Πανδαιμόνιο

Ιστορίες υφασμένες στους τόπους από κάτω. Στα υπόγεια, στους υπονόμους, στα πεζοδρόμια, στην άσφαλτο. Που δεν αφορούν ήρωες και πρωταγωνιστές, μα όσες και όσους βρίσκονται συνήθως στη σκιά των προβολέων. Διηγήματα γραμμένα από και για τους από τα κάτω αυτού του κόσμου. Οι ιστορίες αυτού του βιβλίου δεν έχουν πολλά κοινά μεταξύ τους. Δεν ανήκουν στο ίδιο λογοτεχνικό είδος, δεν κουβαλούν την ίδια ατμόσφαιρα. Κάποιες είναι κωμικές, άλλες σκοτεινές, ορισμένες τα συνδυάζουν με έναν παράξενο τρόπο. Εναλλάσσονται μεταξύ πεζής και ποιητικής μορφής, χωρίς απαραίτητα να ακολουθούν τους κανόνες της καθεμίας. Το στοιχείο που τις συνδέει, που τις κρατά ενωμένες στην ίδια αυτή συλλογή, είναι το ίδιο το υλικό από το οποίο έχουν κατασκευαστεί: εμπειρίες και εικόνες από τον κοινωνικό ιστό, από έναν κόσμο στοιχειωμένο από την εξουσία, διαρκώς συνθλιβόμενο από την αλαζονεία και τη δύναμη εκείνων που βρίσκονται στον κόσμο από πάνω. Και όπως από κάτω προέρχονται, στους ανθρώπους από κάτω επιθυμούν να επιστρέψουν. Ως προειδοποιήσεις για ένα σκοτεινό μέλλον, ως αφυπνίσεις για ένα αποπνικτικό παρόν, ως μικρές μελέτες ενός υπαίτιου παρελθόντος. Και πάντοτε με την ελπίδα πως θα υπάρξουν θρυαλλίδες που θα συμβάλουν –έστω ελάχιστα– στην ανάταση των ανθρώπων.

"Μια φορά και έναν καιρό ζούσε ένα πριγκιπόπουλο. Γεγονός που δεν θα μας απασχολήσει ιδιαίτερα, μιας και καμία από τις ιστορίες που φιλοξενούνται σε αυτό το βιβλίο δεν είναι η ιστορία του. Γιατί κάποτε η εξέγερση των χωρικών έφτασε μέχρι την πόλη του, πέρασε τις πύλες του παλατιού σαν ασυγκράτητος χείμαρρος. Οι υπηρέτες έτρεξαν έντρομοι να γλιτώσουν, οι φρουροί πέταξαν τα θρασύδειλα όπλα τους. Έκπληκτο το αγόρι παρακολουθούσε τον κόσμο που γνώριζε να γκρεμίζεται. Πάντοτε πίστευε πως το αγαπούσαν όλοι, έτσι όμορφο και καλότροπο που ήταν, έτσι γλυκά όπως του συμπεριφέρονταν. Όμως στα μάτια του γέρου χωρικού που τώρα ανέβαινε τα σκαλιά του θρόνου, με τα φρύδια
σφιγμένα και τις γροθιές ματωμένες και το μεγάλο δρεπάνι στα χέρια, κανένα ίχνος αγάπης δεν ξεχώριζε. Το πριγκιπόπουλο δεν πρόλαβε καν να παρακαλέσει για τη ζωή του. Ο χωρικός το έριξε στα γόνατα και του έκοψε τον λαιμό με το δρεπάνι του. Γαλάζιο αίμα έβαψε τα σκαλιά, κύλησε μέχρι τη βάση του θρόνου. Κανένας δεν εντυπωσιάστηκε. Όλοι προτίμησαν τα διαμάντια στο στέμμα του.
Και κάπου εδώ σταματάμε να ασχολούμαστε με το πριγκιπόπουλο. Γιατί οι λέξεις που απαρτίζουν αυτό το βιβλίο δεν ανήκουν σε ανθρώπους με διαμάντια και στέμματα και γαλάζιο αίμα στις φλέβες τους. Ανήκουν σε ανθρώπους που έχουν υποφέρει. Ανήκουν σε ανθρώπους που έχουν σωριαστεί στο χώμα, είτε κατόρθωσαν να ξανασταθούν στα πόδια τους είτε πέρασαν τη ζωή τους σερνάμενοι. Ανήκουν σε ανθρώπους που αμφισβήτησαν τον κόσμο, σε ανθρώπους που δεν μπόρεσαν παρά να τον αποδεχθούν με πόνο, σε ανθρώπους που συνθλίφτηκαν από αυτόν. Σε επαναστατημένους και σε παραιτημένους. Σε εκείνους που θα θυμόμαστε για το θάρρος και τη γενναιότητά τους, όμως εξίσου σε εκείνους που έχουμε ήδη ξεχάσει. Σε πολλούς, πολλούς ανθρώπους.
Όμως όχι σε πριγκιπόπουλα.
Οι λέξεις που απαρτίζουν αυτό το βιβλίο ανήκουν σε ανθρώπους από κάτω. Ανήκουν στον γέρο χωρικό και στο δρεπάνι του…"