Αλλά ρύσαι ημάς από του Πονηρού

Ο Τζίμι νομίζει ότι η ζωή του στη Νέα Υόρκη είναι τέλεια. Ο πατέρας του είναι επίτροπος στον καθεδρικό ναό του Μπρούκλιν, η μητέρα του μια ευτυχισμένη νοικοκυρά και εκείνος ετοιμάζεται να μπει στο πανεπιστήμιο. Όταν όμως η γιαγιά του αρρωσταίνει και ο ίδιος αποφασίζει να ταξιδέψει στο Περού προκειμένου να τη φροντίσει, έρχεται σε επαφή με κάποιους ανθρώπους οι οποίοι τον σπρώχνουν προς ένα σκοτεινό παρελθόν που αγνοούσε και που καλύτερο θα ήταν να μην είχε μάθει ποτέ. Στο νέο του βιβλίο ο Σαντιάγο Ρονκαλιόλο αφηγείται μια σπαρακτική επιστροφή στις ρίζες και συγχρόνως μια κάθοδο στην κόλαση. Ο νεαρός πρωταγωνιστής, διερευνώντας ακριβώς ένα οικογενειακό μυστικό, καλείται να αντιμετωπίσει τη σκληρή πραγματικότητα του θρησκευτικού φανατισμού, της κατάχρησης εξουσίας, της παιδεραστίας και εντέλει τον πολύπλευρο συντηρητισμό μιας λατινοαμερικανικής κοινωνίας η οποία είναι ικανή να συγκαλύψει οποιοδήποτε έγκλημα μόνο και μόνο για να διατηρηθεί η κατεστημένη τάξη των πραγμάτων. Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η τυφλή υπακοή; Από ποιο σημείο και έπειτα η σιωπή μάς κάνει συνενόχους και ενόχους; Ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης που διαβάζεται σαν λογοτεχνικό θρίλερ.


«Είμαι ένας συγγραφέας εφιαλτών. Γράφω ιστορίες τρόμου. Μόνο που οι ιστορίες δεν είναι φανταστικές. Κατά τη γνώμη μου, τα αληθινά φαντάσματα και τέρατα δεν ζουν στον παραφυσικό κόσμο, αλλά στην ιστορία των χωρών και στην καρδιά των ανθρώπων».

Από άρθρο του συγγραφέα με τίτλο «Γιατί να επιστρέφει κανείς στην κόλαση» (2017).


«Το πρόσφατο βιβλίο του Σαντιάγο Ρονκαλιόλο εμπνέεται από την υπόθεση της αδελφότητας Sodalicio de Vida Cristiana, ένα θρησκευτικό τάγμα στο Περού, για το οποίο υπάρχουν καταγγελίες από πολλά πρώην μέλη του ότι είχαν διαπραχθεί ψυχολογικές, σωματικές και σεξουαλικές κακοποιήσεις εναντίον τους, την εποχή που ήταν ανήλικα, δηλαδή επί σχεδόν τριάντα χρόνια ... “Οι Περουβιανοί θεωρούν ότι είναι ένα μυθιστόρημα για τη Sodalicio. Εγώ όχι τόσο πολύ. Εμπνέεται, βεβαίως, από πράγματα που συνέβησαν στη συγκεκριμένη αδελφότητα? όταν δημοσιοποιήθηκαν, με σόκαρε το γεγονός ότι μπορούσαν όλα αυτά να συντελούνται μέσα στη σιωπή επί σειρά ετών, επί δεκαετίες. Ευτυχώς τα θύματα ύψωσαν τη φωνή τους και μίλησαν. Ωστόσο, αυτό που πάντα χρειάζομαι να μάθω, σ’ αυτή και σε πολλές ακόμη περιπτώσεις, κάτι που είναι και σαν ένα λαϊτμοτίφ στη δουλειά μου, είναι η φωνή των θυτών, ποια είναι η άλλη εκδοχή, μια εκδοχή που ποτέ δεν μαθαίνουμε, που κανένας δεν μας λέει, που δεν τη βρίσκουμε δημοσιογραφικά. Έτσι, άρχισα να αναζητώ στη μυθοπλασία αυτό που δεν μου έδινε η πραγματικότητα..”».

Από συνέντευξη του συγγραφέα στο BBC News Mundo