Στο διπλανό δωμάτιο ή το έργο του δονητή

Έχω ακούσει ότι ορισμένες γυναίκες
δεν χρειάζονται το όργανο δόνησης
να τους προκαλέσει παροξυσμούς,
ότι οι σχέσεις με τους συζύγους τους
έχουν σχεδόν το ίδιο αποτέλεσμα.
Κάνε δουλειά σου
το να μ' αγαπάς.

Ποιος θα το περίμενε ένα θεατρικό έργο να βάζει επί σκηνής «θεραπείες» με ηλεκτρικό δονητή; Ποιος θα περίμενε αυτό το έργο να είναι ταυτόχρονα τόσο αστείο και τόσο τρυφερό; Τόσο διασκεδαστικό και, την ίδια στιγμή, τόσο διεισδυτικό στην ανθρώπινη φύση;
Το έργο αυτό μας ταξιδεύει σε μια εποχή που οι άνθρωποι ήξεραν περισσότερα για την αφρικανική ήπειρο απ' όσα ήξεραν για το ίδιο τους το σώμα. Σε μια εποχή που η επιστήμη και η τεχνολογία φαίνονταν να καλπάζουν με ρυθμούς ασύλληπτους, που κάθε ερώτημα φαινόταν έτοιμο να απαντηθεί και οι άνθρωποι ήταν γεμάτοι βεβαιότητες. Δεν διέφεραν, λοιπόν, πολύ από εμάς, σήμερα. Κοιτάζοντάς τους απ' τον 21ο αιώνα, με αγάπη και συμπόνια για την άγνοιά τους, για τις προκαταλήψεις και τις ιδεοληψίες τους, έχουμε μια ευκαιρία να αναρωτηθούμε για τις δικές μας βεβαιότητες - και να τις επανεξετάσουμε. Κι όλο αυτό, διασκεδάζοντας.