0
Your Καλαθι
Ζυλ και Ζιμ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ
Μυθιστόρημα
Έκπτωση
40%
40%
Περιγραφή
Ενα γλυκό και ταυτόχρονα συγκλονιστικό μυθιστόρημα που, παρά το τραγικό φινάλε, καταφέρνει, με λεπτές αποχρώσεις χιούμορ, να μεταδώσει συναισθήματα αγαλλίασης και πληρότητας. Στο Παρίσι, το 1907, δύο συγγραφείς, ο Ζυλ από κάποια χώρα της Κεντρικής Ευρώπης και ο Ζιμ, Γάλλος, γνωρίζονται και αμέσως συνδέονται με βαθιά φιλία. Στο βιβλίο αυτό δε θα διαβάσει κανείς για τα έργα τους αλλά για τις γυναίκες τους. Λούσι, Γερτρούδη, Οντίλ, Μάγδα και τέλος η Κάτε, η πιο ωραία και η πιο μοιραία. Γυναίκες που προσφέρει ο ένας στον άλλο, αφού πρωταρχικό μέλημα του ενός είναι η ευτυχία του άλλου.
ΚΡΙΤΙΚΗ
Αν και η ταινία «Ζυλ και Ζιμ» είναι πολύ γνωστή στο ελληνικό κοινό, ο συγγραφέας του ομότιτλου βιβλίου, από το οποίο ο Τρυφό πήρε το σενάριο, Ανρί-Πιερ Ροσέ, είναι άγνωστος. Δεν ήταν γνωστός και στη Γαλλία ως τη στιγμή της προβολής της ταινίας, μετά από την οποία το γαλλικό κοινό διάβασε το βιβλίο και το αγάπησε.
Ο Ροσέ γεννήθηκε το 1879 και εκτός από συγγραφέας ήταν και ζωγράφος. Πριν από το «Ζυλ και Ζιμ», που έγραψε στα 74 χρόνια του, είχε μεταφράσει συγχρόνους του συγγραφείς, όπως και κινέζικα ποιήματα από τα αγγλικά, και είχε γράψει ένα αφήγημα, το «Δον Ζουάν», καθώς και παραμύθια. Εζησε πολλά χρόνια στην Αμερική, στη Βρετανία, στη Γερμανία, αλλά και στην Ανατολή. Προτού πεθάνει, το 1959, πρόλαβε να γράψει ένα βιβλίο ακόμη, όχι να δει όμως και την ταινία που έκανε γνωστό το μυθιστόρημά του.
Το μυθιστόρημα του Ανρί-Πιερ Ροσέ αποτελείται από τρία μεγάλα κεφάλαια που προχωρούν με μικρά αλλεπάλληλα επεισόδια, συμβολικά και ποιητικά, ορισμένες φορές φτάνοντας στα όρια του φανταστικού, χωρίς όμως ποτέ να τα ξεπερνούν. Οσα συμβαίνουν μπορεί να συμβούν. Το γράψιμο έχει τη λιτότητα της κινεζικής ποιητικής γραφής.
Η αρχή της δράσης τοποθετείται στο Παρίσι του 1907. Δύο συγγραφείς, ο ένας Γάλλος, ο Ζιμ, και ο άλλος Γερμανός, ο Ζυλ, γνωρίζονται και γίνονται αχώριστοι. Αγαπούν τις μεγάλες συζητήσεις τους και καθετί ο ένας στον άλλον, αν και σε αρκετά διαφέρουν. Ο Ζιμ έχει πολλές γυναίκες, ο Ζυλ καμία. Ο Ζιμ τού γνωρίζει τις φίλες του, αλλά τίποτε δεν γίνεται και όταν, επιτέλους, δημιουργείται μια σχέση ο ίδιος ο Ζυλ τη διαλύει. Γενικά γνωρίζουν τις γυναίκες τους ο ένας στον άλλον, τις ανταλλάσσουν, συχνά τις έχουν από κοινού, χωρίς ποτέ τίποτε απ' όλα αυτά να αλλάζει τη μεγάλη φιλία τους.
