Ανάθεμά σε, Ντοστογιέφσκι

Ένας πρίγκιπας στέκεται όρθιος, ανέμελος, μ’ ένα κύπελλο στο χέρι. Πίσω του, σ’ ένα κρεβάτι, κείτεται ένα πτώμα. Δυο μουσικοί παίζουν σε μια γωνιά του δωματίου. Έξω, πίσω απ’ την πόρτα, φρουρούν δυο στρατιώτες. Ο ένας κρατάει ένα μεγάλο ξίφος και μια ασπίδα, ο άλλος ένα δίχτυ μονομάχου και μια τεράστια λόγχη. Όλοι είναι ήρεμοι, γαλήνιοι, εκτός από μια γυναίκα, κρυμμένη πίσω από ένα παραθυρόφυλλο. Έχει μια παράξενη έκφραση, ανήσυχη και ταυτόχρονα χλευαστική. Είναι χωρίς αμφιβολία η μόνη που γνωρίζει το μυστήριο αυτής της δολοφονίας και τον κίνδυνο που διατρέχει ο πρίγκιπας. Ως παιδί, ο Ρασούλ ένιωθε γοητευμένος απ’ αυτή την αρχαία μινιατούρα, παρόλο που τον κατέκλυζε μια περίεργη αίσθηση, μια ακαθόριστη δυσφορία. Στο σπίτι των παππούδων του, καθόταν με τις ώρες μπροστά απ’ αυτό το έργο και επινοούσε ιστορίες στις οποίες αυτός ήταν ο πρίγκιπας. Και πάντα έδινε φωνή στη γυναίκα που παρατηρούσε τη σκηνή, μια φωνή που ψιθύριζε, άλλοτε με ανησυχία και άλλοτε με ειρωνεία: «Κουνήσου, Ρασούλ, κουνήσου!»