Αγγελόπετρα

«Στο νου του στριφογύριζαν εικόνες ανομολόγητες… Αυτός κι η άγνωστη γυναίκα να κάνουν έρωτα ορθοί, εκεί μες στο λεωφωρείο. Γυμνοί. Να βογγούν από ηδονή και οι άλλοι να τους κοιτάζουν. Μετά να την ξαπλώνει στα καθίσματα κι αυτή να φωνάζει, να θέλει και να μη θέλει. Κι οι άλλοι να γελούν, να κραυγάζουν, να τον παροτρύνουν με ρυθμικές λαχανιασμένες φωνές. Ναί ναί, ναί, ναί, ναί,ναί…»

Μια ασήμαντη μικρή πέτρα, δώρο ενός φίλου, εισβάλλει στη ζωή του Ιακώβου Δημητρίου και την αλλάζει εντελώς δινοντάς της το άλλο διαρκέστερο, ουσιαστικότερο περιεχόμενο. Η περιγραφή των αλλαγών, που πραγματοποιούνται με ολοένα αυξανόμενο ρυθμό, συνιστούν, φαίνεται ότι συνιστουν, το υλικό αυτής της νουβέλας. Πέρα όμως από τον εμφανή αυτό στόχο, υπάρχει κάτι άλλο. Ένα μετέωρο ίσως ερώτημα, που ο αναγνώστης καλείται να δώσει σ' αυτό μιάν απάντηση. Απάντηση τελείως προσωπική.