0
Your Καλαθι
Μισώ τα πρωινά
Περιγραφή
Εισαγωγή του μεταφραστή:
Πώς μπορεί να χωρέσει στις τρεις σελίδες αυτού του προλόγου μια ολόκληρη ζωή αγώνα; Πώς να χωρέσουν σε λίγες αράδες εκείνα τα 27 χρόνια της φυλακής; Πώς να περιγράψεις όλη τη μακριά επαναστατική διαδρομή του Ζαν-Μαρκ Ρουιγιάν μέσα σε λίγες λέξεις;
Μόνο λίγες αδρές γραμμές γύρω από αυτή τη μακριά πορεία μπορεί να δώσει αυτό το προλογικό σημείωμα. Λίγες λέξεις για τους κυριότερους σταθμούς-ορόσημά της, λέξεις που κρύβουν πίσω τους οδοφράγματα, φωτιές, συγκρούσεις, ασυμβίβαστους ταξικούς και μαχητικούς αγώνες, πολλή σκέψη, πολύ πάθος και τη διαρκή πρακτική της εξέγερσης που είναι, σύμφωνα με τα λόγια του Ρουιγιάν, η «καλύτερη μαθητεία».
Γεννήθηκε στην Τουλούζη της Γαλλίας, κοντά στα σύνορα με την Ισπανία, όπου είχαν βρει καταφύγιο πολιτικοί πρόσφυγες του ισπανικού εμφυλίου, εκεί μάλιστα ήταν η έδρα της CNT. Εκεί άκουσε τις διηγήσεις των παλιών επαναστατικών αγώνων των μακί και των γκεριγέρος, εκεί διαμορφώθηκε ως άνθρωπος και αγωνιστής, εκεί σχημάτισε τη βεβαιότητα ότι η μόνη μεγάλη πράξη είναι η απόρριψη του ίδιου του κοινωνικού συστήματος.
Το επαναστατικό κύμα του 1968 τον βρίσκει 16 χρονών να δίνει επαναστατική φωνή στους τοίχους με τα συνθήματά του, να δίνει φωτιά στις συγκρούσεις με την καταστολή, μέσα στα οδοφράγματα και τα δακρυγόνα.
Στις αρχές του 1971 συμμετέχει στην ίδρυση του MIL, το Κίνημα για την Απελευθέρωση της Ιβηρικής. Εκεί συνενώνονται ακροαριστεροί και αναρχικοί απ’ τις δύο πλευρές των συνόρων, εκεί ενώνεται η θεωρία με την πράξη στην ένοπλη προπαγάνδα, εκεί ενώνεται το παρελθόν με το παρόν, η επαναστατική παράδοση με τις νέες ανατρεπτικές αναζητήσεις. Το MIL, ως κρίκος της επαναστατικής συνέχειας, ως διάρκεια στα παλιά όνειρα της εξέγερσης, ως άμεση σύνδεση και ουσιαστική στήριξη στους μαχητικούς εργατικούς αγώνες, βρίσκει μεγάλη απήχηση και απ’ τις δυο πλευρές των συνόρων, απήχηση που ξεπερνά την εμβέλεια του ίδιου του MIL και το εκτοξεύει στο χώρο του επαναστατικού θρύλου.
Τα τρία χρόνια της πυκνής δυναμικής δράσης του MIL δίνουν συνέχεια με τους GARI (Ομάδες Επαναστατικής Διεθνιστικής Δράσης). Πρόκειται για ένα δίκτυο αυτόνομων μαχητικών ομάδων που αμφισβητούν έμπρακτα το κρατικό μονοπώλιο της βίας. Δραστηριοποιούνται κυρίως στη Γαλλία, αλλά και στο Βέλγιο και την Ολλανδία και χτυπούν συμφέροντα του ισπανικού φασισμού σε αυτές τις χώρες, με πρώτη τους ενέργεια την απαγωγή του διευθυντή της Τράπεζας του Μπιλμπάο στο Παρίσι, στις 3 Μαΐου του 1974, ως απάντηση στην εκτέλεση του αγωνιστή Σαλβαδόρ Πουίγκ Aντίχ στη βάρβαρη γκαρότε του ισπανικού εμφυλίου. Η δράση των GARI εντάσσεται στο πλαίσιο της νέας φάσης του αντικαπιταλιστικού αγώνα στη δυτική Ευρώπη, με την ανάπτυξη των αυτόνομων εργατικών αγώνων και την κλιμάκωση της δράσης των αντάρτικων πόλης.
