Φόνοι στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Στο Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Παρισιού ξεσπά αναταραχή μεταξύ των κορυφαίων επιστημόνων που εργάζονται εκεί: ένας μετεωρίτης, παλαιότερος από το ηλιακό μας σύστημα, που έπεσε στη Βρετάνη, αποδεικνύει άραγε την εξωγήινη προέλευση της ζωής; Οι παλιές διαμάχες αναζωπυρώνονται. Ο άνθρωπος είναι τυχαίο προϊόν της εξέλιξης ή προϊόν Ευφυούς Σχεδιασμού, δηλαδή δημιούργημα του Θεού;

Για να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, ο διευθυντής του Μουσείου καλεί δύο ειδικούς: τον αμερικανό γεωλόγο και παλαιοντολόγο Πίτερ Όσμοντ, άθεο, οπαδό του Δαρβίνου και ακούραστο πολέμιο του δημιουργισμού, και τον Iταλό Ιησουίτη και αστροφυσικό Μαρτσέλο Μανιάνι, εκπρόσωπο του Βατικανού. Με αυτούς θα συνεργαστεί η φιλοπερίεργη βιβλιοθηκάριος Λεοπολντίν Ντεβέρ, που ανησυχεί για διάφορα παράξενα περιστατικά που συμβαίνουν στο Μουσείο. Όμως,την πρώτη κιόλας μέρα της άφιξής του, ο Πίτερ Όσμοντ θα κάνει μια μακάβρια ανακάλυψη: σε μια σκοτεινή αίθουσα του Μουσείου βρίσκει το πτώμα της βιολόγου Ανίτας Έλμπεργκ, φρικτά κατακρεουργημένο. Η γαλλική αστυνομία αρχίζει τις ανακρίσεις, αλλά δεν βγάζει άκρη. Επί επτά ολόκληρες μέρες, οι φόνοι διαδέχονται ο ένας τον άλλο... Ο Όσμοντ, ο Μανιάνι και η Λεοπολντίν θα συμμαχήσουν για ν' ανακαλύψουν την αλήθεια και να θέσουν τέρμα στη βία που συγκλονίζει το ίδρυμα.

Η Βερονίκ Ρουά παρουσιάζει με παιγνιώδη, διασκεδαστικό αλλά και απολύτως τεκμηριωμένο τρόπο τις επιστημονικές και ψευδο-επιστημονικές θεωρίες για την καταγωγή του ανθρώπου.
Η συγγραφέας υπονομεύει τις θεωρίες της συνωμοσίας παρωδώντας και ανατρέποντας τα κλισέ που έγιναν διάσημα με τον "Κώδικα Ντα Βίντσι" (στο μυθιστόρημά της το Βατικανό τίθεται στην υπηρεσία της αλήθειας μέσω του Ιησουίτη επιστήμονα, οπαδού του Τεγιάρ ντε Σαρντέν, ο οποίος διέκρινε πλήρως τη θρησκευτική πίστη από την επιστημονική έρευνα).

Με το βιβλίο της η Βερονίκ Ρουά αποτίει φόρο τιμής στην ελευθερία της επιστημονικής έρευνας και καταδικάζει τον θρησκευτικό φανατισμό.

«Ιδού η γαλλική απάντηση στον Κώδικα Ντα Βίντσι.Στη Δύση δεν σκοτώνουν πια στο όνομα του Θεού· αλλά
το βιβλίο της Βερονίκ Ρουά υπενθυμίζει ότι εξακολουθούν να λέγονται πλήθος ανοησίες στο όνομά του».

Olivier Maison, Marianne

«Μια παθιασμένη επιστημονική συζήτηση που η Βερονίκ Ρουά την προσεγγίζει με ευφυΐα και σαφήνεια.Οι
παλιοίσυνάδελφοί της στο Μουσείο εξετίμησαν το βιβλίο της,που είναι πιο συναρπαστικό,πιο ευαίσθητο
και πιο αστείο από τον Κώδικα Ντα Βίντσι».

