Όνειρα αρχιτέκτονα

Μια καταγραφή

Το όνειρο συνιστά ένα φαινομενικά μυστηριακό γεγονός που ο άνθρωπος προσπαθεί να κατανοήσει και να εξηγήσει. Ένα φαινόμενο του 24ώρου που αιωρείται στο μεταίχμιο μεταξύ φυσικής και μεταφυσικής.
Από όλα τα όνειρα που έχω κάνει ως τώρα, κυρίως αυτά που έχω δει στον ύπνο μου πραγματοποιήθηκαν – δηλαδή ολοκληρώθηκαν πριν ξυπνήσω. Σε αντίθεση, τα περισσότερα από αυτά που έπλασα ξύπνιος και που συνειδητά και με μόχθο επιδίωξα να υλοποιηθούν, ιδιαίτερα όσα επαγγελματικά θεώρησα ‘μεγάλα’ και ‘δημοσίου ενδιαφέροντος’, έμειναν σχέδια – εκτός από ελάχιστα. Παράδειγμα η φαντασίωση, ότι η ευφυής επέμβαση του δημοσίου (!) θα μετέτρεπε την εκτός σχεδίου δόμηση του ’50 και '60, από φαινόμενο εξαθλίωσης, σε κοινωνικά και πολεοδομικά πρότυπο τρόπο οικιστικής ανάπτυξης ή η πίστη, ότι η σχεδιασμένη ανάπτυξη των ιστορικών κέντρων του τόπου μας θα απέτρεπε την εντατική τουριστική μονοκαλλιέργειά τους και θα οδηγούσε σε μια καθολικά ευεργετική επίδραση (κοινωνική, οικονομική και περιβαλλοντική) της τουριστικής ανάπτυξης. Ιδέες που παρέμειναν απραγματοποίητα όνειρα.
Από τα ενύπνια όνειρα όμως δεν έχω κανένα παράπονο. Και έχοντας συστηματικά καταγράψει, μέσα σε μεγάλο χρονικό διάστημα, τα όνειρά μου, αποφάσισα να τα εκθέσω δημόσια. Γιατί, αλήθεια; Ίσως από μια –αυτοσαρκαστική- διάθεση αντιπαραβολής της άφθονης ονειρικής παραγωγής προς την πτωχή συγκομιδή των πραγματοποιημένων επαγγελματικών ονείρων μου. Και για ένα ακόμα ενδόμυχο λόγο, που σχετίζεται με την αρχιτεκτονική μου παιδεία: ο χώρος στα όνειρα είναι κυρίαρχο στοιχείο. Σε ορισμένα η διαμόρφωση του χώρου παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον: αντιστροφές σε γνωστές εικόνες της πόλης, μη συμβατικές θεωρήσεις του πολεοδομικού σχεδιασμού, πρωτότυπες ή σουρεαλιστικές διαμορφώσεις του αστικού χώρου, μέχρι οργανωμένη δόμηση στον αιγιαλό (αυτό μόνον Έλληνας ονειρευόμενος ή ξύπνιος μπορεί να το δει). Καταστάσεις πράγματι ανορθολογικές ή, παράλογες. Βέβαια, αν το καλοσκεφτείς, συνειδητοποιείς ότι παρόμοιους, ακόμα και εξωφρενικότερους, παραλογισμούς έχουμε βιώσει και βιώνουμε, οι κάτοικοι αυτής της χώρας, και στην εγρήγορσή μας. Οι παραλογισμοί των ονείρων μας τουλάχιστον, σε αντίθεση με τους πραγματικούς, ούτε το φυσικό και αστικό περιβάλλον μας βλάπτουν ούτε το δημόσιο συμφέρον. Μακάρι οι τελευταίοι, οι υλοποιημένοι, να μπορούσαν να αναιρεθούν αζημίως με μια γομολάστιχα της μνήμης, όπως οι πρώτοι. Μακάρι να ξυπνούσαμε μια ημέρα και να τους εξορκίζαμε λέγοντας ‘ευτυχώς ήταν μόνο ένα όνειρο’.