Οι GARI, όπως πριν και το MIL, χτυπιούνταν άγρια από την καταστολή. Ο Ζαν-Μαρκ Ρουιγιάν συλλαμβάνεται το 1974, για να βγει από τη φυλακή το 1977, μετά το θάνατο του Φράνκο. Το 1977 είναι η χρονιά που φουντώνει το αυτόνομο κίνημα στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό νότο (Ιταλία, Ιβηρική, Γαλλία με ισχυρή επίδραση και στην Ελλάδα). Είναι η χρονιά που μετά την αποφυλάκισή του ο Ρουιγιάν πολεμά για την ενοποίηση των πολυάριθμων αυτόνομων ομάδων και δικτύων, διαδικασία που θα οδηγήσει το 1978 στη δημιουργία της Action Directe. Πρώτη ενέργεια της οργάνωσης, η οποία αποτελεί ένα ευρύ πολιτικοστρατιωτικό δίκτυο συντονισμού του αυτόνομου κινήματος, είναι η ενέργεια ένοπλης προπαγάνδας να γαζωθεί με πυροβολισμούς το κτίριο του Συνδέσμου Βιομηχάνων της Γαλλίας, την Πρωτομαγιά του 1979. Ακολουθούν δεκάδες βομβιστικές ενέργειες σε κυβερνητικά κτίρια, αντικαπιταλιστικές δυναμικές ενέργειες, αντιιμπεριαλιστικές κατά βορειοαμερικανικών και ισραηλινών στόχων, ενέργειες αυτοχρηματοδότησης, εκτελέσεις όπως αυτή του Ζορζ Μπες, διευθυντή της Renault, υπεύθυνου για τις απολύσεις 5.000 εργατών.
Ο Ρουιγιάν συλλαμβάνεται σε μια ένοπλη συμπλοκή με την αστυνομία τον Σεπτέμβριο του 1980, για να αποφυλακιστεί ένα χρόνο αργότερα με την αμνηστία του Μιτεράν. Αργότερα περνά στην παρανομία και τελικά συλλαμβάνεται στις 21 Φεβρουαρίου 1987 μαζί με όλη τη διοίκηση της Action Directe (Ναταλί Μενινιόν, Ζοέλ Ομπρόν, Ζορζ Σιπριανί).
Επί 21 συνεχή χρόνια, από τα οποία τα πρώτα επτά σε λευκή απομόνωση, φυλακίζεται στις σκληρότερες φυλακές της Γαλλίας. Δεν σταματά να πολεμά. Απέναντι στη βία, την εκδικητικότητα, τις ταπεινώσεις, διατηρεί την ταυτότητα του αγωνιστή, την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, παλεύει, κατεβαίνει σε μακριές απεργίες πείνας που τον αφήνουν κάθε φορά ανθρώπινο σκελετό 40 κιλών που τον βασανίζουν με την αναγκαστική σίτιση.
Αποφυλακίζεται υπό όρους τον Δεκέμβριο του 2007. Έναν χρόνο αργότερα όμως, σε μια συνέντευξή του στο «L’ Express», αρνείται να δηλώσει μεταμέλεια για το παρελθόν του, ενώ τονίζει τη σταθερή πεποίθησή του ότι «ο ένοπλος αγώνας είναι απαραίτητος σε κάποια στιγμή της επαναστατικής διαδικασίας». Τον συλλαμβάνουν και τον κλείνουν ξανά στη Φρεν. Η εκδικητικότητά τους είναι απάνθρωπη. Παρότι έχει διαγνωστεί ότι πάσχει από μια πολύ σπάνια και παράξενη ασθένεια (το σύνδρομο Erdheim Chester) αρνούνται την απαραίτητη ιατρική φροντίδα επί χρόνια, και μόνο στο τέλος, λίγο πριν αποφυλακιστεί, τον κλείνουν στο κελί μέσα στο νοσοκομείο La Pitie-Salpetriere του Παρισιού, όπου υπάρχει ο μοναδικός γιατρός στη Γαλλία που γνωρίζει αυτή την αρρώστια.
Σήμερα, από την Παρασκευή 18 Μαΐου 2012, ο Ζαν-Μαρκ Ρουιγιάν είναι «ελεύθερος» υπό όρους. Αυτός είναι ο πιο πρόσφατος σταθμός στη μακριά διαδρομή του αγωνιστή για την Ελευθερία. Μια διαδρομή που διαπνέεται από τον ανειρήνευτο αγώνα για τον άσβεστο πόθο να καταστραφεί το κοινωνικό σύστημα της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, που εμπνέεται από το χρυσό όνειρο της κοινωνικής απελευθέρωσης. Μια πορεία που υλοποιεί τα λόγια που ο ίδιος συχνά επαναλαμβάνει: «Ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δίνεται».