Bernard Lebut,RTL

Κριτική:

Η Βερονίκ Ρουά ανακατεύει ξανά την τράπουλα του Νταν Μπράουν

Δημιουργιστές εναντίον δαρβινιστών

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΑΝ
ΟΙ «ΦΟΝΟΙ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΦΥΣΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ»,
ΤΟ 2006, ΘΕΩΡΗΘΗΚΑΝ ΩΣ Η ΓΑΛΛΙΚΗ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ «ΚΩΔΙΚΑ ΝΤΑ
ΒΙΝΤΣΙ». ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ;

Αληθεύει πως το μυθιστόρημα της Γαλλίδας σεναριογράφου και βιβλιοθηκαρίου Βερονίκ Ρουά μπορεί να διαβαστεί με δύο τρόπους. Ως παρωδία του «Κώδικα Ντα Βίντσι» και ως αυτοτελές ανάγνωσμα. Είτε έτσι διαβαστεί είτε αλλιώς, δύσκολα αποφεύγει τη ρετσινιά της παραλογοτεχνίας. Στην ουσίαόπως και το βιβλίο του Νταν Μπράουν- είναι ένα μυθιστόρημα με «θέση», που χρησιμοποιεί όλα- ακόμη και τα πιο ευτελή- τα αφηγηματικά στερεότυπα (απιθανότητες στην πλοκή, εμμονή με την έκλυση της αναγνωστικής αδρεναλίνης) για να «αποδείξει» την ειλημμένη «θέση»- και από αυτήν την άποψη, δεν έχει σημασία αν το υπογράφει η Βερονίκ Ρουά, ο Νταν Μπράουν, ο Μάικλ Κράιτον ή και ο Αντρέι Ζντάνοφ αυτοπροσώπως. Θα μου πείτε: δεν έχει σημασία η «θέση»; Δεν έχει σημασία το «διακύβευμα»; Έχει και παρέχει- όχι όμως για τη λογοτεχνία. Είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Στον «Κώδικα ντα Βίντσι» το διακύβευμα ταυτιζόταν- κι επικροτούσε- με μια από τις πάμπολλες θρησκευτικές θεωρίες συνωμοσίας: τη συστηματική πλαστογράφηση κι εν τέλει αποσιώπηση του ρόλου της Μαρίας της Μαγδαληνής (κατ΄ επέκτασιν της... γυναίκας), με κύριο ηθικό αυτουργό την Καθολική Εκκλησία (εξ ου και η βίαια αντίδραση του Βατικανού για το βιβλίο). Στο μυθιστόρημα της Βερονίκ Ρουά, η Καθολική Εκκλησία παρουσιάζεται λιγότερο μονολιθική, δίχως να συγκαλύπτεται πλήρως και η οπισθοδρομική πλευρά της. Στο πρόσωπο του πατέρα Μαρτσέλο Μανιάνι, ενός από τους κεντρικούς ήρωες, εκπροσωπείται το πεφωτισμένο Βατικανό, εκείνο που τείνει κλάδο ελαίας προς τους επιστήμονες και δείχνει πρόθυμο (έως ποιο σημείο άραγε;) να βάλει νερό στο θεολογικό κρασί του.
Ήδη έχει προχωρήσει στην αναγνώριση της Βίβλου ως «συμβολικού κειμένου», γεγονός που τη φέρνει σε ευθεία αντίθεση με τους φονταμενταλιστές χριστιανούς, τους δημιουργιστές, όσους επιμένουν να διαβάζουν τις Γραφές ως... κυριολεκτικά κείμενα (οπότε και να πιστεύουν ότι ο κόσμος «κτίστηκε» πριν από έξι χιλιάδες χρόνια- ένα απειροελάχιστο διάστημα, με βάση τον πραγματικό γεωλογικό χρόνο- και άλλες παρόμοιες μπαρούφες).

