Προσκυνητής

Το «Δάκρυ του νόστου», που προηγήθηκε, καθάρισε το τοπίο από τον πόνο, λύτρωσε από τις κραυγές την ψυχή, έθεσε στην αθανασία τις καλές αναµνήσεις και νανούρισε τις συµφορές. Είχε µία πρώιµη αθωότητα που στεφάνωσε την αγάπη µε τα πιο δοξαστικά της χρώµατα. Ήταν σαν τα µωρά που γεννιούνται µέσα σε κύµατα αγνότητας. Βηµάτισα µέσα σε ψαλµωδίες που αντηχεί η κάθε ελληνική οικογένεια. Αποτύπωσα χαρές και χαρακιές. Δάκρυ µου ακριβό, δάκρυ µου κρινολουλουδιασµένο…

Αφού αγίασε το παρελθόν γύρισα το βλέµµα µου στο σήµερα. Αυτό που µας δονεί και σκιαγραφεί το αύριο των παιδιών µας. Δυστυχώς ζούµε στα χαρακώµατα, σε µία καθηµερινότητα βουβή, συννεφιασµένη, αιµατοβαµµένη. Σεισµοί στη δηµοκρατία, φωτιά στους χάρτες, πληγές στις αρετές. Τροµάζει η ταχύτητα των εξελίξεων και των συµφορών. Σαν τις πληγές του Φαραώ που έρχονται η µία µετά την άλλη. Δεν προλαβαίνουµε να αξιολογήσουµε και να αντιδράσουµε. Αποδεχόµαστε στωικά την θλίψη και η περηφάνια µας έχει βουή σφαγµένη. Τα καταφύγιά µας γίνονται παρανάλωµα στις φωτιές που βάζουν ψυχροί δολοφόνοι και σαν τα ποντίκια σε πανικό ψάχνουµε διεξόδους.

Έτσι ξεκίνησα τη νέα µου ποιητική συλλογή µε βαθύ συναίσθηµα ευθύνης, έχοντας στο µυαλό µου τον συνάνθρωπό µου και την πατρίδα µου. Προσπάθησα να αποτυπώσω αυτά που βιώνει ο κάθε Έλληνας σήµερα, αυτά που νιώθει ως ανήµπορος παρατηρητής και δούλος. Την απελπισία του την ζωγράφισα µέσα από τον µηδενισµό που φραγγελώνουν τις ορµές… Και µέσα από σκονισµένες λέξεις, µέσα από αναµνήσεις και σφραγίδες οφειλής, µέσα από µακρινούς προγόνους να εισβάλουν στην αφήγηση, οµολογώ πως δοξάστηκε άλλη µια φορά η αιώνια αγάπη.

«Ω Θεέ, δώσ’ µου ψυχή να προσκυνήσω από την αρχή το χώµα που µας γέννησε. Τον ήλιο που µας έθρεψε, τους ανέµους που σφυρίζουν ελευθερία»…

Έχοντας χρόνια µελετήσει την ποίηση και την λογοτεχνία, έφτασα στο προσωπικό συµπέρασµα ότι για να γράψεις κάτι πρέπει να έχεις κάτι να δώσεις. Κι η ποίηση είναι πολύ δύσκολη σε γκρεµισµένους αχυρώνες... Πως να εκδώσεις στίχους σε µια εποχή µε οθόνες και like; Πρέπει να αποβάλεις το εγώ σου, να νηστέψεις από στολίδια και να νιώσεις την αλήθεια σαν τον έρωτα. Να έχεις να δώσεις κάτι δυνατό και να τολµήσεις.

Με σεβασµό στους νεκρούς, µε σεβασµό στην Ρωµιοσύνη, µε σεβασµό στον Θεό, µα πιο πολύ µε σεβασµό στους ζωντανούς, τόλµησα. Έκανα επίκληση σε ένα µεγάλο µύθο και τον κάλεσα να ρθει. Του έβαλα ιερή µετάνοια και του ζήτησα να µε βοηθήσει να θεριέψουν τα ταξίδια του στην προκυµαία της γραφής µου. Και το έκανε µε το ζήλο του προσκυνητή και τη γενναιότητα του δοξασµένου πολεµιστή.

«Ο προσκυνητής» βάζει φραγές στους κολασµένους και χαρίζει λόγια µε µοναδικό προορισµό, ΕΣΕΝΑ.

Βάσω Ρουµελή



«Κάποια ρολόγια τα σπάµε

για να σταµατήσει η ώρα,

εκεί που θα την ορίσουµε

εµείς και όχι το σύµπαν!»