Αλήθειες και ονείρατα

... Ήτον η στιγμή εκείνη, ότεν η αυλόθυρα ήνοιξεν, διά να εισέλθη ο εκκεντρικός γέρων μετά της γκλίτσας από αγριόξυλο πουρναριού, ην καιρόν πλέον είχεν προμηθευθή εις κάποιαν εξόρμησίν του εις το σκιερόν Ποικίλον ?Ορος? βουνό όπερ εφάνταζε γίγας του σκότους εις τους ουρανούς άνωθεν του Ζεφυρίου. Το μελαγχολικόν ερυθρόν φως της Κεραίας ήτον ο μόνος υπασπιστής ζωής εις τα αινιγματικά δάση των πιτύων και των κυπαρίσσων εν ταίς παρυφαίς του δάσους...
Το Πνεύμα πάνω απ’ το Ζεφύρι

... Τα φθινοπωρινά φύλλα των κυπαρίσσων εις τα σκωριασμένα κηγκλιδώματα της στοιχειωμένης, παρατημένης παιδικής χαράς απέναντί μας, εσύρθησαν αργά εις την νυκτερινήν σιγαλιάν, κι αι τρίχες εις τους ώμους μου είχον ορθωθή ώρα πλέον. Εν τω βάθει, η πόλις των 'Αθηνών εβυθίζετο εις την αγκάλην της νυκτός, μα η ιστορία, και τα ύποπτα εκείνα λόγια του παππού, τον σκότον και τα ριγηλά υπουργήματα του φόβου εντός μας, μονάχα τα αφυπνούσαν. Κάτι ιδιαίτερον είχεν ετούτη η ιστορία...
Οι κλέφτες της Σελήνης

Στο δυστοπικό σκηνικό των Δυτικών Προαστίων, οι φτωχογειτονιές κι οι πικραμένοι πρωταγωνιστές τους ντύνονται το πέπλο της μελαγχολίας, σ’ ένα ταξείδι μιάς αλλοτινής εποχής και μιάς γλώσσας λησμονημένης.