Η έμπνευση

Στο επίμετρο των «Φόνων», η Ρουά παραδέχεται ότι εμπνεύστηκε την ιστορία της, μεταξύ άλλων, και από τα γραπτά του μακαρίτη καθηγητή Στίβεν Τζέι Γκουλντ. Με τις απόψεις του Γκουλντ- και ιδίως με το βιβλίο του «Εν αρχή ην ο Λόγος.Για τη συμφιλίωση θρησκείας και επιστήμης» (Εκδ. Τραυλός)- είχαμε την ευκαιρία να ασχοληθούμε αρκετά νωρίς από αυτήν τη σελίδα («ΤΑ ΝΕΑ», 18 Νοεμβρίου 2000). Ο νεοδαρβινιστής ζωολόγος και γεωλόγος Γκουλντ πίστευε στην πολυπόθητη συμφιλίωση- το ίδιο πιστεύει και η Ρουά- αρκεί, τόσο η επιστήμη όσο και η θρησκεία, να σεβαστούν την Αρχή των Μη Αλληλοκαλυπτομένων Πεδίωντουτέστιν, να μην μπαίνει η μία στα χωράφια της άλλης. Μολονότι συμμεριζόμαστε τη γνώμη ότι η εν λόγω συμφιλίωση είναι επιθυμητή από πλευράς κοινωνικής γαλήνης- ποιος σώφρων άνθρωπος θέλει πόλεμο με το παπαδαριό;-, εκφράζαμε από τότε την αμφιβολία μας για την επίτευξη του στόχου, αφ΄ ης στιγμής η μία πλευρά (η θρησκεία) θα πρέπει να αποδεχτεί έναν μακρόχρονο διάλογο, όπου θα καλείται μονάχα να δώσει, με διαρκείς αβαρίες στις πεποιθήσεις της και αβάσταχτα πλήγματα στο γόητρό της. Κατά παράδοξο τρόπο- διότι σαφώς τα ετερώνυμα έλκονται- το ίδιο ακριβώς πιστεύουν και οι δημιουργιστές: η Εκκλησία του Χριστού δεν έχει κανένα συμφέρον να συρθεί σε διάλογο με τους άθεους δαρβινιστές.

Σεναριογράφος και βιβλιοθηκάριος, η Ντομινίκ Ρουά εργάστηκε για χρόνια στη βιβλιοθήκη του Εθνικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Παρισιού και εμπνεύστηκε το μυθιστόρημά της από τις θεωρίες του νεοδαρβινιστή Στίβεν Τζέι Γκουλντ

«ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΜΕΤΡΙΟΠΑΘΕΙΣ»

Ποια είναι η πιο πρόσφορη μέθοδος για να δυναμιτιστεί εξαρχής η προοπτική ενός τόσο ανεπιθύμητου διαλόγου; Μα η παλιά καλή τακτική: εάν επιθυμείτε αληθινά τον διπολισμό, σωπάστε τις φωνές που καλλιεργούν τη σύγκλιση.
Διαδώστε τη μισαλλοδοξία.
Σκοτώστε τους μετριοπαθείς. Ιδού το άκρως ενδιαφέρον «σημείο εκκίνησης» στο βιβλίο της Ρουά. Από εκεί κι έπειτα κοπιάρει τον «Κώδικα Ντα Βίντσι» και τον παρωδεί ανελέητα. Στη θέση του Λούβρου βάζει το Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Παρισιού, όπου η ίδια έχει εργαστεί επί χρόνια και που φαντάζει- θα συμφωνήσουμε μαζί της- ως το ιδανικό σκηνικό για ένα μυθιστόρημα με ιδεολογικό μεδούλι τη θεωρία της Εξέλιξης.
Όπως και στον «Κώδικα» εξάλλου, οι φόνοι διαδέχονται ο ένας τον άλλον με απίθανη συχνότητα, στον χώρο πάντα του Μουσείου (γιατί δεν «σφραγίζουν» το Μουσείοθα αναρωτηθεί ο σκεπτικιστής αναγνώστης- από την πρώτη κιόλας μέρα, από τον πρώτο κιόλας φόνο;), είναι απεχθείς, τελετουργικοί και συμβολικοί- αν και η εξήγηση που δίνει η Ρουά στο τέλος είναι εμφανώς τραβηγμένη από τα μαλλιά. Όσο για το γενεσιουργό κίνητρο του δολοφόνου; Αυτό κι αν είναι της πλάκας. Το παραβλέπουμε μονάχα με το ελαφρυντικό της παρωδίας. Σε οιονδήποτε «σοβαρό» μυθιστόρημα, θα έπαιρναν τη Βερονίκ με τις ντομάτες.

