Θεωρίες αμυντικής αλληλεξάρτησης

…όσον αφορά την πιθανότητα ανάληψης στρατιωτικών επιχειρήσεων, στο μέλλον, η Βορειο-Ατλαντική Συμμαχία ούτε προβλέπει, ούτε σχεδιάζει το αν, σε ποιες και με ποιους συμμάχους –ή, ad hoc ικανούς και πρόθυμους συνεταίρους– πρόκειται να εμπλακεί. Όταν είχε ερωτηθεί ο Harold Macmillan σχετικά με το τι καθορίζει τη διεθνή πολιτική, φέρεται να απάντησε: events, my dear boy, events!...
Στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, το 2014, στο Η.Β., οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων έχουν να αντιμετωπίσουν μια πρόκληση: τη διαμόρφωση μιας μετα-επιχειρησιακής Συμμαχίας (postoperational Alliance). Καθώς η Συμμαχία επιθυμεί να παραμείνει ενεργή σε παγκόσμιο επίπεδο, η έλλειψη στρατιωτικών πόρων και ικανοτήτων από τα ευρωπαϊκά κράτη-μέλη της, θα αποτελέσει σημαντική αδυναμία. Οι κρίσεις, κυρίως στην περιφέρεια, εξελίσσονται γρήγορα και αναπάντεχα και η αντιμετώπισή τους απαιτεί άμεση αντίδραση με εμπλοκή ισχυρής δύναμης – πέραν της πολιτικής βούλησης και συλλογικής αποφασιστικότητας... Τα γεγονότα... (τελικά)... είναι αυτά που θα καθορίσουν το πού θα βρεθεί το ΝΑΤΟ στο άμεσο ή απώτερο μέλλον... Κανείς δεν είχε σχεδιάσει την εμπλοκή των κρατών-μελών της Ατλαντικής Συμμαχίας, στη μετά τον Ψυχρό Πόλεμο εποχή, στις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Βοσνία, το Κόσσοβο, το Αφγανιστάν ή τη Λιβύη!...
Μπορεί, στο άμεσο (!) ή απώτερο μέλλον να κληθεί να αναπτύξει, προληπτικά, δυνάμεις στο πλευρό συμμάχων (;) στο Αιγαίο ...να κληθεί να υπερασπιστεί τα σύνορα της Β. Αμερικής –ξανά– από τρομοκράτες... ή, ακόμα, να συνδράμει στην άμυνα της Αυστραλίας (σταθερού και πιστού ad hoc συμμάχου) σε «εισβολή» της Ινδονησίας (;)... Ίδωμεν!