Να πάω... ή να μην πάω στον παιδικό σταθμό;

Σήμερα το πρωί ο Χάρης δεν έχει καμιά όρεξη να σηκωθεί από το ζεστό του κρεβατάκι και να πάει στον παιδικό σταθμό. Σκέφτεται, λοιπόν, να στείλει τον Μπόμπο, τη μαϊμουδίτσα του, αντί γι' αυτόν.
Ο Μπόμπος δεν έχει καμιά αντίρρηση, ειδικά όταν μαθαίνει πόσο ωραία θα περάσει με τα άλλα παιδιά στον παιδικό σταθμό και τι παιχνίδια θα παίξει μαζί τους.
Ο Χάρης όμως, τι θα κάνει μόνος του στο σπίτι; Με ποιόν θα παίξει; Μήπως, τελικά δεν είναι τόσο άσχημα στον παιδικό σταθμό;





ΚΡΙΤΙΚΗ



Πάντα τον Σεπτέμβριο οι οικογένειες ζουν στον ρυθμό της μεγάλης αλλαγής που λέγεται «σχολείο». Συχνά, παρ' όλη την ψυχολογική προετοιμασία που γίνεται στο σπίτι, δεν είναι σπάνιο το θέαμα πολλών μικρών να κλαίνε σπαρακτικά τις πρώτες ημέρες στον παιδικό σταθμό ή στο νηπιαγωγείο. Αυτό συμβαίνει, ανάμεσα σε άλλα, γιατί τα παιδιά είτε δεν θέλουν να αλλάξουν τις συνήθειές τους - τι σημαίνει αυτό το πιεστικό «πρέπει»; - είτε δεν έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και άλλοτε επειδή είναι η πρώτη τους φορά και δεν θέλουν να αποχωριστούν τους δικούς τους γιατί νιώθουν εγκαταλειμμένα και ανασφαλή στο ξένο περιβάλλον - μήπως με ξεχάσουν εδώ; Το κάθε παιδί βιώνει και αντιμετωπίζει την αλλαγή σύμφωνα με τον προσωπικό του βαθμό ωριμότητας. Ετσι, προετοιμασμένο ή όχι, ανακαλύπτει έναν κόσμο που διαφέρει πολύ από αυτόν που ξέρει. Διαπιστώνει πολύ γρήγορα, για παράδειγμα, ότι δεν μπορεί να έχει την αποκλειστικότητα των μεγάλων, των νηπιαγωγών στην προκειμένη περίπτωση, τους οποίους επιπλέον πρέπει και να τους μοιραστεί και να τους εμπιστευθεί. Καταλαβαίνει ότι θα πρέπει να κάνει σχέσεις με συνομηλίκους για να περάσει καλά και ότι οφείλει να ακολουθήσει κανόνες ομαδικής ζωής. Οι όροι της κοινωνικής συνδιαλλαγής δεν τίθενται πλέον μέσα στον στενό πυρήνα της οικογένειας αλλά είναι πιο πολύπλοκοι αφού συμμετέχουν πολλά ξένα άτομα.

Ας δούμε λοιπόν πώς βλέπει τα πράγματα ο Χάρης, ο ήρωας αυτού του χαριτωμένου βιβλίου, που δυσανασχετεί όταν η μαμά του τον ξυπνάει ένα πρωί για να πάει στον παιδικό σταθμό. Ο Χάρης έχει τη λαμπρή ιδέα να ντύσει το μαϊμουδάκι του σαν κι αυτόν, και ξεγελώντας τη μαμά να το στείλει στον σταθμό. Για να πείσει τη μαϊμού να πάει, απαριθμεί σαν μεγάλος όλα τα καλά του παιδικού σταθμού, αρχίζοντας από τη δασκάλα «που αγαπάει όλα τα παιδιά», τους φίλους, τα παιχνίδια και τελικώς αναφέρεται με ακρίβεια στην οργάνωση του χρόνου στο σχολείο. Διηγούμενος ωστόσο πώς περνάει κάθε ημέρα, καταλήγει ότι είναι μάλλον καλύτερα εκεί, παρά μόνος στο σπίτι.

Διαβάζοντας την κουβέντα του Χάρη με το μαϊμουδάκι, ο αναγνώστης μπορεί να ταυτιστεί μαζί του, να αναγνωρίσει συνήθειες, δηλαδή τον παιδικό κύκλο του χρόνου, και κυρίως να πάρει μια ιδέα για το καθημερινό πρόγραμμα του παιδικού σταθμού. Αυτή η εξοικείωση με το πρόγραμμα είναι που επιτρέπει στο παιδί να προετοιμαστεί για την ημέρα του, να προβλέψει τις πιθανές δραστηριότητες και να νιώσει ασφαλές. Ο συγκεκριμένος Χάρης έχει ήδη την εμπειρία του παιδικού σταθμού και ίσως να βαριέται να βγει από την ευχάριστη ρουτίνα των διακοπών. Προετοιμάζεται όμως μέσα από τα ίδια του τα λόγια για την αλλαγή και παίρνει τη μαϊμού για παρέα, κάτι που κάνουν πολλά παιδιά για να έχουν ένα κομματάκι του σπιτιού μαζί τους.



Μαρίζα Ντεκάστρο (είναι παιδαγωγός και συγγραφέας)

ΤΟ ΒΗΜΑ, 14-09-2003