Ένα χωράφι για τη Σημίνα

Ο παππούς ο Σταμάτης χαρίζει στη Σημίνα ένα χωράφι. Μα τι μπορεί να κάνει κανείς με ένα τετράγωνο χωράφι στη μέση της γης και στην καρδιά του κόσμου ακριβώς; Μέσα από τις πολύχρωμες σκέψεις της, η Σημίνα ανακαλύπτει πως ανήκει κάπου στον πλανήτη, σε ένα κομμάτι γη γεμάτο όνειρα και οράματα...





ΚΡΙΤΙΚΗ



Εχουμε και άλλοτε αναφερθεί στη νέα συγγραφέα Μαρία Ρουσάκη, μάλιστα με λόγια θερμά, ίσως και ενθουσιώδη, καθώς στα ολιγοσέλιδα βιβλία της, τα οποία απευθύνονται στα παιδιά προσχολικής ή πρώτης σχολικής ηλικίας, συναντά κανείς όλα εκείνα που κάνουν ένα έργο χαριτωμένο και ευφρόσυνο αλλά και με μια τάση αποδέσμευσης από τα καθιερωμένα και καθημερινά, από νουθεσίες και διδάγματα στείρα, από την αφ' υψηλού αντιμετώπιση της τρυφερής παιδικής ηλικίας. Και στα τρία βιβλία της Ρουσάκη νωρίτερα, η «Μέλπω η Μοναδική», εκδ. «Παπαδόπουλος», κατόπιν «Η ριγέ κάλτσα της Σημίνας», «Κέδρος», τώρα «Ενα χωράφι για τη Σημίνα», οι μικρές ηρωίδες ακτινοβολούν ζωντάνια και χάρη, αίσθημα και αγαθότητα.

Στη σειρά με τα βιβλία της «Σημίνας» αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε το δεύτερο, που μας άρεσε κι αυτό ιδιαιτέρως. Μας άρεσαν επίσης και σ' αυτό οι τόσο χαρακτηριστικές και αστείες εικόνες της Πωλίνας Παπανικολάου, μοντέρνες και εύγλωττες, που υπογραμμίζουν τα γνωρίσματα της Σημίνας και αναδεικνύουν έξοχα την ωραία ιστορία, που με δυο λόγια είναι η παρακάτω:

Ο παππούς από το χωριό χάρισε ένα χωραφάκι στη Σημίνα. Ενα ολόδικό της χωράφι. «Στη μέση της γης και στην καρδιά του κόσμου, ακριβώς εκεί που ήθελα...» μας λέει η Σημίνα, η οποία όταν το καλοκαίρι ταξίδεψε στο χωριό δεν παρέλειψε να ιδεί το χωραφάκι της. Ομορφο καταμεσής στον κάμπο, πέρασμα των πουλιών. Εκεί έτρεξε, έτρεξε η Σημίνα «για να το νιώσω καλά και γερά κάτω από τα πόδια μου...» εξηγεί το κοριτσάκι, κι εμείς σκεφτόμαστε πως η απλή αυτή φράση είναι τόσο βαθιά και γλυκιά. Κι έπειτα ξάπλωσε με τον ουρανό κατάματα και ονειρεύτηκε πώς θα το φτιάξει το χωραφάκι της. Εκεί, σ' αυτά τα όνειρα κρύβονται τόσα και τόσα. Ολος ο κόσμος του μικρού παιδιού. Ομορφα όνειρα, πολύχρωμα και ελεύθερα, ευωδιαστά, παιχνιδιάρικα. Οπως η Σημίνα. Που αφού, ξαπλωμένη καταγής μες στην ευδία, τα ταξίδεψε αρκετά τα όνειρά της, αποφάσισε πως όχι, δεν θα το αλλάξει καθόλου το χωράφι της. Σκοτείνιαζε πια και γύρισε και αγκάλιασε τη γη και την κοίταξε με αγάπη. «Ομορφο είναι κι έτσι», σκέφτηκε, και έτσι θα παρέμενε: Το χωράφι της Σημίνας.

Πασίχαρο, στέρεο στην απλότητά του, «Το χωράφι της Σημίνας» μάς κέρδισε. Κι αγαπήσαμε για τα καλά τη Σημίνα με το πλατύ χαμόγελο, τα υπερμεγέθη μάτια και τα πυρόξανθα μαλλιά. Μακάρι να βλέπαμε συχνότερα βιβλία σαν αυτά της «Σημίνας».



ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 12/09/2003