Βέντα

Κολυμπούσα σε μια λίμνη που τα νερά της είχαν περίεργο χρώμα. Ήταν ήσυχη, ακύμαντη. Αντίκρυ μου απλωνόταν η ακτή, μια παραλία στρωμένη βότσαλα στιλπνά και, πιο πίσω, μικρά βράχια. Όλα ήταν λουσμένα στο χρυσό φως ενός ήλιου που δεν τον έβλεπα αλλά τον φανταζόμουν μεγάλο και φωτεινό. Με αργές κινήσεις έπλεα προς την ακτή. Ένιωθα ξεκούραστος κι ευτυχισμένος. Το φως έπεφτε πλούσιο κι απαλό, ανοιξιάτικο.
Όταν έφτασα στα ρηχά, τα πέλματά μου άγγιξαν τα ίδια στιλπνά βότσαλα. Το νερό ήταν διάφανο. Κοίταξα τον βυθό μπρος στα πόδια μου. Πολύχρωμες ψηφίδες σε διάφορα μεγέθη τον κάλυπταν. Σαν να ήταν το φαντασμαγορικό ψηφιδωτό δάπεδο μιας τεράστιας πισίνας. Έσκυψα. Άπλωσα το χέρι. Άγγιξα ένα βότσαλο και...

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)