Τα μαχαίρια

«Στράφηκε με μίσος στη σιλουέτα που τώρα οπισθοχωρούσε προς το παραπέτασμα, μίκραινε όσο απομακρυνόταν από τα φώτα της σκηνής, ωσότου και πάλι να πάρει τις ανθρώπινες αναλογίες τον. Λίγο-λίγο τα χειροκροτήματα σταμάτησαν. Ο Σαλγκάντο πε­ρίμενε να ξαναγίνει ολότελα ησυχία, ώστε να ξαναρχίσει την ομι­λία του. Ο Μαιγιέν, αντί να φύγει, σήκωσε το κεφάλι του, κοίταξε τη σιδερένια γεφυρούλα, τα εργαλεία και τα σκοτεινά βάθη των θόλων. Αργά, ξαναγύρισε πίσω. Ερχόταν από τη νεροποντή αυτός ο υπερβολικός ρόγχος, σαν να ήταν φοβερή πυρκαγιά; Καταταραγμένος ο Μαιγιέν, πήρε το σπαθί από το τραπέζι το έβγαλε από τη θήκη του και γοητεύτηκε από το αντιφέγγισμα της λεπίδας. Κάτι σαν ένα κάλεσμα είχε αυτό το αντιφέγγισμα, σαν ένα απελπισμένο σημάδι. Ο Μαιγιέν καταλάβαινε πολύ καλά την έννοια αυτής της λάμψης στο μάκρος του χάλυβα. Πέρασε τα δάχτυλα του αριστερού του χεριού πάνω στην επιφάνεια του όπλου. Την ίδια στιγμή αντήχησαν νέα χειροκροτήματα.


Αυτό ακριβώς συντέλεσε ώστε η πυρκαγιά που τον σιγόκαιγε να ξεχυθεί στα βάθη και να απλωθεί μέσα του.».