Η διδασκαλία της ελληνικής ως δεύτερης γλώσσας

[...] Η διδασκαλία, η προβολή και η διάδοση της ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού συμβάλλουν στην ανάδειξη της πολιτισμικής ταυτότητας της ομογένειας και προβάλλουν την επικαιρότητα του ελληνικού στοχασμού στις διεργασίες που συντελούνται στις σύγχρονες πολυπολιτισμικές κοινωνίες.




ΚΡΙΤΙΚΗ


Μια δεξαμενή πληροφοριών για το ζήτημα της εκμάθησης της ελληνικής ως δεύτερης γλώσσας προσφέρει ο συγγραφέας μέσα από την πολύχρονη πείρα του και την έρευνα που έχει πραγματοποιήσει σε χώρες, ιδρύματα και νομοθετικούς θεσμούς. Απευθύνεται πρωτίστως στους διδάσκοντες την ελληνική ως δεύτερη γλώσσα, επισημαίνει τους παράγοντες που πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους όταν βρίσκονται απέναντι σε παιδιά 6-12 ετών, προτείνει μεθόδους διδασκαλίας, ενημερώνει για την εκπαιδευτική πολιτική και τα προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παραθέτει παραδείγματα χρήσης ποιημάτων και τραγουδιών στο πλαίσιο της εκμάθησης, επισημαίνει τη σπουδαιότητα της θεατρικής παιδείας στο νηπιαγωγείο και στο δημοτικό, παρέχει σε παράρτημα τους σχετικούς νόμους που έχουν δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας και δίνει πληροφορίες για μεταπτυχιακά και διδακτορικά διπλώματα στις πανεπιστημιακές σχολές της χώρας μας, για υποτροφίες εσωτερικού-εξωτερικού, για καλλιτεχνικές εκδηλώσεις στην Ελλάδα, διευθύνσεις και τηλέφωνα σχολών και κολεγίων, ως και χρήσιμες ιστοσελίδες στο Διαδίκτυο. Για επιμέρους θέματα παρατίθεται η ανάλογη βιβλιογραφία.


Είναι κοινή διαπίστωση πλέον ότι το ενδιαφέρον για τη διδασκαλία και την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας έχει διευρυνθεί αισθητά τα τελευταία χρόνια. Ο συγγραφέας της παρούσης μελέτης δεν περιορίζεται στην κατάθεση προτάσεων αναλυτικού προγράμματος ή μεθοδολογίας και διδακτικού υλικού, αλλά ενδιαφέρεται κυρίως να προσδιορίσει την κατάλληλη ψυχοπαιδευτική ατμόσφαιρα για την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας από τους ομογενείς και τους αλλοδαπούς μαθητές. Τονίζει ότι στη διδασκαλία πρέπει να υπολογίζεται σοβαρά το πολιτιστικό στοιχείο στο οποίο αναφέρεται και το οποίο εκφράζει η γλώσσα, οπότε είναι ανάγκη να πλαισιωθεί η συνηθισμένη γλωσσική διδασκαλία στην τάξη από ζωντανά πολιτιστικά στοιχεία, από πολιτιστικές δραστηριότητες και εκδηλώσεις. Συνολικά η μέθοδος που προτείνει ο συγγραφέας είναι αυτή της επικοινωνιακής προσέγγισης, που σημαίνει τη συνύφανση διαφορετικών τομέων της γλωσσικής λειτουργίας και τη μεταφορά των μαθητών σε πραγματικές καταστάσεις της καθημερινής ζωής.


Το βιβλίο του Γιώργου Χ. Ρεπούση δεν είναι ένα εγχειρίδιο γραμματικής και συντακτικού, ούτε προσφέρει σειρά μαθημάτων. Προσφέρει αντιθέτως μια συνολική θεώρηση των παραγόντων που εμπλέκονται στη διαδικασία διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας, στο σύγχρονο εκπαιδευτικό και νομοθετικό πλαίσιο, αλλά και στις συνθήκες της σημερινής πραγματικότητας.

ΜΑΙΡΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ, «ΤΟ ΒΗΜΑ», 14-01-2001