Ορώμενα. ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ

Πενήντα έξι εικόνες μεικτής τεχνικής του Θανάση Ρεντζή, εμπνευσμένες από το πολύμορφο αριστοτελικό έργο αλλά και τους τόπους που συνδέονται με τη ζωή και τη δράση του μεγάλου φιλοσόφου (Στάγειρα, Μίεζα, Αθήνα) στεγάζει αυτή η βαρύτιμη κασετίνα. Και το στίγμα τους βρίσκεται υπό την σκέπη της αριστοτέλειας αντίληψης περί απεικόνισης, καθ' ότι «το εν πίνακι γεγραμμένον... καθ' αυτό, θεώρημα ή φάντασμα εστίν,... οίον εικών και μνημόνευμα». Ενδεικτικοί άλλωστε του ύφους τους και οι τίτλοι: Κριός Αλέξανδρος, Ο Μαθητής εφορμών προς Ανατολάς, Η Περιδινούμενη, Νερά της Πέτρας - Το στίγμα του χρόνου, Μίμησις Πράξεως, Βελλεροφόντης Θηροκτόνος, Διός όρνις, Ημερήσιον Οναρ, Οινοβαρής Αλέκτωρ, Αναπεπταμένη Ψυχή, Ο Μυστικός Στάχυς, Ορχουμένη Μαινάς, Χαλκιδικής Μεταλλεία, Φιλοθυμότερος Γέγονα, Ψυχή επί ροιάς αγλαοκάρπου, Δόξα Εναντιοδρόμων κ.ά.

Αν και μόνες τους υποστηρίζονται περίφημα, φυλλομετρώντας τις εικόνες αισθάνεται ωστόσο κανείς την ανάγκη ενός σχολίου πάνω στην ποιητική τους. Τρία τέτοια σχόλια προσφέρει η έκδοση αυτή. Ο έκτακτος καθηγητής της ψυχοδυναμικής στο Πανεπιστήμιο La Sapienza της Ρώμης Ανδρέας Γιαννακούλας προτιμά μια ψυχαναλυτική θεώρηση της αρχαίας τραγωδίας. Ο καθηγητής της κλασικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Μιχάλης Κοπιδάκης αναρωτιέται από την πλευρά του - επιχειρώντας ένα συγκριτικό σκίτσο - πόσο «"Περιττοί" και μελαγχολικοί» είναι οι Βελλεροφόντης, Ευριπίδης και Αριστοτέλης. Τέλος ο καθηγητής της κλασικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Γιώργης Ν. Γιατρομανωλάκης σκαρώνει ένα λυρικό πορτρέτο του Αριστοτέλη εστιάζοντας σε συμβάντα που σημάδεψαν τη ζωή του και στην καταληκτική σκηνή του κειμένου τον βάζει να παρακολουθεί στο Θέατρο το φανταστικό έργο Μήδεια η Τύραννος. Η Μήδεια «για το φαρμάκι της ζήλειας» σκότωσε τα παιδιά της μέσα στο όνειρό της. Τότε έσυρε το μαχαίρι και έβγαλε τα μάτια της εκεί, ενώπιον όλων, και τα αίματα τινάζονταν από τους οφθαλμούς της και σαν σιντριβάνια έπεφταν ακάθαρτα πάνω στους θεατές. «Οταν τελείωσε το έργο και το Θέατρο αναλύθηκε σε δάκρυα πικρά, Εκείνος παράμερα, μόνος, κατάμονος, έσυρε τα μακρά, επίσημα, μαύρα μακεδονίτικα φορέματά του και σκούπισε τα μάτια. Και είδε πως είχαν πετρώσει οι οφθαλμοί του και έρρεαν από μέσα τους ποτάμια καθαρότατα και ελεήμονα που τον έπνιγαν».



Δ. ΧΟΥΛΙΑΡΑΚΗΣ

ΤΟ ΒΗΜΑ , 09-03-2003