέγον πρόβλημα για τη δική μας: εκείνο της κοινωνικής ασφάλισης. Η μακροζωία των ασφαλισμένων και το πλήθος τους, και παράλληλα η μείωση των γεννήσεων, σημαίνει ότι ένα όλο και μικρότερο ποσοστό του πληθυσμού πρέπει να εργάζεται και να επωμίζεται το κόστος ασφάλισης όλο και μεγαλύτερου αριθμού συνταξιούχων. Αυτό σημαίνει πως ό,τι εισπράττεται από τις εισφορές των εργαζομένων πηγαίνει κατευθείαν στους συνταξιούχους, σύμφωνα με μια «άτυπη συμφωνία γενεών». Αυτή η «συμφωνία» θα συνεχίσει να ισχύει στο μέλλον; Ή, πιθανότερα, κάποια στιγμή θα εκραγεί το υπερχρεωμένο σύστημα, αν υποχρεωθούν οι εργαζόμενοι να πληρώνουν δυσβάστακτα μερίδια των αποδοχών τους για την κοινωνική ασφάλισή «τους» - που στην πραγματικότητα θα είναι για τους συνταξιοδοτημένους πρώην εργαζομένους οι οποίοι συνεχώς πολλαπλασιάζονται, επιβαρύνοντας όλο και περισσότερο το εργαζόμενο τμήμα του πληθυσμού; Για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος ο Μάριος Ραφαήλ έχει τρεις προτάσεις. Η πρώτη αφορά τη θέσπιση ενός ειδικού κοινωνικού φόρου που θα αντικαθιστούσε όλες τις εισφορές στα ασφάλιστρα των εργαζομένων. Αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι αποσυνδέεται η πρόσληψη προσωπικού από την αύξηση εξόδων των εργοδοτών και του κράτους, πράγμα σημαντικό και για την αντιμετώπιση της ανεργίας, που είναι ένας από τους μεγάλους εχθρούς του κοινωνικού κράτους.
Η δεύτερη πρόταση έχει να κάνει με την ανάγκη αύξησης της απασχόλησης μέσα από την παροχή περισσοτέρων κοινωνικών υπηρεσιών, όπως είναι η φροντίδα ηλικιωμένων, η ψυχαγωγία, η μουσική, η άθληση κτλ. Από άτομα που δεν χρειάζονται μεγάλη εξειδίκευση, άρα μεγάλο κόστος κατάρτισής τους. Με τον τρόπο αυτό, όχι μόνο η ανεργία μπορεί να καταπολεμηθεί, αλλά και να εξασφαλίζεται η παροχή περισσοτέρων υπηρεσιών κοινωνικής προστασίας, ασφαλώς και μέσα από εθελοντική εργασία. Θα πρόσθετα ότι κάτι τέτοιο θα δικαιολογούσε την (ενδεχομένως εθελούσια) αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, δεδομένου ότι ένα μεγάλο μέρος του μη ενεργού πληθυσμού μπορεί να αναλάβει καθήκοντα σε τέτοιους τομείς άκοπα, και να παρατείνει έτσι τον χρόνο συνταξιοδότησής του, ελαφρύνοντας το συνολικό κόστος κοινωνικής προστασίας. Η τρίτη πρόταση, τέλος, αφορά την ανάγκη συμπλήρωσης της κοινωνικής από την ιδιωτική ασφάλιση. Λαμβάνοντας υπόψη ότι αυτό ήδη γίνεται και ότι έχουν αυξηθεί αλματωδώς οι δαπάνες για ιδιωτική ασφάλιση τα τελευταία δέκα χρόνια στην Ευρώπη, θα μπορούσε κάτι τέτοιο να επεκταθεί αν το κράτος έδινε κίνητρα, πέραν των φορολογικών, για πρόσθετη ιδιωτική ασφάλιση. Ο συγγραφέας έχει μακρά πείρα στις ιδιωτικές ασφαλίσεις και γνωρίζει πώς λειτουργούν και ποια είναι τα πλεονεκτήματά τους για τον ασφαλισμένο. Νομίζω ότι ένα από τα κυριότερα είναι ότι δεν διακινδυνεύει ο ασφαλισμένος να χάσει τα ασφάλιστρά του μέσα σε ένα «σχήμα πυραμίδας», όπου οι τελευταίοι πληρώνουν για τους πρώτους, όταν αυτό ανατραπεί. Κάτι τέτοιο, δυστυχώς, συμβαίνει εν πολλοίς με την κρατική ασφάλιση. Επιπλέον, με την ιδιωτική ασφάλιση οι αποδοχές του ασφαλισμένου προέρχονται από την κεφαλαιοποίηση και είναι ικανοποιητικές, όταν η οικονομία είναι «στα πάνω της». Αν υιοθετήσουμε την απλή αρχή που προσυπογράφει και ο κοινός νους, σύμφωνα με την οποία ένα κράτος εφαρμόζει κοινωνική πολιτική με τους πόρους που έχει και όχι με εκείνους που δεν έχει (μετακυλίοντας τα χρέη στους επόμενους), είναι δυνατόν να καλύψει η ιδιωτική (ή ιδιωτικού τύπου) ασφάλιση ένα πολύ μεγάλο μέρος του κόστους της κοινωνικής πολιτικής, παράλληλα με τα άλλα κρατικά μέτρα που προτείνει ο συγγραφέας, με τα οποία αυτή θα μπορούσε να ενισχυθεί και να ενθαρρυνθεί.
