Παραδοσιοκρατικός σοσιαλισμός

Ο Τζων Ράσκιν (1819-1900) ήταν ένας ρομαντικός διανοητής που άσκησε δριμεία κριτική στον φιλελεύθερο καπιταλισμό από την σκοπιά του Αντιδιαφωτισμού. Στην σκέψη του Ράσκιν ο άσχημος κόσμος του φιλελεύθερου καπιταλισμού δεν επιτρέπει την δημιουργία αληθινής τέχνης. Συνεπώς, η ανάγκη για καλλιτεχνική δημιουργία πρέπει να προκαλέσει την εξέγερση εναντίον του καπιταλισμού και το αίτημα για μια νέα εποχή.
Μέσω μιας επιλεκτικής χρήσης σημείων του προνεωτερικού παρελθόντος, ο Ράσκιν εστίασε στην παράδοση για να δείξει ότι εκεί μπορούσε να βρεθεί το νόημα της ανθρώπινης ζωής. Το νόημα της ζωής που διασαλεύτηκε σε ορθολογιστικές περιόδους της ιστορίας και αντιστράφηκε ολοσχερώς με την επικράτηση των ιδεών του Διαφωτισμού στην νεωτερικότητα.
Η πολιτική σκέψη του Ράσκιν συνδέθηκε με τον συντηρητισμό και με τον σοσιαλισμό. Στην συλλογή κειμένων που φέρει τον τίτλο Fors Clavigera αυτοπροσδιορίστηκε τόσο ως ακραίος συντηρητικός όσο και ως ακραίος κομμουνιστής. Διευκρινίζοντας, όμως, ότι ήταν συντηρητικός όχι όπως οι Τόρηδες, αλλά όπως ο Όμηρος και ο Ουόλτερ Σκοτ και, ταυτόχρονα, κομμουνιστής όχι όπως οι νεότεροι σοσιαλιστές, αλλά όπως ο Οράτιος και ο Τόμας Μορ.
Σε αντίθεση με τον συντηρητικό σοσιαλισμό της ταξικής συνεργασίας εντός ενός πατερναλιστικού εθνικού κράτους, που οραματίστηκε ο Ράσκιν, το μοντέλο του φιλελεύθερου καπιταλισμού υποτάσσει τις κοινωνίες στην αχαλίνωτη οικονομία της ελεύθερης αγοράς και καθιστά το χρήμα κινητήρια δύναμη της ζωής. Πρόκειται για μια επιλογή που ανοίγει την θύρα στην εισβολή των πλέον ανίερων δυνάμεων της ανηθικότητας στην ιστορία. Η επιθυμία συσσώρευσης χρήματος και το βαθύτερο περιεχόμενο του οικονομικού φιλελευθερισμού, σύμφωνα με τον Ράσκιν, νομιμοποιούν την κλοπή του κόπου των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων από την τάξη των καπιταλιστών.