Φυγή χωρίς τέλος

Ήταν 27 Αυγούστου του 1926, στις τέσσερις το απόγευμα.Τα μαγαζιά ήταν γεμάτα, στα εμπορικά συνωστίζονταν οι γυναίκες, στους οίκους μόδας περιστρέφονταν τα μανεκέν, στα ζαχαροπλαστεία φλυαρούσαν οι αργόσχολοι, στις φάμπρικες γύριζαν με μανία οι τροχοί, στις όχθες του Σηκουάνα ξεψειρίζονταν οι ζητιάνοι, στο δάσος της Βουλόνης φιλιόνταν τα ζευγαράκια, στους κήπους στροβιλίζονταν τα παιδιά. Την ίδια περίπου ώρα ο φίλος μου Φραντς Τούντα, 32 χρονών, φρέσκος και υγιής, ένας νέος δυνατός άντρας με ένα σωρό ταλέντα στεκόταν στην πλατεία Μαντελάινε, στην καρδιά της πρωτεύουσας του κόσμου, και δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν είχε κανένα επάγγελμα, κανέναν έρωτα, καμιά επιθυμία, καμιά ελπίδα, καμιά φιλοδοξία, ούτε καν εγωισμό. Τόσο περιττός σαν κι αυτόνδεν ήταν κανένας στον κόσμο.