Πουλιά και ψίχουλα

Ποιήματα των φίλων


Τα πουλιά θέλουν ψίχουλα
εγώ θέλω εσένα
Έλα, ν' ανεβούμε στα κλαδιά
να λέμε τα δικά μας

Απόψε είμαι χαρούμενος
σταμάτησα να κλαίω

Θα με φιλήσεις
κι ύστερα τα ρούχα μου θα πλύνεις.





Από τον κύκλο της «Διαγωνίου», χωρίς να ανιχνεύει ίχνος διαγωνίζειν, έχει κατακτήσει τον οπλισμό και τις αντοχές εκείνες να αλώνει το καθημερινό, όπου το συναντάει, χωρίς να το καταβυθίζει σε μιαν γλυκερή εξομολόγηση. Τι νομίζετε, ότι είναι τυχαίος ο τίτλος; Κάθε άλλο. Γλιστρά πάνω από τα «μικρά», πάνω από αυτά που τα παρακάμπτουμε γιατί δεν φαντάζουν, όπως νομίζουμε, «σπουδαία», χαϊδεύει τα φθαρμένα, γιατί επιβεβαιώνουν το φθαρτόν της υπάρξεως, το χιούμορ επιστρατεύει και κλεφτά μάς σκάει ένα χαμόγελο, κρυμμένος σε μια γωνιά αθηναϊκού δρόμου. Οι άλλοι δεν είναι εχθροί, δεν είναι ανταγωνιστές, αλλά παντού και πάντα φίλοι, με τους οποίους έχεις κάτι να μοιραστείς, όταν ακέραιος εμφανίζεσαι.

ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ, ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 14/12/2001