Το συμπέρασμα

Είπαμε. Δεν μιλάμε για λογοτεχνία. Ούτε όμως για ένα μυθιστόρημα τεχνικά χειρότερο από τον «Κώδικα Ντα Βίντσι»- αν θεωρείτε τον «Κώδικα» τεχνικά επαρκή. Κι εν πάση περιπτώσει, καλύτερα να ξεστραβωθούμε- έστω και με ένα ανάλαφρο ανάγνωσμα- γύρω από τη διένεξη δημιουργιστώνδαρβινιστών (θα τη βρίσκουμε για χρόνια μπροστά μας), παρά να κυνηγάμε συνωμοσιολογικές χίμαιρες. Άρα ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Εδώ σε θέλω, κάβουρα.
Όπως άκουσα πρόσφατα να το θέτει μεταμεσονύκτια ο Στέλιος Ράμφος στη Βίκυ Φλέσσα: αν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ποιος αγιάζει τον σκοπό;

Πέτρος Τατσόπουλος, Βιβιλιοδρόμιο, 18/4/2008

Κριτική:

Ο Θεός και ο Δαρβίνος

Οταν τα φιλοσοφικά ερωτήματα συνδυάζονται με το αστυνομικό αίνιγμα

«...οι ληγμένοι πυροσβεστήρες... έκρυβαν μια είσοδο που οδηγούσε στα έγκατα του Εθνικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας. Τώρα έβλεπε με άλλο μάτι αυτά τα αιωνόβια κτήρια. Ο όγκος τους και η σεβάσμια πρόσοψή τους έκρυβαν... ένα ανομολόγητο μυστήριο, μια μακάβρια παρόρμηση θανάτου κι ένα σωρό μυστικά που, αν και η επιστήμη τα απέρριπτε μετά βδελυγμίας, εκείνα κατόρθωναν να επανέλθουν...»

Από το μυθιστόρημα

Κάθε τόσο ο ενήμερος αναγνώστης βεβαιώνεται για την επίδραση που άσκησε στον χώρο της μεταμοντέρνας αφηγηματικής γραφής (ιδιαίτερα σ' εκείνη που άλλοτε θα χαρακτηρίζαμε περιφρονητικά «παραφιλολογική» ή απλώς «φτηνή» από λογοτεχνική άποψη) ο Ουμπέρτο Εκο με το «Ονομα του ρόδου», και όχι μόνο.

Με το ιδρυτικό του «...Ρόδο» ο Ιταλός σημειολόγος εισηγήθηκε αυτό το μεικτό είδος μυθιστορηματικής πρόζας, στο οποίο η επιστημονική σκέψη διασταυρώθηκε με τη μυθοπλαστική -σε διάφορα επίπεδα- υπό τους όρους ενός επικίνδυνου παιχνιδιού μορφικών ισορροπιών. Το στοίχημα κερδήθηκε και το σύνθημα προς ποικίλους σκυταλοδρόμους δόθηκε. Από τα μέσα της δεκαετίας του '70 και μετά το πείραμα του Εκο επαναλήφθηκε πάμπολλες φορές, με ποικίλα αποτελέσματα, επιτυχημένα και μη.

