Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο

Αυτό το βιβλίο δεν είναι αυτοβιογραφία, αν και μοιάζει. Ούτε ιστορικό κείμενο
είναι, αν και μοιάζει. Και θα ήταν λάθος να το εκλάβει κανείς σαν δοκίμιο, αν
και μοιάζει. Όμως, ούτε λογοτεχνικό κείμενο είναι, αν και μοιάζει. Θα μπορούσε
να το πει κανείς χρονικό, αλλά δεν καταγράφει λεπτομερειακά γεγονότα. Γίνεται
μια αυθαίρετη και εν πολλοίς συναισθηματικής τάξεως επιλογή μερικών μόνο από τα
πάμπολλα περιστατικά, άλλοτε εντελώς ευτράπελα και άλλοτε ιλαροτραγικά έως
τραγικά, που συνέβησαν στην πορεία της δύσκολης ζωής ενός ταλαίπωρου Έλληνα.
Και προτείνονται για ανάγνωση, όχι γιατί η ζωή αυτού του συγκεκριμένου Έλληνα
θα άξιζε να βιογραφηθεί, κάθε άλλο μάλιστα, αλλά διότι έτυχε να είναι ένας πολύ
τυπικός εκπρόσωπος της λεγόμενης «χαμένης γενιάς». Αυτή που στο πόλεμο ήταν
παιδιά, στον εμφύλιο πόλεμο έφηβοι, στην πρώτη καραμανλική περίοδο νέοι άνδρες,
στη διάρκεια της χούντας άνδρες απλά, και σήμερα, που όλα καταρρέουν, είτε
ώριμοι είτε ετοιμόρροποι άνδρες, έτοιμοι είτε για την συγκομιδή είτε για την
κατεδάφιση. Αυτός που υπογράφει τούτα τα κείμενα έτυχε να ζήσει ολόκληρη αυτή
τη δύσκολη για την Ελλάδα περίοδο από μέσα και να βιώσει καταστάσεις που συχνά
ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια του ρεαλισμού, για να αγγίξουν αυτά του
σουρεαλισμού. Κατά κάποιον τρόπο, αυτά τα κείμενα είναι η σουρεαλιστική ιστορία
της σύγχρονης Ελλάδας. Σε μια πρώτη μορφή, πρώτο δημοσιεύτηκαν στην
εφημερίδα «Έθνος». Σε τούτον τον τόμο παρουσιάζονται σε μια δεύτερη γραφή,
περισσότερο φροντισμένη.