Η μπουρμπουλήθρα

[...]
Κι όμως. Υποσχέθηκαν και έταξαν πολλά σ' αυτό τον τόπο. Πίστεψε ο κόσμος σε χαρισματικούς ηγέτες, που ο ένας μετά τον άλλο θα έφερναν την πρόοδο και την προκοπή, μια αειφόρο ευτυχία για μας, τα παιδιά μας και τα εγγόνια των εγγονών μας, μια πανανθρώπινη κοινωνία τέτοια που δεν είχε δει ποτέ ώς τώρα η οικουμένη ολάκερη. Είπαν, είπαν, είπαν... Μια μπουρμπουλήθρα ο καθείς από τους σωτήρες, ωραία φανταχτερή μπουρμπουλήθρα που στο θόλο της λαμπιρίζουν τα χρώματα της Ίριδας, μέχρι που να 'ρθει η ώρα να σκάσει, να εξαφανιστούν όλα δια μαγείας και το ίδιο μαγικά να εμφανιστεί στη θέση της μια άλλη μπουρμπουλήθρα, να στήσει το δικό της τρελό χορό μες στη βροχή και...
Σ' αυτόν το χορό μια οικογένεια έγραψε, και φιλοδοξεί να συνεχίσει να γράφει, τη δική της ξεχωριστή ιστορία. Ή, για την ακρίβεια, να φιλοτεχνεί το μύθο της. Η οικογένεια των Παπανδρέου. Σαν παραμύθι όσα αφήνει πίσω της. Όχι σαν. Παραμύθι είναι. Παράξενη λοιπόν και βαριά αυτή η εποχή; Και; Ας την ξορκίσουμε για να αλαφρύνουμε. Πάμε λοιπόν.