Εάν ο δημιουργός του «Εκκρεμούς του Φουκό» μπόρεσε να προτείνει κάποια αξιανάγνωστα κείμενα (με κορυφαίο το «...Ρόδο» αναμφίβολα), τούτο το κατόρθωσε εκμεταλλευόμενος, όχι μόνον τις βαθιές θεωρητικές του γνώσεις, αλλά και το αφηγηματικό του τάλαντο. Αυτό το τελευταίο στοιχείο τον βοήθησε να εμφυσήσει ποιητικότητα, μια αύρα ελκυστικού μυστηρίου και τη μουσικότητα μιας ευφρόσυνης παρώδησης ιδεών-φετίχ, σε έναν μπορχεσιανού τύπου κόσμο αλλά και σε περιρρέουσες, συμβολικές εικόνες της σύγχρονης ζωής.

Η ικανότητα του παμπόνηρου γείτονά μας έδωσε εξετάσεις μέσα από διάφορους χειρισμούς υλικών, σε σχέση με τα οποία ένας άλλος στη θέση του θα έμενε μετεξεταστέος. Ας πούμε, ξέρουμε πια με πόση δεξιοτεχνία χειρίστηκε στο «...Ρόδο» την υπόθεση της φαρμακείας κατά τον Μεσαίωνα, που ήταν, αν δεν απατώμαι, το θέμα μιας πτυχιακής του εργασίας στο Πανεπιστήμιο.

Το παρόν βιβλίο της Γαλλίδας σεναριογράφου και πρώην βιβλιοθηκαρίου στο Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Παρισιού (όπου και εκτυλίσσεται και η δράση του μυθιστορήματός της) Βερονίκ Ρουά, να το πούμε εξαρχής, είναι μακρινός απόγονος της παλιάς εκείνης πρώτης χειρονομίας του Εκο. Ας προσέξουμε όμως: οι αναλογίες σταματούν στα μεγάλα θέματα που χειρίζονται οι δύο συγγραφείς και όχι πέραν αυτού του συντελεστή. Εννοώ ότι η πρόταση της Ρουά είναι ένα χλομό αντίγραφο σε πολλά επίπεδα (ίντριγκας και σημειολογικών επιδόσεων) του «...Ρόδου» κι άλλων έργων του Εκο, καίτοι θα ήθελε μέσα από την προσχηματική αστυνομική ιστορία που εκδιπλώνει μπροστά μας να νοηματοδοτήσει με κύρος τους βαρυσήμαντους, θεωρητικά τουλάχιστον, προβληματισμούς του κειμένου.

Η Ρουά επανεφέρει προς συζήτηση ένα γνωστό μοτίβο, τη σύγκρουση δαρβινισμού και δημιουργισμού (τη θεωρία, με άλλα λόγια, της φυσικής επιλογής κόντρα στην άποψη περί της εμφυσήσεως ζωής στον άνθρωπο από μιαν ανώτερη, θεϊκή ουσία), που έχει απασχολήσει επί πολύ διάφορα είδη αφήγησης. Θα μπορούσε να θυμηθεί κανείς τη συζητημένη εκείνη «Δίκη των πιθήκων», ένα αμερικανικό θεατρικό δράμα των Τζέρομ Λόρενς και Ρόμπερτ Λι, προ πεντηκοντετίας, που έθετε το ζήτημα κι έπαιρνε στο τέλος μια εκλεκτικίστικη στάση απέναντί του.

Η Ρουά, στο πνεύμα της εποχής, δεν διστάζει να επιλέξει ανάμεσα στις δύο θεωρίες μη προδίδοντας την επιστημονική της καταγωγή. Το θέμα είναι μέσα από ποιους αισθητικούς δρόμους προσπαθεί να μας πείσει, δημιουργώντας την επιθυμητή ατμόσφαιρα στον κυκεώνα ιδεών, προσωπικών συγκρούσεων και ζόφου, που περιγράφει. Το αστυνομικό, θριλερικό είδος που υιοθετεί σε πρώτο επίπεδο, με στοιχεία παρωδίας, και, βέβαια, η φιλοσοφική συνιστώσα, δεν είναι μια εύκολη λύση.

