Ένας φορητός παράδεισος

Ο τίτλος της συλλογής δηλώνει την υποκείμενη φιλοσοφία που εκφράζεται μέσα από αυτά τα ποιήματα: ότι η επίγεια ευτυχία είναι, ή θα έπρεπε να είναι, εφικτή, αλλά μας την αρνείται ο ρατσισμός, ο μισογυνισμός, η βία και η καταπίεση από την κορυφή της ταξικής πυραμίδας. Ο Φορητός Παράδεισος δεν αντιπροσωπεύει τη ματαιότητα της συσσώρευσης υλικών αγαθών, αλλά τη χαρά της ανοικτότητας των ανθρώπων, τους τόπους, τις απολαύσεις των αισθήσεων και τις ανταμοιβές από τις τέχνες του λόγου, του ήχου και της εικόνας - εν συντομία μια «ακόρεστη πείνα» για τη ζωή. Τα ποιήματα αποτυπώνουν έναν έντονο θυμό ενάντια στην αδικία, αλλά και την αγάπη του Roger Robinson για τους ανθρώπους, για το χιούμορ τους, για την περιέργειά τους και για τη γενναιοδωρία του πνεύματός τους.


ΞΥΠΝΗΣΑ

Ξύπνησα αλυσοδεμένος στην κοιλιά ενός δουλεμπορικού. Το βύθισμα της πλώρης μες στα κύματα και το βογκητό των ξύλων με αποκοιμίσαν πάλι. Όταν ξαναξύπνησα με μαστιγώνανε για να σηκωθώ. Έχασα τις αισθήσεις μου και όταν ξύπνησα ήμουν σε μια δημοπρασία όπου άντρες με σκασμένα δάχτυλα ελέγχανε τα δόντια μου.
Μ’ έναν σιδερένιο χαλκά στον λαιμό να με σφίγγει, περπάτησα μέχρι που κατέρρευσα και όταν ξύπνησα ο σιδερένιος χαλκάς είχε γίνει μια θηλιά που την τραβούσαν ώσπου πνίγηκα. Τους έβλεπα που με κοιτούσαν, ακόμη και μικρά λευκά παιδιά με δείχναν με το δάχτυλο ώσπου μαύρο σκοτάδι κάλυψε τα μάτια μου. Ξύπνησα καθώς με ψέκαζε κάτω στο έδαφος η αστυνομία με τις μάνικες και τα σκυλιά δαγκώναν τα καλάμια μου. Καθώς το σκυλί έχωνε στη γάμπα μου τα δόντια του, ένας αστυνομικός με χτυπούσε με το κλομπ του μέχρι που έχασα τις αισθήσεις μου. Ξύπνησα στον δέκατο έκτο όροφο ενός ουρανοξύστη κοιτάζοντας έξω από ένα παράθυρο με απρόσκοπτη θέα σε μια γη που δεν μου ανήκει.


Η ΠΑΛΙΝΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΚΟΡΑΚΙΟΥ

Ίσως, άνθρωπε,
να ήμουν πολύ σκληρός
μαζί σου. Δεν ήξερα
πως τα μικρά σου
ξυπνάνε συχνά
μες στον ύπνο τους
κι εσύ όλη νύχτα
μένεις ξάγρυπνος
δίπλα στο παιδί σου.
Ένα από τα παιδιά μου
δεν είναι καλά. Δεν μεγαλώνει
όπως τ’ άλλα.
Κι εμένα, όπως κι εσένα, συχνά
με τρώει η ανησυχία.
Ξυπνάω και νιώθω έναν
πυκνό ιστό αράχνης
στο μυαλό μου.
Τα άλλα παιδιά μου αναρωτιούνται
τι πρόβλημα έχει ο πατέρας τους.
Κάνω ό,τι πρέπει να κάνω
γιατί μ’ έχουν ανάγκη,
αλλά γίνεται όλο και πιο δύσκολο.
Συγχώρησέ με, άνθρωπε,
βιάστηκα να σε κρίνω.
Τώρα καταλαβαίνω
το φορτίο που κουβαλάς.