Δημήτρης Δημητράκος (καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας)
ΤΟ ΒΗΜΑ , 18-08-2002
Το σύνολο των προβλημάτων που δημιουργούνται, είτε σε άτομα, είτε σε ομάδες και έχουν ανάγκη θεσμικής φροντίδας από το κοινωνικό σύνολο, είναι ένα ευρύτατο πεδίο θεμάτων και ενεργειών που απασχολούν τη δημόσια ζωή και την επιστήμη. Είτε αυτό το πεδίο θεμάτων το ονομάσουμε κοινωνική προστασία, είτε κοινωνική φροντίδα, είτε τις ενέργειες τις ονομάσουμε μέτρα κοινωνικής πολιτικής, κοινωνικής πρόνοιας, κοινωνικής διοίκησης, έμμεσα εννοούμε τις ανάγκες και τα προβλήματα των ατόμων και των ομάδων και τις συστηματικές ενέργειες που γίνονται από το κοινωνικό σύνολο για την αντιμετώπισή τους. Με αυτό το πεδίο θεμάτων ασχολείται αυτό το βιβλίο.
Η κοινωνική πρόνοια, η κοινωνική πολιτική, η κοινωνική ασφάλιση, η κοινωνική ασφάλεια, η κοινωνική διοίκηση, παρουσιάζονται όχι μόνο ως περιοχές γνωστικών αντικειμένων, αλλά και ως διαχρονικές εξελίξεις πρόσφατες και απώτερες, έτσι που να επιτρέπουν μια ευρεία εποπτεία του γνωστικού αντικειμένου της κοινωνικής προστασίας.
Το βιβλίο αυτό επιδιώκει να προσφέρει, στον μη ειδικό αναγνώστη, γνώσεις και προβληματισμούς πάνω σε μια πλειάδα θεμάτων που μας απασχολούν καθημερινά. Στον σπουδαστή που κινείται στο χώρο των κοινωνικών προβλημάτων προσφέρει θεμελιωμένες αναφορές, εξοικείωση, και μια όσο γίνεται,σ το πλαίσιο αυτής της συγγραφής, εμπεριστατωμένη προσέγγιση στους τρόπους αντιμετώπισής τους. Στον μελετητή που ειδικεύεται στα θέματα της κοινωνικής προστασίας το βιβλίου του είναι χρήσιμο γιατί με τις θεματικές ενότητες που περιλαμβάνει καλύπτει εποπτικά όλο σχεδόν το φάσμα της κοινωνικής προστασίας και δίνει αφορμή για γόνιμες σκέψεις που αφορούν την αντιμετώπιση των σύγχρονων κοινωνικών προβλημάτων.Ακόμα στο βιβλίο αυτό περιλαμβάνονται αυτούσια διεθνή κείμενα που είναι τα βασικά κείμενα που επεξεργάσθηκε και έθεσε σε εφαρμογή η ευρωπαϊκή και η διεθνής κοινότητα για τα κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα των ατόμων καθώς και για την κοινωνική προστασία γενικώτερα. Συγκεντρώθηκαν εδώ ώστε να αποτελούν χρήσιμο βοήθημα για όποιον θελήσει να ανατρέξει στις πηγές και να αναφερθεί σε αυτά.