Η συγγραφέας μας το ξέρει και δοκιμάζεται στα βαθιά, πλην το εξαγόμενο είναι άνισο και φλερτάρει άμεσα με το «ευπώλητο».

Η χημεία δεν είναι τελεσφόρος, παρότι η Ρουά καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να νομιμοποιήσει το μόρφωμά της. Διακρίνει κανείς παραχρήμα ότι έχει πέσει θύμα κάποιων αφηγηματικών συνταγών και σχημάτων, δανεισμένων από καταναλωτικές εκφραστικές, οι οποίες δυναμιτίζουν το σύνολο. Δεν χρειάζεται να είσαι πολύ ασκημένος ώστε να απορήσεις με την αναγνωστική σου... αδιαφορία: γιατί δεν συμμετέχεις, ούτε εξ αποστάσεως, σε όσα φρικτά και βίαια συμβαίνουν στο Μουσείο, δεν καταφάσκεις στο παρωδιακό παιχνίδι, στο κλείσιμο του ματιού, που υποτίθεται ότι αποδραματοποιεί τα πάντα, δεν σε αγγίζει, τελικά, διανοητικά το θεωρητικό υπόβαθρο της ιστορίας; Αν και το σκηνικό είναι πολύ φροντισμένο και ορατή η ανθρωπολογική και λοιπή κουλτούρα της Ρουά.

Τα δεινά των επιστημόνων του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Παρισιού αρχίζουν με την άφιξη του Αμερικανού παλαιοντολόγου Πίτερ Οσμοντ, μιας διάνοιας από το Χάρβαρντ, ενός δαρβινικού, άθεου (που πρέπει σώνει και καλά να είναι και εξωτερικά γραφικός..., τέλος πάντων), εντεταλμένου να εξετάσει έναν μετεωρίτη, παλαιότερο από το ηλιακό μας σύστημα, σπουδαίο εύρημα για την αναζήτηση εκ μέρους των ειδικών του ...Αδάμ. Στην έρευνά του ο Οσμοντ συνεργάζεται με έναν ιερωμένο από το Βατικανό, έναν ιησουίτη, αστροφυσικό, τον πατέρα Μανιάνι, που βρίσκεται εκεί, μας λέει υπερβολικά καθαρά η Ρουά, ώστε να συμβάλει σε μια ερμηνεία του φαινομένου από τη δική του σκοπιά. Τον χαρακτήρα αυτόν η αφήγηση, πάντως, τον χειρίζεται με συμπάθεια, διότι μας τον συστήνει ως αποκλίνοντα, ένα είδος αιρετικού, καλών προθέσεων, εντέλει. Κεντρικό πρόσωπο, συνδετικός κρίκος των γεγονότων, είναι η ανήσυχη νεαρή βιβλιοθηκάριος Λεοπολντίν Ντεβέρ-έκδηλη περσόνα της Ρουά-η οποία κινείται ανάμεσα σε ουκ ολίγους ήρωες (μέτρησα περίπου τριάντα..), διακοσμητικούς και μη.

Το σκηνικό, εντάξει, είναι ένα τρανταχτό σύμβολο, που δεν χρειάζεται ανάλυση: παλαιό, τεράστιο, περικυκλωμένο από ζωολογικό κήπο, σχεδόν εγκαταλειμμένο, με μυστικές στοές, διαδρόμους, γκόθικ δωμάτια, σκονισμένους χάρτες κι έγγραφα, εξπρεσιονιστικά εργαστήρια με απωθητικά πειραματόζωα και δηλητήρια. Εξ ορισμού δηλαδή, ο χώρος αυτός προσφέρεται για κάθε είδους συμπεριφορά και εκδήλωση του «φυσικού». Παράλληλα, ασφαλώς, και για φιλοσοφικούς στοχασμούς, όπως προσφερόταν και το σανατόριο, κατ' αναλογίαν, στο «Μαγικό βουνό» του Τόμας Μαν. Επίσης είναι προφανής η παραπομπή στο μοναστήρι του «...Ρόδου», σε εκείνον τον ευφυή λαβύρινθο στον οποίο ενοικούσαν πάλι η τρελή εμμονή και το παράλογο σε διάφορες εκδοχές του.