Δημήτρης Κουφοντίνας
Οκτώβρης 2012
Πώς μπορεί να χωρέσει στις τρεις σελίδες αυτού του προλόγου μια ολόκληρη ζωή αγώνα; Πώς να χωρέσουν σε λίγες αράδες εκείνα τα 27 χρόνια της φυλακής; Πώς να περιγράψεις όλη τη μακριά επαναστατική διαδρομή του Ζαν-Μαρκ Ρουιγιάν μέσα σε λίγες λέξεις;
Μόνο λίγες αδρές γραμμές γύρω από αυτή τη μακριά πορεία μπορεί να δώσει αυτό το προλογικό σημείωμα. Λίγες λέξεις για τους κυριότερους σταθμούς-ορόσημά της, λέξεις που κρύβουν πίσω τους οδοφράγματα, φωτιές, συγκρούσεις, ασυμβίβαστους ταξικούς και μαχητικούς αγώνες, πολλή σκέψη, πολύ πάθος και τη διαρκή πρακτική της εξέγερσης που είναι, σύμφωνα με τα λόγια του Ρουιγιάν, η «καλύτερη μαθητεία».
Γεννήθηκε στην Τουλούζη της Γαλλίας, κοντά στα σύνορα με την Ισπανία, όπου είχαν βρει καταφύγιο πολιτικοί πρόσφυγες του ισπανικού εμφυλίου, εκεί μάλιστα ήταν η έδρα της CNT. Εκεί άκουσε τις διηγήσεις των παλιών επαναστατικών αγώνων των μακί και των γκεριγέρος, εκεί διαμορφώθηκε ως άνθρωπος και αγωνιστής, εκεί σχημάτισε τη βεβαιότητα ότι η μόνη μεγάλη πράξη είναι η απόρριψη του ίδιου του κοινωνικού συστήματος.
Το επαναστατικό κύμα του 1968 τον βρίσκει 16 χρονών να δίνει επαναστατική φωνή στους τοίχους με τα συνθήματά του, να δίνει φωτιά στις συγκρούσεις με την καταστολή, μέσα στα οδοφράγματα και τα δακρυγόνα.
Στις αρχές του 1971 συμμετέχει στην ίδρυση του MIL, το Κίνημα για την Απελευθέρωση της Ιβηρικής. Εκεί συνενώνονται ακροαριστεροί και αναρχικοί απ’ τις δύο πλευρές των συνόρων, εκεί ενώνεται η θεωρία με την πράξη στην ένοπλη προπαγάνδα, εκεί ενώνεται το παρελθόν με το παρόν, η επαναστατική παράδοση με τις νέες ανατρεπτικές αναζητήσεις. Το MIL, ως κρίκος της επαναστατικής συνέχειας, ως διάρκεια στα παλιά όνειρα της εξέγερσης, ως άμεση σύνδεση και ουσιαστική στήριξη στους μαχητικούς εργατικούς αγώνες, βρίσκει μεγάλη απήχηση και απ’ τις δυο πλευρές των συνόρων, απήχηση που ξεπερνά την εμβέλεια του ίδιου του MIL και το εκτοξεύει στο χώρο του επαναστατικού θρύλου.
Τα τρία χρόνια της πυκνής δυναμικής δράσης του MIL δίνουν συνέχεια με τους GARI (Ομάδες Επαναστατικής Διεθνιστικής Δράσης). Πρόκειται για ένα δίκτυο αυτόνομων μαχητικών ομάδων που αμφισβητούν έμπρακτα το κρατικό μονοπώλιο της βίας. Δραστηριοποιούνται κυρίως στη Γαλλία, αλλά και στο Βέλγιο και την Ολλανδία και χτυπούν συμφέροντα του ισπανικού φασισμού σε αυτές τις χώρες, με πρώτη τους ενέργεια την απαγωγή του διευθυντή της Τράπεζας του Μπιλμπάο στο Παρίσι, στις 3 Μαΐου του 1974, ως απάντηση στην εκτέλεση του αγωνιστή Σαλβαδόρ Πουίγκ Aντίχ στη βάρβαρη γκαρότε του ισπανικού εμφυλίου. Η δράση των GARI εντάσσεται στο πλαίσιο της νέας φάσης του αντικαπιταλιστικού αγώνα στη δυτική Ευρώπη, με την ανάπτυξη των αυτόνομων εργατικών αγώνων και την κλιμάκωση της δράσης των αντάρτικων πόλης.
