Ο απατηλός καθρέφτης

«Εκείνο το καλοκαίρι, στο Παρίσι, προμηνυόταν ένα σοβαρό, στοχαστικό και ρομαντικό καλοκαίριτου παλιού καιρού: δροσερά και άστατα πρωινά, πρόωρα χαράματα και, μέσα σε μια μυρωδιά εξοχής,ατελείωτα απογεύματα κάτω από έναν κυρίαρχο και δεσποτικό ήλιο, που διέσχιζε έναν ουρανόσε βαθυγάλαζο χρώμα - έναν ουρανό σαν από καρτποστάλ. Ο ουρανός περίμενε υπομονετικά το σούρουπογια να ξαναγίνει παριζιάνικος, αχνός, κατακερματισμένος, διφορούμενος, με τα ρόδινα και γκρίζασύννεφα να περνούν από πάνω του, όμοια με τα σύννεφα των χίλιων, δέκα χιλιάδων, εκατό χιλιάδωνκαλοκαιριών του. Εκείνο το καλοκαίρι, το Παρίσι είχε ξαναγίνει μια πόλη χωρίς ηλικία, γαλήνια καιαγνή, ανεξάρτητη και πανέμορφη, παρά τις ανεπόφευκτες παραφωνίες...»