Ταξιδεύοντας βλέπουν σ' ένα ελληνικό νησί ένα γυναικείο άγαλμα μ' ένα αρχαϊκό, διψασμένο για αίμα χαμόγελο. Τι θα έκαναν αν ποτέ θα συναντούσαν αυτό το χαμόγελο; Μα θα το ακολουθούσαν!
Το χαμόγελο του ελληνικού αγάλματος το συναντούν στη Βερολινέζα Κάτε. «Το θείο είχε κατέβει στο επίπεδο του ανθρώπου». Ο Ζυλ τη γνωρίζει πρώτος και στην αρχή την κρατάει για τον εαυτό του, όμως μοιραία καλεί τον Ζιμ να τη γνωρίσει. «Οχι αυτή», του λέει, ωστόσο. Η Κάτε ζητάει από τον Ζιμ να τον δει μόνη της σ' ένα καφενείο, όπου όμως δεν καταφέρνουν να συναντηθούν. Πολλά θα είχαν αλλάξει, λέει ο συγγραφέας, αν αυτή η συνάντηση είχε γίνει. Την ίδια μέρα ο Ζυλ και η Κάτε φεύγουν για να παντρευτούν στην πατρίδα τους. Οταν επιστρέφουν στο Παρίσι, συνεχίζουν και οι τρεις την παρέα τους, ώσπου ξεσπάει ο πόλεμος του 1914. Ο Ζυλ και ο Ζιμ χάνονται ως το 1920, όταν πια ο Ζιμ τούς επισκέπτεται στο σαλέ όπου ζούσαν στη Γερμανία.
Από τότε χρονολογείται η σχέση του Ζιμ με την Κάτε. Ο γάμος είχε ήδη αποτύχει, εκείνη είχε άλλους. Οι φάσεις αυτής της σχέσης, που ο Ζυλ έχει όχι μόνο αποδεχτεί, αλλά και προωθήσει, με τον φόβο ότι αλλιώς θα την έχανε, είναι άπειρες. Βασικό μοτίβο τους είναι η σκληρότητα της Κάτε, ήταν σαν να είχε χωθεί στην καρδιά του και να έπινε το αίμα του, όπως αισθάνεται ο Ζιμ, που όμως δεν ήταν εντελώς αθώος. Αρνιόταν να σταματήσει μιαν άλλη, προγενέστερη σχέση πολλών ετών. «Ζιλμπέρτ ίσον Ζυλ», της έλεγε. Οχι, έλεγε η Κάτε, «Ζιλμπέρτ ίσον Πολ». Ο Πολ ήταν ένας από τους πολλούς εραστές της.
Το πάθος τους μοιάζει κάθε τόσο να χάνεται, αλλά και κάθε τόσο να δημιουργείται από την αρχή. Υπήρξαν ευτυχισμένα χρόνια, αλλά «η ευτυχία δεν περιγράφεται καλά», λέει ο Ροσέ. «Επίσης φθείρεται, χωρίς κανείς ν' αντιληφθεί τη φθορά». Πρόκειται για το εκπληκτικό πεδίο μάχης του μεγάλου πάθους. Φαινομενικά πανίσχυρη, η Κάτε στην πραγματικότητα ήταν τρωτή. Οι παρανοϊκές της σκέψεις της ζήλειας σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν πρόκειται για παράνοια, ή για την αλάνθαστη διαίσθηση της ερωτευμένης γυναίκας.
Παρά τον τίτλο, η φιλία του Ζυλ και του Ζιμ, που συνεχίστηκε παρά όλα όσα συνέβαιναν, δεν είναι το πραγματικό θέμα του βιβλίου, αυτό είναι το αιματηρό πάθος που, με μαθηματική ακρίβεια, οδηγεί στον θάνατο. Αυτός που επιζεί είναι ο Ζυλ, για τον οποίο μια φίλη είχε πει: «Ο Ζυλ ένα πράγμα ξεχνάει μόνο: τον εαυτό του, είναι απολαυστικός φίλος, αλλά χωρίς υπόσταση σύζυγος ή εραστής». Τα τελευταία χρόνια περνούσε, με τη γαλήνη ενός βουδιστή μοναχού, ώρες στο μοναχικό δωμάτιό του γράφοντας. Τι είχε αγαπήσει στους άλλους δύο: «Το ότι βάδιζαν ως το τέλος κόντρα σε όλα, κόντρα στον Ζυλ και κόντρα στον ίδιο τους τον εαυτό».