ΚΡΙΤΙΚΗ
Ο συγγραφέας του βιβλίου Κοινωνική Προστασία και Κοινωνική Διοίκηση είναι ομότιμος καθηγητής κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του Πειραιώς, με διοικητική πείρα. Διευθύνει εδώ και αρκετά χρόνια το Ελληνικό Ινστιτούτο Ασφαλιστικών Σπουδών. Στο βιβλίο του ασχολείται με πολλά θέματα κοινωνιολογικής θεωρίας και κοινωνικής πολιτικής, κυρίως όμως με το δεύτερο. Το βλέμμα του είναι στραμμένο στο μέλλον, συγκεντρώνει την προσοχή του πάνω στο πρόβλημα που θα απασχολήσει την παγκόσμια κοινωνία όλο και περισσότερο στις επόμενες δεκαετίες, ενώ ήδη αποτελεί φλέγον πρόβλημα για τη δική μας: εκείνο της κοινωνικής ασφάλισης. Η μακροζωία των ασφαλισμένων και το πλήθος τους, και παράλληλα η μείωση των γεννήσεων, σημαίνει ότι ένα όλο και μικρότερο ποσοστό του πληθυσμού πρέπει να εργάζεται και να επωμίζεται το κόστος ασφάλισης όλο και μεγαλύτερου αριθμού συνταξιούχων. Αυτό σημαίνει πως ό,τι εισπράττεται από τις εισφορές των εργαζομένων πηγαίνει κατευθείαν στους συνταξιούχους, σύμφωνα με μια «άτυπη συμφωνία γενεών». Αυτή η «συμφωνία» θα συνεχίσει να ισχύει στο μέλλον; Ή, πιθανότερα, κάποια στιγμή θα εκραγεί το υπερχρεωμένο σύστημα, αν υποχρεωθούν οι εργαζόμενοι να πληρώνουν δυσβάστακτα μερίδια των αποδοχών τους για την κοινωνική ασφάλισή «τους» - που στην πραγματικότητα θα είναι για τους συνταξιοδοτημένους πρώην εργαζομένους οι οποίοι συνεχώς πολλαπλασιάζονται, επιβαρύνοντας όλο και περισσότερο το εργαζόμενο τμήμα του πληθυσμού; Για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος ο Μάριος Ραφαήλ έχει τρεις προτάσεις. Η πρώτη αφορά τη θέσπιση ενός ειδικού κοινωνικού φόρου που θα αντικαθιστούσε όλες τις εισφορές στα ασφάλιστρα των εργαζομένων. Αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι αποσυνδέεται η πρόσληψη προσωπικού από την αύξηση εξόδων των εργοδοτών και του κράτους, πράγμα σημαντικό και για την αντιμετώπιση της ανεργίας, που είναι ένας από τους μεγάλους εχθρούς του κοινωνικού κράτους.
Η δεύτερη πρόταση έχει να κάνει με την ανάγκη αύξησης της απασχόλησης μέσα από την παροχή περισσοτέρων κοινωνικών υπηρεσιών, όπως είναι η φροντίδα ηλικιωμένων, η ψυχαγωγία, η μουσική, η άθληση κτλ. Από άτομα που δεν χρειάζονται μεγάλη εξειδίκευση, άρα μεγάλο κόστος κατάρτισής τους. Με τον τρόπο αυτό, όχι μόνο η ανεργία μπορεί να καταπολεμηθεί, αλλά και να εξασφαλίζεται η παροχή περισσοτέρων υπηρεσιών κοινωνικής προστασίας, ασφαλώς και μέσα από εθελοντική εργασία. Θα πρόσθετα ότι κάτι τέτοιο θα δικαιολογούσε την (ενδεχομένως εθελούσια) αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, δεδομένου ότι ένα μεγάλο μέρος του μη ενεργού πληθυσμού μπορεί να αναλάβει καθήκοντα σε τέτοιους τομείς άκοπα, και να παρατείνει έτσι τον χρόνο συνταξιοδότησής του, ελαφρύνοντας το συνολικό κόστος κοινωνικής προστασίας. Η τρίτη πρόταση, τέλος, αφορά την ανάγκη συμπλήρωσης της κοινωνικής από την ιδιωτική ασφάλιση. Λαμβάνοντας υπόψη ότι αυτό ήδη γίνεται και ότι έχουν αυξηθεί αλματωδώς οι δαπάνες για ιδιωτική ασφάλιση τα τελευταία δέκα χρόνια στην Ευρώπη, θα μπορούσε κάτι τέτοιο να επεκταθεί αν το κράτος έδινε κίνητρα, πέραν των φορολογικών, για πρόσθετη ιδιωτική ασφάλιση. Ο συγγραφέας έχει μακρά πείρα στις ιδιωτικές ασφαλίσεις και γνωρίζει πώς λειτουργούν και ποια είναι τα πλεονεκτήματά τους για τον ασφαλισμένο. Νομίζω ότι ένα από τα κυριότερα είναι ότι δεν διακινδυνεύει ο ασφαλισμένος να χάσει τα ασφάλιστρά του μέσα σε ένα «σχήμα πυραμίδας», όπου οι τελευταίοι πληρώνουν για τους πρώτους, όταν αυτό ανατραπεί. Κάτι τέτοιο, δυστυχώς, συμβαίνει εν πολλοίς με την κρατική ασφάλιση. Επιπλέον, με την ιδιωτική ασφάλιση οι αποδοχές του ασφαλισμένου προέρχονται από την κεφαλαιοποίηση και είναι ικανοποιητικές, όταν η οικονομία είναι «στα πάνω της». Αν υιοθετήσουμε την απλή αρχή που προσυπογράφει και ο κοινός νους, σύμφωνα με την οποία ένα κράτος εφαρμόζει κοινωνική πολιτική με τους πόρους που έχει και όχι με εκείνους που δεν έχει (μετακυλίοντας τα χρέη στους επόμενους), είναι δυνατόν να καλύψει η ιδιωτική (ή ιδιωτικού τύπου) ασφάλιση ένα πολύ μεγάλο μέρος του κόστους της κοινωνικής πολιτικής, παράλληλα με τα άλλα κρατικά μέτρα που προτείνει ο συγγραφέας, με τα οποία αυτή θα μπορούσε να ενισχυθεί και να ενθαρρυνθεί.
Δημήτρης Δημητράκος (καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας)
ΤΟ ΒΗΜΑ , 18-08-2002
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
