Λάιλα

Η εντολή της ζωής

Η μόνη βεβαιότητα για τον Ιεζεκιήλ είναι ότι ο άνθρωπος έχει απέναντί του έναν Θεό ελέους και συγχώρησης.

Δ​​ύο αναγνωστικές συμπτώσεις μού δίνουν την αφορμή για το σημερινό πασχαλινό σημείωμα. Αφορούν και οι δύο το περίφημο 16ο κεφάλαιο του Ιεζεκιήλ. Η πρώτη προέρχεται από το μυθιστόρημα της Μέριλιν Ρόμπινσον «Lila» (2014), που θα κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες και στα ελληνικά (Μεταίχμιο). Εκεί, η ομώνυμη ηρωίδα, παιδί παρατημένο, που δεν έμαθε ποτέ ποιοι ήταν οι γονείς του, θα ζήσει επειδή μια γριά, πλανόδια εργάτρια θα το πάρει και θα το μεγαλώσει σαν να ήταν το παιδί που κάποιος το θέλησε. Η Λάιλα, σύζυγος πάστορα τώρα πια, διαβάζει, όπως είναι φυσικό, τη Βίβλο. Της αρέσει περισσότερο ο Ιεζεκιήλ, και κυρίως το κεφάλαιο αυτό: «Τη μέρα που γεννήθηκες δεν σού ‘κοψαν τον ομφάλιο λώρο ούτε σε πλύναν με νερό για να σε καθαρίσουν, δεν σ’ έτριψαν με αλάτι ούτε σε σπαργάνωσαν. Κανένα μάτι δεν σε λυπήθηκε [...] αλλά σε πέταξαν στα χωράφια, όταν γεννήθηκες, χωρίς για τη ζωή σου να νοιαστούν. Εγώ πέρασα από κοντά σου, σε είδα να κυλιέσαι μες στο αίμα σου, κι έτσι στην κατάσταση που βρισκόσουνα σου είπα: Ζήσε!».

Εγώ ήμουν αυτό το παιδί, θα πει η Λάιλα, στο οποίο κάποιος φώναξε εκείνο το θαυματουργό «Ζήσε!» και ένα χέρι το πήρε πράγματι και το έσωσε.

Η Καθημερινή, ΒΙΒΛΙΟ 30.04.2016