«Το ζευγάρι δεν αποτελεί λύση», είπε σχετικά με την ταινία ο Τρυφό, «αποτελεί όμως τη μοναδική λύση, γιατί δεν υπάρχει άλλη».
Νανά Ησαΐα
ΤΟ ΒΗΜΑ, 10-01-1999
ΚΡΙΤΙΚΗ
Αν και η ταινία «Ζυλ και Ζιμ» είναι πολύ γνωστή στο ελληνικό κοινό, ο συγγραφέας του ομότιτλου βιβλίου, από το οποίο ο Τρυφό πήρε το σενάριο, Ανρί-Πιερ Ροσέ, είναι άγνωστος. Δεν ήταν γνωστός και στη Γαλλία ως τη στιγμή της προβολής της ταινίας, μετά από την οποία το γαλλικό κοινό διάβασε το βιβλίο και το αγάπησε.
Ο Ροσέ γεννήθηκε το 1879 και εκτός από συγγραφέας ήταν και ζωγράφος. Πριν από το «Ζυλ και Ζιμ», που έγραψε στα 74 χρόνια του, είχε μεταφράσει συγχρόνους του συγγραφείς, όπως και κινέζικα ποιήματα από τα αγγλικά, και είχε γράψει ένα αφήγημα, το «Δον Ζουάν», καθώς και παραμύθια. Εζησε πολλά χρόνια στην Αμερική, στη Βρετανία, στη Γερμανία, αλλά και στην Ανατολή. Προτού πεθάνει, το 1959, πρόλαβε να γράψει ένα βιβλίο ακόμη, όχι να δει όμως και την ταινία που έκανε γνωστό το μυθιστόρημά του.
Το μυθιστόρημα του Ανρί-Πιερ Ροσέ αποτελείται από τρία μεγάλα κεφάλαια που προχωρούν με μικρά αλλεπάλληλα επεισόδια, συμβολικά και ποιητικά, ορισμένες φορές φτάνοντας στα όρια του φανταστικού, χωρίς όμως ποτέ να τα ξεπερνούν. Οσα συμβαίνουν μπορεί να συμβούν. Το γράψιμο έχει τη λιτότητα της κινεζικής ποιητικής γραφής.
Η αρχή της δράσης τοποθετείται στο Παρίσι του 1907. Δύο συγγραφείς, ο ένας Γάλλος, ο Ζιμ, και ο άλλος Γερμανός, ο Ζυλ, γνωρίζονται και γίνονται αχώριστοι. Αγαπούν τις μεγάλες συζητήσεις τους και καθετί ο ένας στον άλλον, αν και σε αρκετά διαφέρουν. Ο Ζιμ έχει πολλές γυναίκες, ο Ζυλ καμία. Ο Ζιμ τού γνωρίζει τις φίλες του, αλλά τίποτε δεν γίνεται και όταν, επιτέλους, δημιουργείται μια σχέση ο ίδιος ο Ζυλ τη διαλύει. Γενικά γνωρίζουν τις γυναίκες τους ο ένας στον άλλον, τις ανταλλάσσουν, συχνά τις έχουν από κοινού, χωρίς ποτέ τίποτε απ' όλα αυτά να αλλάζει τη μεγάλη φιλία τους.
Ταξιδεύοντας βλέπουν σ' ένα ελληνικό νησί ένα γυναικείο άγαλμα μ' ένα αρχαϊκό, διψασμένο για αίμα χαμόγελο. Τι θα έκαναν αν ποτέ θα συναντούσαν αυτό το χαμόγελο; Μα θα το ακολουθούσαν!
