Περσεφόνη σε νουάρ και νέον

Ντυμένοι με τους αρχαιοπρεπείς μανδύες τους, με στέφανα τιμών να στολίζουν τα κεφάλια τους, βγαλμένοι λες από τον ίδιο τον μύθο, ο Άδης και η Δήμητρα κάθονται και τα πίνουν σε ένα σύγχρονο μπαρ. Τα ηχεία παίζουν σκυλάδικα, τα ποτήρια ξεχειλίζουν φθηνό τζιν, τα τραπέζια βρωμούν λουμπεναριό. Οι δυο θεοί δεν δείχνουν να ενοχλούνται απ' όλα αυτά, κάθε άλλο. Αυτό είναι ένα μέρος αρκετά ταιριαστό για να πνίξουν τον πόνο τους. Συντροφιά η μια με τον άλλον. Οι θαμώνες τους κοιτούν απορημένοι. Τι δουλειά έχει στο στέκι τους αυτό το παράξενο, ανόμοιο ζευγάρι; Μα οι ίδιοι ξέρουν, τώρα πια το ξέρουν, ότι δεν είναι και τόσο ανόμοιοι τελικά. Όσο και αν θέλησαν να πείσουν τους εαυτούς τους πως ο καθένας τους ήταν ο ξεχωριστός, η μάνα-προστάτιδα και ο άντρας-κατακτητής, η αλήθεια ήρθε με φόρα να τους στραπατσάρει εγωισμούς και ψευδαισθήσεις, να τους βάλει στη θέση τους με περηφάνια και βία. Έτσι το μόνο που τους απέμεινε ήταν η μια για τον άλλον. Έτσι παρέα κατέληξαν να μπεκροπίνουν και να καταριούνται εκείνη την κοπέλα που τους καθαίρεσε από τα βάθρα τους. Έτσι τώρα γνωρίζουν πως το να μείνουν η μια με τον άλλον είναι ο μόνος τρόπος να μην πεθάνουν μόνοι.
Ηττήθηκαν. Γιατί όταν κλήθηκε να επιλέξει ανάμεσα στη Δήμητρα και στον Άδη, η Περσεφόνη έβαλε τα γέλια, χάρισε στον καθένα τους από ένα στραβό χαμόγελο, πήρε τον Κέρβερο για συντροφιά και προστασία, κι έφυγε να γνωρίσει τον κόσμο. Μόνη. Ελεύθερη. Δίχως να ανήκει. Οι Περσεφόνες σε αυτό το βιβλίο διαφέρουν πολύ η μια από την άλλη. Εξίσου διαφέρουν και οι ιστορίες τους. Οι Άδηδες και οι Δήμητρες είναι που μοιάζουν μεταξύ τους...