Η βραχνή φωνή

Τριάντα δύο χρόνια στην ποίηση, χωρίς παράτες, χωρίς πολυλογίες, χωρίς δημόσιες εμφανίσεις. «Κλεισμένος» στους φίλους με τους οποίους μοιράζεται τα ψίχουλα που πετούν στα πουλιά, με ανθρώπους δικούς του, συνομιλητές στα δύσκολα, συμποσιαστές στα δύσκολα. Αμεσος, ειλικρινής, εξομολογητικός με τα μέτρα της ποίησης, χωρίς μελοδραματισμούς και συναισθηματισμούς, βουτάει στις πηγές που γεννούν τις αισθήσεις κι από εκεί αναδύεται κεκαθαρμένος, αστραφτερός, νεότατος, με μια λάμπουσα οδοντοστοιχία δαγκάνουσα τους αυριανούς καρπούς και τα σημερινά φρούτα, ζουμερά, γλυκύτατα. Μουσικές υψώνονται και στο ύψος του σβήνουν, από ταβερνεία της κάπνας, εστιατόρια γέμοντα φωνές εργατικές, κι άλλα πεταμένα, παράγκες φιλοξενίας του κουρασμένου, του κυνηγημένου, του πένητα, του τρελού, του μοναχικού. Απρόοπτα ανοιγοκλεισίματα των βλεφάρων, μπροστά σε συμβάντα του τίποτα που τα παρασύρει ο θόρυβος της πόλης και τα εξαφανίζει, αναδεικνύονται μοναδικά μέσα στη μοναδικότητά τους που έχουν όλα τα πράγματα εκτός χρήσεως, εκτός κύκλου καταναλώσεως. Τα όνειρα του Ριτσώνη είναι συρραφές κάτι εικόνων σπασμένων από ένα καλοκαίρι ριγμένο στη μυρωδιά του, ένα φθινόπωρο ακούγεται βρέχοντας και ρίχνοντας στάλες σε στέγες μεταλλικές, ο χειμώνας χουζουρεύει μπροστά στο καλοριφέρ μουρμουρίζοντας και η άνοιξη αναγγέλλει το νέο έτος της ανθοφορίας. Γιατί το σώμα δίνει το «παρών» και δυσκόλως ψεύδεται κι όταν απουσιάζει πέφτουν σαν πενιές οι λέξεις.



ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 19/09/2003