Το χαμόγελο του ελληνικού αγάλματος το συναντούν στη Βερολινέζα Κάτε. «Το θείο είχε κατέβει στο επίπεδο του ανθρώπου». Ο Ζυλ τη γνωρίζει πρώτος και στην αρχή την κρατάει για τον εαυτό του, όμως μοιραία καλεί τον Ζιμ να τη γνωρίσει. «Οχι αυτή», του λέει, ωστόσο. Η Κάτε ζητάει από τον Ζιμ να τον δει μόνη της σ' ένα καφενείο, όπου όμως δεν καταφέρνουν να συναντηθούν. Πολλά θα είχαν αλλάξει, λέει ο συγγραφέας, αν αυτή η συνάντηση είχε γίνει. Την ίδια μέρα ο Ζυλ και η Κάτε φεύγουν για να παντρευτούν στην πατρίδα τους. Οταν επιστρέφουν στο Παρίσι, συνεχίζουν και οι τρεις την παρέα τους, ώσπου ξεσπάει ο πόλεμος του 1914. Ο Ζυλ και ο Ζιμ χάνονται ως το 1920, όταν πια ο Ζιμ τούς επισκέπτεται στο σαλέ όπου ζούσαν στη Γερμανία.
Από τότε χρονολογείται η σχέση του Ζιμ με την Κάτε. Ο γάμος είχε ήδη αποτύχει, εκείνη είχε άλλους. Οι φάσεις αυτής της σχέσης, που ο Ζυλ έχει όχι μόνο αποδεχτεί, αλλά και προωθήσει, με τον φόβο ότι αλλιώς θα την έχανε, είναι άπειρες. Βασικό μοτίβο τους είναι η σκληρότητα της Κάτε, ήταν σαν να είχε χωθεί στην καρδιά του και να έπινε το αίμα του, όπως αισθάνεται ο Ζιμ, που όμως δεν ήταν εντελώς αθώος. Αρνιόταν να σταματήσει μιαν άλλη, προγενέστερη σχέση πολλών ετών. «Ζιλμπέρτ ίσον Ζυλ», της έλεγε. Οχι, έλεγε η Κάτε, «Ζιλμπέρτ ίσον Πολ». Ο Πολ ήταν ένας από τους πολλούς εραστές της.
Το πάθος τους μοιάζει κάθε τόσο να χάνεται, αλλά και κάθε τόσο να δημιουργείται από την αρχή. Υπήρξαν ευτυχισμένα χρόνια, αλλά «η ευτυχία δεν περιγράφεται καλά», λέει ο Ροσέ. «Επίσης φθείρεται, χωρίς κανείς ν' αντιληφθεί τη φθορά». Πρόκειται για το εκπληκτικό πεδίο μάχης του μεγάλου πάθους. Φαινομενικά πανίσχυρη, η Κάτε στην πραγματικότητα ήταν τρωτή. Οι παρανοϊκές της σκέψεις της ζήλειας σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν πρόκειται για παράνοια, ή για την αλάνθαστη διαίσθηση της ερωτευμένης γυναίκας.
Παρά τον τίτλο, η φιλία του Ζυλ και του Ζιμ, που συνεχίστηκε παρά όλα όσα συνέβαιναν, δεν είναι το πραγματικό θέμα του βιβλίου, αυτό είναι το αιματηρό πάθος που, με μαθηματική ακρίβεια, οδηγεί στον θάνατο. Αυτός που επιζεί είναι ο Ζυλ, για τον οποίο μια φίλη είχε πει: «Ο Ζυλ ένα πράγμα ξεχνάει μόνο: τον εαυτό του, είναι απολαυστικός φίλος, αλλά χωρίς υπόσταση σύζυγος ή εραστής». Τα τελευταία χρόνια περνούσε, με τη γαλήνη ενός βουδιστή μοναχού, ώρες στο μοναχικό δωμάτιό του γράφοντας. Τι είχε αγαπήσει στους άλλους δύο: «Το ότι βάδιζαν ως το τέλος κόντρα σε όλα, κόντρα στον Ζυλ και κόντρα στον ίδιο τους τον εαυτό».
«Το ζευγάρι δεν αποτελεί λύση», είπε σχετικά με την ταινία ο Τρυφό, «αποτελεί όμως τη μοναδική λύση, γιατί δεν υπάρχει άλλη».
Νανά Ησαΐα
ΤΟ ΒΗΜΑ, 10-01-1999
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