Οι GARI, όπως πριν και το MIL, χτυπιούνταν άγρια από την καταστολή. Ο Ζαν-Μαρκ Ρουιγιάν συλλαμβάνεται το 1974, για να βγει από τη φυλακή το 1977, μετά το θάνατο του Φράνκο. Το 1977 είναι η χρονιά που φουντώνει το αυτόνομο κίνημα στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό νότο (Ιταλία, Ιβηρική, Γαλλία με ισχυρή επίδραση και στην Ελλάδα). Είναι η χρονιά που μετά την αποφυλάκισή του ο Ρουιγιάν πολεμά για την ενοποίηση των πολυάριθμων αυτόνομων ομάδων και δικτύων, διαδικασία που θα οδηγήσει το 1978 στη δημιουργία της Action Directe. Πρώτη ενέργεια της οργάνωσης, η οποία αποτελεί ένα ευρύ πολιτικοστρατιωτικό δίκτυο συντονισμού του αυτόνομου κινήματος, είναι η ενέργεια ένοπλης προπαγάνδας να γαζωθεί με πυροβολισμούς το κτίριο του Συνδέσμου Βιομηχάνων της Γαλλίας, την Πρωτομαγιά του 1979. Ακολουθούν δεκάδες βομβιστικές ενέργειες σε κυβερνητικά κτίρια, αντικαπιταλιστικές δυναμικές ενέργειες, αντιιμπεριαλιστικές κατά βορειοαμερικανικών και ισραηλινών στόχων, ενέργειες αυτοχρηματοδότησης, εκτελέσεις όπως αυτή του Ζορζ Μπες, διευθυντή της Renault, υπεύθυνου για τις απολύσεις 5.000 εργατών.
Ο Ρουιγιάν συλλαμβάνεται σε μια ένοπλη συμπλοκή με την αστυνομία τον Σεπτέμβριο του 1980, για να αποφυλακιστεί ένα χρόνο αργότερα με την αμνηστία του Μιτεράν. Αργότερα περνά στην παρανομία και τελικά συλλαμβάνεται στις 21 Φεβρουαρίου 1987 μαζί με όλη τη διοίκηση της Action Directe (Ναταλί Μενινιόν, Ζοέλ Ομπρόν, Ζορζ Σιπριανί).
Επί 21 συνεχή χρόνια, από τα οποία τα πρώτα επτά σε λευκή απομόνωση, φυλακίζεται στις σκληρότερες φυλακές της Γαλλίας. Δεν σταματά να πολεμά. Απέναντι στη βία, την εκδικητικότητα, τις ταπεινώσεις, διατηρεί την ταυτότητα του αγωνιστή, την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, παλεύει, κατεβαίνει σε μακριές απεργίες πείνας που τον αφήνουν κάθε φορά ανθρώπινο σκελετό 40 κιλών που τον βασανίζουν με την αναγκαστική σίτιση.
Αποφυλακίζεται υπό όρους τον Δεκέμβριο του 2007. Έναν χρόνο αργότερα όμως, σε μια συνέντευξή του στο «L’ Express», αρνείται να δηλώσει μεταμέλεια για το παρελθόν του, ενώ τονίζει τη σταθερή πεποίθησή του ότι «ο ένοπλος αγώνας είναι απαραίτητος σε κάποια στιγμή της επαναστατικής διαδικασίας». Τον συλλαμβάνουν και τον κλείνουν ξανά στη Φρεν. Η εκδικητικότητά τους είναι απάνθρωπη. Παρότι έχει διαγνωστεί ότι πάσχει από μια πολύ σπάνια και παράξενη ασθένεια (το σύνδρομο Erdheim Chester) αρνούνται την απαραίτητη ιατρική φροντίδα επί χρόνια, και μόνο στο τέλος, λίγο πριν αποφυλακιστεί, τον κλείνουν στο κελί μέσα στο νοσοκομείο La Pitie-Salpetriere του Παρισιού, όπου υπάρχει ο μοναδικός γιατρός στη Γαλλία που γνωρίζει αυτή την αρρώστια.
Σήμερα, από την Παρασκευή 18 Μαΐου 2012, ο Ζαν-Μαρκ Ρουιγιάν είναι «ελεύθερος» υπό όρους. Αυτός είναι ο πιο πρόσφατος σταθμός στη μακριά διαδρομή του αγωνιστή για την Ελευθερία. Μια διαδρομή που διαπνέεται από τον ανειρήνευτο αγώνα για τον άσβεστο πόθο να καταστραφεί το κοινωνικό σύστημα της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, που εμπνέεται από το χρυσό όνειρο της κοινωνικής απελευθέρωσης. Μια πορεία που υλοποιεί τα λόγια που ο ίδιος συχνά επαναλαμβάνει: «Ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δίνεται».
Δημήτρης Κουφοντίνας
Οκτώβρης 2012
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