Και τα εγκλήματα, όπως είναι αναμενόμενο, αρχίζουν. Διάφοροι επιστήμονες «απέρχονται» φρικοειδώς από κάποια χείρα, την οποία πρέπει να βρούμε σ' αυτό το συνεχές «ποιος το έκανε;» της Ρουά. Το αστυνομικό αίνιγμα, όπως συνηθίζεται στο σχετικό είδος, ενισχύεται από τις φιλοσοφικού (αλλά και κοινωνικού) χαρακτήρα επιστρωματώσεις, ενώ ταυτόχρονα υπάρχει πρόθεση για σύγκλιση των διαφόρων σημαινομένων, που αφορούν την ειδικότερη ατζέντα της Ρουά γύρω από τη δύναμη και την τύχη της εξελικτικής θεωρίας σήμερα, που έχει ανοίξει πεδίο μάχης, κυρίως στην Αμερική (τελευταία και στη Γαλλία), με τον προτεσταντικό φονταμενταλισμό. Αυτός ο τελευταίος, όπως ξέρουμε, ασκεί σημαντική επιρροή στην πολιτική της πατρίδας τού Μπους. Συμμεριζόμαστε απολύτως το επιστημονικό και κοινωνικό ενδιαφέρον της Ρουά, αλλά δεν θα είχαμε αντίρρηση να εισπράξουμε την αγωνία της σε καλύτερη φόρμα...

Ο κ. Ανδρέας Μιχαηλίδης επέτρεψε να παρακολουθήσουμε άνετα τα τεκταινόμενα στο «θεάτρο» αυτό του «κόσμου», όπου η νόηση χρειάζεται τεράστια αντοχή να μην υποκύψει στη «μαγεία»...

ΤΑΣΟΣ ΓΟΥΔΕΛΗΣ, ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 24/04/2008

Κριτική:

Οι θεωρίες για την καταγωγή του ανθρώπου έχουν τελευταία έρθει στο προσκήνιο, είτε λόγω των ακραίων απόψεων των νεοσυντηρητικών κύκλων είτε με την εισβολή, από την πίσω πόρτα, μυστικιστικών συνωμοσιολογικών θεωριών, του τύπου «Κώδικας ντα Βίντσι». Στο πλαίσιο αυτό κινείται η Βερονίκ Ρουά, Γαλλίδα σεναριογράφος και βιβλιοθηκάριος, που δούλεψε για χρόνια στη Βιβλιοθήκη του Εθνικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Παρισιού, με το πρώτο της αυτό μυθιστόρημα - πρώτο μυθιστόρημα, αλλά εξαιρετικά καλογραμμένο, με συναρπαστική πλοκή, χιούμορ και επιστημονική ακρίβεια στον τρόπο με τον οποίο η συγγραφέας εκθέτει τις θεωρίες περί καταγωγής του ανθρώπου. Για ορισμένους Γάλλους κριτικούς πρόκειται για «τη γαλλική απάντηση στον "Κώδικα ντα Βίντσι"». Στην πραγματικότητα, η Ρουά μπαίνει με τον τρόπο της στο παιχνίδι του μυστικισμού, για να το ανατρέψει από μέσα. Ο άνθρωπος είναι προϊόν της εξέλιξης ή δημιούργημα του Θεού; Οι ήρωες του βιβλίου, ένας άθεος Αμερικανός γεωλόγος και παλαιοντολόγος, ένας Ιησουίτης αστροφυσικός οπαδός του Τεγιάρ ντε Σαρντέν, και μία βιβλιοθηκάριος του μουσείου μάς προετοιμάζουν για την απάντηση στο ερώτημα.

Κατερίνα Σχοινά, Βιβλιοθήκη, 9/5/2008