Η δίκη του Σωκράτη

«Θα θέλαμε, πριν φύγεις, Σωκράτη, να μας περιγράψεις, αυτόν τον πλανήτη, που πρόκειται να πας, ώστε να γνωρίζουμε και μεις, από τώρα, πού θα πάμε, όταν τελειώσει η επίγεια ζωή μας· αυτό, το μυστήριο πρέπει να λυθεί».
«Δεν το έχω μυστικό», αποφάνθηκε ο Σωκράτης. «Γιατί να μην σας το πω; Λοιπόν αυτός ο πλανήτης είναι ζωγραφισμένος, με μια ποικιλία χρωμάτων, που τα εδώ χρώματα, που χρησιμοποιούν οι ζωγράφοι, είναι σαν να λέμε, δείγματα. Αυτός λοιπόν ο πλανήτης, όπως σας είπα, είναι φτιαγμένος με τέτοιους χρωματισμούς πιο λαμπερούς και πιο καθαρούς, απ' αυτούς, που έχουμε δω. Κάποιο μέρος αυτής της γης είναι πορφυρό, άλλο χρυσωπό και άλλο ολόλευκο, σαν το χιόνι· ακόμα και τα νερά του λαμπυρίζουν από την ποικιλία των χρωμάτων. Σ' αυτόν τον πλανήτη φύονται κατ' αναλογία δένδρα, άνθη και καρποί. Τα βουνά είναι πράγματι εκπληκτικά, διαθέτοντας μεγίστης ωραιότητας χρωματισμούς και αποτελούνται από χρυσό, ασήμι και όλα τα άλλα μέταλλα. Αφού εξαγνιστούν οι ψυχές, εκεί θα πάνε ζώντας αιώνια και κάνοντας συντροφιά με τους θεούς, όπου μπορούν να τους επισκέπτονται, μέσα στα ιερά άλση. Το κλίμα είναι εύκρατο· οι κάτοικοι εκεί, δε γνωρίζουν αρρώστιες· ως προς την όραση, την ακοή, τη νοημοσύνη και όλα τα παρόμοια, απέχουν πολύ από μας. Ακόμα και ο ήλιος, η σελήνη και τα υπόλοιπα άστρα φαίνονται σ' αυτούς, όπως πράγματι είναι· όχι, όπως τα βλέπουμε εμείς... Εκεί, λοιπόν θα πάω, σε λίγο».
«Σωκράτη, όπως μας τα λες, φαίνεται να σε κούρασε ο πλανήτης γη;»
«Αυτονόητο είναι. Κρατήσατε τις σημειώσεις;»
«Ναι».
«Α... να και ο δεσμοφύλακας!»...